Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Για το “φθ” του “φθόνου” και το “συν” της “συγχώρεσης”


Προ μηνών είχα γράψει [http://spourgitistefanos.blogspot.com/2010/09/blog-post.html] για το “φθ” του “φθινοπώρου”.

Το συνεχίζω:


Το “φθ” του “φθινοπώρου” και της “φθοράς”.

To “φθ” της “φθοράς” και του “φθόνου”.

Το “φθ” του “φθόνου” που μας στερεί την “αφθονία” των αισθημάτων της αγάπης…


* * *


Αν δεν συγχωρέσουμε αυτούς που μας έχουν βλάψει και στενοχωρήσει, δεν υπάρχει περίπτωση να συν-χωρέσουμε στον παράδεισο….


Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Βιασύνη και (Ελεύθερος) Χρόνος


Τις προάλλες, στο κέντρο της μεγάλης μας πόλης: Παρατηρώ ανθρώπους να βαδίζουν βιαστικά ή να οδηγούν αυτοκίνητα και δίκυκλα με αντίστοιχη βιασύνη। Για να κερδίσουν λίγο χρόνο… Κι αναρωτιέμαι: Όταν φθάνουν στον προορισμό τους, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, πώς “εκμεταλλεύονται”, άραγε, όλον αυτόν τον χρόνο που έχουν κερδίσει;!...


Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Μην εμπιστεύεσαι τα “φώτα” και τα “προφανή”…


Ποτέ μην εμπιστεύεσαι (και δή απόλυτα…), σκέφτομαι, τα “φώτα”, κάθε είδους, που “χειρίζονται” άλλοι και όχι εσύ ο ίδιος…

Ακόμα και αν πρόκειται για προβολείς! Που υποτίθεται πως “ρίχνουν άπλετο φως” στα υπό επισκόπηση και έρευνα.

Διότι ακόμα κι αυτοί, θαρρώ, δεν χρησιμοποιούνται πάντοτε, δα, για να δια-φωτίσουν. Αλλά, ίσως, και για να “στραβώσουν”. Ή και να συσκοτίσουν!...

Ψέματα;

Όταν όλα τα φώτα, όλοι οι προβολείς, πέφτουν συντονισμένα σε ένα σημείο, και όταν, το χειρότερο, όλα τα βλέμματα πέφτουν στο σημείο αυτό, όλα τα μάτια που βλέπουν το “προφανές”, μπορεί να χάνουν την ουσία, την αλήθεια, που βρίσκεται στο ημίφως ή στη σκιά…

Αυτή είναι μία ακόμα αλήθεια που αποδεικνύεται ιστορικά – διαχρονικά. Ιδίως μάλιστα στην εποχή μας, την εποχή των μεγάλων διαπλεκόμενων συμφερόντων: Τα Μ.Μ.Ε. “φωτίζουν” κάποια σημεία, κάποια θέματα, ακριβώς διότι θέλουν να αποσπάσουν την προσοχή των μαζών από κάποια άλλα σημεία, δηλαδή από κάποια άλλα θέματα, που είναι πραγματικά σημαντικά!...


Υ.Γ.: Στις φυλακές και στα στρατόπεδα, σκέφτομαι, οι εξελίξεις δεν συμβαίνουν, συνήθως, εκεί που φωτίζουν οι προβολείς: Οι δραπέτες κι οι σαμποτέρ δρουν στη σκιά!... Για να μην πω πως δρουν και υπογείως (κάτι που θα πήγαινε τη συζήτηση πολύ μακριά!...)


Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Ιδιωτεύουμε;…


Ιδιωτεύω… idiot!...

Ιδιωτεύω… ανόητε!...

[…ιδίως δε αν είσαι… αμερικανάκι!...

…εγώ είμαι ιδιαίτερος… είμαι Έλληνας!]

Είμαι, όμως, πράγματι έξυπνος;

[Είμαι, όμως, πράγματι Έλληνας;…]

Αυτή ήταν, άραγε, η στάση που ανέδειξαν οι Έλληνες;

Να μεριμνάς διά τα “του οίκου σου” και μόνον;

Να αποσύρεσαι “στα ίδια” και να αδιαφορείς, δηλαδή να μη συμμετέχεις στα του Δήμου;…

Κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί πεθαίνει η Δημοκρατία;…

Ιδιωτεύουμε… οι ανόητοι!...


Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

“φθ”… όπως “φθινόπωρο”


Φθινόπωρο…

…που “φθίνουν οι οπώρες”, τα φρούτα…

Μόνο που κάτι “φρούτα” (μα τι φρούτα!...) δεν φθίνουν με τίποτα… Κι είναι μονίμως στα πράγματα…

Κι αναρωτιέμαι: τι φταίει;

Το “θερμοκήπιο” όπου αναπτύχθηκαν, όπου ζουν και ευδοκιμούν;…

Το ότι είναι μεταλλαγμένα;….

ή κάτι άλλο;….


[Θυμήθηκα ότι ανάλογα είχα γράψει, προ διετίας περίπου, στο άλλο μου blog, το Seagull, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/09/blog-post_15.html]


* * *


Φθινόπωρο… Φθίνω… Φθορά…

και: Φθείρα… “Φθηνός”… Φθίση… Φθόνος…


Συμφωνείτε, φαντάζομαι, ότι αυτός ο συνδυασμός των δύο συμφώνων, το “φθ”, έχει κάτι το ενοχλητικό, αν όχι και απεχθές…


* * *


…Αυτό που (πάντως) απεχθάνομαι, είναι η αδιαφορία.

Αδιάφοροι

και (άσχετο!)

Αδιάφθοροι


Πόσο μεγάλη διαφορά κάνει ένα “φθ” στη θέση ενός απλού “φ”!

[Η… “εκδίκηση” και η “αποκατάσταση της τιμής” του “φθ”…]


Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Οι εύκολες (πολιτικές και όχι μόνο…) δικαιολογίες


Στο να σχολιάζουμε – κριτικάρουμε, εμείς οι άνθρωποι, τους άλλους, είμαστε πρώτοι!...

Στο θέμα της αυτοκριτικής και της αυτογνωσίας πάσχουμε, “τα μάλα”!...


Ασχολούμαστε, στην κριτική μας, πολύ περισσότερο με τους άλλους, παρά με τον ίδιο μας τον εαυτό. Το πρώτο, βλέπετε, είναι εύκολο, το δεύτερο επώδυνο. Διότι, πλην των άλλων, σημαίνει και συνεπάγεται ανάληψη της προσωπικής μας ευθύνης. Που είναι, συχνά, πολύ βαριά!... Κριτικάρουμε, λοιπόν, πολύ εύκολα και για τα πάντα τους άλλους, ακόμα και για αυτά που δικαιολογούμαι, εξίσου εύκολα, και δίνουμε συγχωροχάρτι στους εαυτούς μας. “Των άλλων είναι καρύδια που βροντάνε, ενώ τα δικά μας είναι σύκα…”. Βλέπουμε το “κάρφος” στο μάτι του διπλανού μας και δεν αντιλαμβανόμαστε [ή: κάνουμε πως δεν αντιλαμβανόμαστε;…] το “δοκάρι” στο δικό μας μάτι, για να θυμηθούμε την εξαιρετική παρομοίωση που βρίσκουμε στο Ευαγγέλιο!...


“Ποια μύγα με τσίμπησε” πρωί – πρωί και γράφω τα παραπάνω; Είναι, ουσιαστικά, η κατάληξη σειράς σκέψεων που έκανα σε σχέση και με αφορμή αυτού που ακούμε συχνά τον τελευταίο καιρό από τους πολιτικά κρατούντες, και για το οποίο [δικαίως!] τους μεμφόμαστε.

Λένε, συγκεκριμένα, οι υπουργοί και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ: “Ναι μεν η πολιτική που ακολουθούμε δεν είναι αυτή που θέλουμε, δεν είναι δηλαδή φιλο-κοινωνική και σοσιαλιστική, αυτό οφείλεται, όμως, στις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε κ.λπ. κ.λπ.” [Δεν αναφέρομαι και δεν ασχολούμαι, εν προκειμένω, γενικά και αόριστα για το εάν η ακολουθούμενη πολιτική είναι η όχι η ορθή, αλλά μόνο για τη συγκεκριμένη θέση – “δικαιολογία”]. Αλλά, απαντάνε οι επικριτές τους και ιδίως αυτοί που είναι ομοϊδεάτες, “τώρα είναι η ευκαιρία να αποδείξει κανείς ότι είναι σοσιαλιστής και ότι έχει κοινωνικές ευαισθησίες. Στην πράξη κρίνονται και εφαρμόζονται οι ιδέες και όχι στην θεωρία. Και έχουν, πιστεύω, οι τελευταίοι, αυτή τουλάχιστον την εποχή, το δίκηο με το μέρος τους!...


Για να συνδεθώ, όμως, με αυτά που έγραψα στην αρχή και να επανέλθω σ’ εκείνα:


Ό,τι κάνουν οι τώρα πολιτικά κρατούντες…

…για τα οποία δικαίως, νομίζω, τους μεμφόμαστε…

…το ίδιο ή παρόμοια – αντίστοιχα συμπεριφερόμαστε κι εμείς, συνήθως, στην καθημερινότητά μας…

…κι όμως θεωρούμε τους εαυτούς μας “άμεμπτους”…

…ή τουλάχιστον έχουμε την (αντίστοιχη!...) δικαιολογία στο τσεπάκι μας”…


Παραδείγματα μπορώ να αναφέρω, νομίζω, πάμπολλα. Και για όλους μας ανεξαιρέτως! Που ενώ γνωρίζουμε, κατά βάθος [εάν, βεβαίως, δεν έχουμε δια-φθαρεί ηθικά τόσο πολύ…] ποιο είναι το σωστό, συχνά ή συνήθως δεν το πράττουμε. Αλλ’ αντ’ αυτού… δικαιολογούμαστε! Σε κάθε τομέα:

…Μπορεί μεν να εξαπατώ, για παράδειγμα, ως έμπορος, τον πελάτη μου, για την ποιότητα και την αξία του προϊόντος, μπορεί να αισχροκερδώ εις βάρος του, “έχω όμως οικογένεια να θρέψω” και “οι δουλειές δεν πηγαίνουν καλά τελευταία”

…Το γνωρίζω πως κάποιες φορές δεν φέρομαι όπως θα έπρεπε, ακόμα και προς τους ανθρώπους μου, αλλά “δεν μπορώ να συγκρατήσω τον θυμό ή την οργή μου”

…Δεν μου είναι ευχάριστο να παριστάνω τον καραγκιόζη ή να φέρομαι ως καραγκιόζης, να ψεύδομαι ασύστολα και να συκοφαντώ, το επιβάλλει, όμως [τάχα!] το “ιερό καθήκον” της υπεράσπισης του συμφέροντος του πελάτη μου, που έχω, ως δικηγόρος…


Γενικότερα: Όταν βρίσκομαι υπό πίεση ή υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες δεν μπορώ να είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι!...

[Ναι! Αλλά υπό ομαλές και φυσιολογικές συνθήκες, ο καθένας μπορεί να είναι ή να εμφανίζεται πως είναι όχι απλώς καλός, αλλά τέλειος! Στις δύσκολες συνθήκες και καταστάσεις αποδεικνύεται κανείς ποιος ακριβώς είναι!...]

Ειδικότερα [ήδη από / επί εποχής Αδάμ]: “Η Εύα, Κύριε, με παρέσυρε”!...

…Και γνωρίζετε ποιο είναι το εξωφρενικό; Ότι ο Αδάμ μέμφεται και κατηγορεί την Εύα, ενώ δεν επικρίνει / κατακρίνει καθόλου τον εαυτό του, η Εύα, με τη σειρά της, μέμφεται και κατηγορεί το φίδι, αλλά δεν κάνει την αυτοκριτική της για να εντοπίσει τις δικές της ευθύνες… και πάει λέγοντας… μέχρι σήμερα… και έως της συντελείας του αιώνος!...



Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Γενέθλια αφιερωμένα στη μάνα μου


...Αν είμαι εγώ […σαράντα συν/πλην δέκα χρόνια] άνθρωπος…

…είσαι, αντίστοιχα, εσύ […σαράντα συν/πλην δέκα χρόνια] μάνα!...

[…και μάλιστα επιπλέον κάποιους μήνες, στην αναμονή!...]


Σ’ ευχαριστώ για όλα!...


Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Εγώ είμαι με… “αυτούς”…


Εάν πρέπει, παντού και πάντα, να χωριζόμαστε σε “εμείς” και σε “αυτούς”, συγχωρέστε με αλλά εγώ, κάποιες φορές, θα επιλέγω να ανήκω σε “αυτούς”…



Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι…


“Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι” λέει ο λαός.

“…έχει ήδη βρωμήσει” θα έλεγε, ίσως, ο… αστυνόμος Μπέκας (της χιουμοριστικής ταινίας).


Απόδειξη;

(Άλλη μία, από τις πολλές!...)

Ιδού:

Σύμφωνα με απάντηση του προέδρου της Βουλής κ. Φιλ. Πετσάλνικου προς επερωτώντα βουλευτή, το κόστος της διαδικτυακής πύλης της Βουλής (που αποφασίστηκε επί προεδρίας κας Μπενάκη – Ψαρούδα και ολοκληρώθηκε επί προεδρίας κ. Σιούφα, τον Ιούνιο του 2009) ανέρχεται σε 1.011.318,89 € για την ανάπτυξη και 48.197,38 € για την κατάρτιση χειριστών και διαχειριστών, ήτοι, συνολικώς, 1.059.516,27€ !

(βλέπετε, ενδεικτικώς, εδώ: http://away.gr/2010/04/23/istoselida-voulis-1-ek-euro/)

Εκτιμώ ότι αν κάποιος απευθυνθεί στην ελεύθερη αγορά, οι περισσότερες προσφορές δεν θα ξεπερνούν τα 50.000€… άντε, ας τα κάνουμε 60.000€ για να μην διαφωνήσουμε [Άκουσα, μάλιστα, ότι ήδη κάποιοι ζήτησαν και έλαβαν τέτοιες προσφορές από σχετικές επιχειρήσεις!...]

Και ερωτώ: Πρόκειται περί σκαστού σκανδάλου ή όχι;

Και ερωτώ, περαιτέρω: Είναι δύσκολο, άραγε, να διερευνηθεί η υπόθεση και μάλιστα τάχιστα; Είναι δύσκολο να αναζητηθούν τα κερδοσκοπικώς εισπραχθέντα; Είναι δύσκολο να εντοπισθούν τα λαμόγια;

Εισαγγελέας μπορεί να πλησιάσει και να ασχοληθεί, ή… τον κρατάει μακριά η “μπόχα” της βρώμας;…


Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Διατροφή – Να ξέραμε τι τρώμε…


Χθες, κάνοντας μια εκκαθάριση στο γραφείο μου, διαπίστωσα ότι σε κάποιο ράφι είχε ξεχαστεί μισό πακέτο με φέτες για τοστ. Ο δακτύλιος ασφαλείας (που είχα επαναχρησιμοποιήσει, μετά το άνοιγμα του πακέτου) έφερε ημερομηνία κατανάλωσης “17.3.09”.

Η μεγάλη “φρίκη”, όμως, ήρθε, όταν εξέτασα το περιεχόμενο: Οι τέσσερεις φέτες που υπήρχαν μέσα, ναι μεν είχαν ξεραθεί, πλέον, από την πολυκαιρία, αλλά δεν υπήρχε ίχνος μούχλας! Αμέσως θυμήθηκα αντίστοιχο γεγονός που είχε συμβεί στην κουμπάρα μου.

Να επισημάνω ότι στο πακέτο υπάρχει η ένδειξη “χωρίς συντηρητικά”.

Χωρίς συντηρητικά και χωρίς ίχνος μούχλας;… Κάτι δεν μου ταιριάζει!...

Να ξέραμε τι τρώμε!....



Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Για τη μάνα! (Για τη μάνα μου!)


Η Γιορτή της Μητέρας σήμερα.

Τι να γράψω;…

Τι να πρωτο-γράψω, για την ακρίβεια…

Ας περιοριστώ μόνο σε ένα:


Νιώθω τον εαυτό μου ευλογημένο, που μπορώ να έχω ακόμα την μητέρα μου. Και μάλιστα αυτή τη μάνα! Ο Θεός να της δίνει υγεία και χρόνια πολλά!...


Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Τρείς θάνατοι και μια κηδεία (ενημέρωσης)


Λίγες μόλις ώρες αφότου ανάρτησα, στο άλλο μου ιστολόγιο, κάποια γνωμικά για την Ειρήνη (http://eaglestefanos.blogspot.com/2010/05/blog-post.html), η Βία έδειχνε το χείριστό της πρόσωπο κι άλεθε τρεις ανθρώπινες ζωές!....


* * *


Επιλέγω δύο ιδιαίτερα ενδιαφέροντα γνωμικά από τα προαναφερθέντα, περί Ειρήνης:

· Σε μια ευνομούμενη χώρα εγκαθίστανται οι ομογάλακτοι αδελφές Δικαιοσύνη και Ειρήνη [Πίνδαρος]

· Ειρήνη αν είναι δυνατόν, αλλά Δικαιοσύνη με κάθε τρόπο [Αριστείδης]

Ειρήνη και Δικαιοσύνη στην ίδια μοίρα, αν όχι η Δικαιοσύνη κατά τι υψηλότερα!...


* * *


Ακούω πως κάποιοι, μέσα από την τράπεζα που καιγόταν, φώναζαν “καιγόμαστε!” και κάποιοι άλλοι, από έξω, τους απαντούσαν “να καείτε!”…

Οι συγκεκριμένοι “απ’ έξω” προφανώς δεν άκουγαν την έσω φωνή τους, τη φωνή της λογικής και της ανθρωπιάς…

Θα ήθελα, όμως, ν’ ακούσω τα δικά τους επιχειρήματα και τη “λογική” τους ή τα κίνητρά τους, να προσπαθήσω να κατανοήσω τι τους οδήγησε στις συγκεκριμένες συμπεριφορές και αντιδράσεις.

[Μέχρι τότε μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω…]

Ίσως να (μου) απαντούσαν πως όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι “υπηρετούν το Σύστημα” που εκείνοι πολεμούν κι επιχειρούν να καταλύσουν.

Ίσως όμως (λέω: ίσως!) να νιώθουν αδικημένοι γενικότερα απ’ την κοινωνία όλη και από όλους μας, που έχουμε μια κάποια εργασία και ένα κάποιο εισόδημα, ενώ εκείνους η ζωή τους καταδίκασε σε ανεργία και σε φτώχεια…


* * *


Ακούω πολλά και πιστεύω τα μισά…

Ακούω πολλά και υποψιάζομαι τα διπλάσια…


Ακούω πολλά και ξέρω πως (ίσως) μας κρύβουν τα περισσότερα. Σαν το παγόβουνο (της ενημέρωσης)…

Ακούω πολλά και ξέρω πως αναμειγνύουν αλήθειες με ψευτιές. Είτε εκ προθέσεως είτε εξ αμελείας.


Ακούω πολλά και δεν ξέρω τι να πιστέψω!...

Ακούω πολλά και δεν ξέρω εάν θα πρέπει ν’ ακούω τόσα πολλά…


…Τα λίγα μου αρκούν “και με το παραπάνω” ίσως, για να σκέπτομαι.

Τα πολλά θολώνουν το τοπίο!....


Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Εν μέσω κρίσης


Κρίση.

Οικονομική και όχι μόνο.

“Μα εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα…”


* * *


“Μα εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα…”

Κι αυτό αρκεί;

Ή: (μας) παρηγορεί, (μας) ξεκουράζει, (μας) γαληνεύει;

Πάντως δεν διορθώνει την περιρρέουσα κατάσταση!...


* * *


“Μα εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα, δυό που αγαπιούνται είναι πολλοί”, λέει, για την ακρίβεια, το τραγούδι.

“Δυό που αγαπιούνται είναι”, πράγματι, “πολλοί”;

Αμφιβάλλω! Για να μην πω: είμαι βέβαιος πως δεν ισχύει…

Υπό άλλη έννοια και άλλη οπτική, φυσικά…

διότι, πράγματι, πολλές φορές two is a company, three is a crowd”!...


Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Πίστη και… Πίστη. Για τη ζωή μετά θάνατον


Μας λέτε, κύριοι, ακραιφνείς υπέρμαχοι της θετικής επιστήμης, πως “δεν υπάρχει ζωή μετά θάνατον”.

Όχι, κύριοι!

Το σωστό είναι το εξής:

Πιστεύετε πως δεν υπάρχει ζωή μετά θάνατον!...

Όπως ακριβώς εμείς πιστεύουμε, αντίθετα, πως υπάρχει…


Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Ένα – δυό δάχτυλα!...


Πριν από λίγο καιρό έγινε εξώφυλλο!

Ένα (επιπλέον) δάχτυλο…

Και μας απασχόλησε για ημέρες…

…τόσο πολύ, που απέκτησε και διπλωματικές διαστάσεις…


Η χθεσινοβραδινή είδηση δεν πρόκειται να γίνει ούτε μονόστηλο…

Μια – δυό αράδες, μόνο, σε κάποιες αθλητικές ιστοσελίδες.

“Μία κοπέλα που εκτελούσε χρέη security έχασε δύο δάχτυλα καθότι έσκασε στα χέρια της μία κροτίδα την ώρα που προσπαθούσε να το πετάξει από εκεί που έπεσε” [http://www.inews.gr/17/echase-dyo-dachtyla-apo-krotida.htm]

[Ανεξάρτητα από την ευθύνη που ενδεχομένως να έχει και η ίδια…]

Αμφιβάλλω αν αυτά τα δυό δάχτυλα που χάθηκαν, θα μας απασχολήσουν άλλο!

Δεν ανήκαν δα σε καμιά Αφροδίτη!

Σε μια εργαζόμενη ανήκαν…

Σιγά μην ασχοληθούμε να σταματήσει η ρίψη κροτίδων στα γήπεδα!...

[…και να ’ναι μόνο αυτό;!...]


Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Ψεκάστε… τελειώσατε… Αλλά και τον Μανώλη Γλέζο;…


7.2.2010

[(Μας) παίζει μερικές φορές η ζωή και η ιστορία κάποια παιχνίδια…

…λες και θέλει να μας σαρκάσει…

…και κάθεται παράμερα και γελάει μαζί μας…]


Τις τελευταίες ημέρες οι Γερμανοί “έβαλαν πωλητήριο” στην Ακρόπολη…

Για την ακρίβεια: κάποιοι Γερμανοί είχαν την πανέξυπνη (!) ιδέα και μας πρότειναν να πουλήσουμε την Ακρόπολη, ώστε να εξασφαλίσουμε αρκετά χρήματα (κάπου 100 δις ευρώ την κοστολόγησαν κάποιοι!...) και να μειώσουμε κατά πολύ το οικονομικό μας έλλειμμα!...

[Πρέπει, νομίζω, να είμαστε ακριβείς και να κάνουμε διάκριση μεταξύ “των Γερμανών”, γενικά, και “κάποιων Γερμανών”, πολιτικών ή δημοσιογράφων, διότι διαφορετικά “χάνουμε τη μπάλα” και το μέτρο…

…όπως τις προάλλες, για παράδειγμα, που για το εξώφυλλο του περιοδικού Focus, κλήθηκε, λέει, ο γερμανός πρέσβης στην Αθήνα και του έγιναν παρατηρήσεις – διαμαρτυρίες, από πολιτικούς παράγοντες…

Σκεφθείτε το αντίστοιχο: Ο Ομπάμα ή η Κλίντον ή κάποιοι παράγοντες του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, να καλούν τον Έλληνα πρέσβη στην Ουάσινγκτον και να διαμαρτύρονται διότι ο Ριζοσπάστης, για παράδειγμα, κάθε τρεις και τόσο, κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο “Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι”!...]


Η Ακρόπολη κατ’ επανάληψη έχει γίνει αντικείμενο marketing και προβολής που… δεν την χρειάζεται”…

Από φωτογραφήσεις επωνύμων μπροστά στον Παρθενώνα “για να προβληθεί η Ελλάδα διεθνώς” [Αν θέλουμε και περιμένουμε να κερδίσει σε λάμψη η Ακρόπολη κι ο Παρθενώνας, επειδή φωτογραφήθηκε ο τάδε ή ο δείνα εμπρός τους, αλλοίμονό μας!...] μέχρι διαφημιστικές καμπάνιες προϊόντων [όπως για παράδειγμα μια παλαιότερη της Coca Cola, στην οποία οι κίονες του Παρθενώνα είχαν αντικατασταθεί με μπουκάλια του αναψυκτικού…]

Αλλά για να λέμε “τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη” [διότι “των άλλων είναι καρύδια και βροντάνε, ενώ τα δικά μας είναι σύκα…” κ.λπ.], φταίμε κι εμείς: Όταν, για παράδειγμα, προσπαθούμε να προωθήσουμε συντεχνιακά ή πολιτικά – κομματικά αιτήματα με “φόντο”, κυριολεκτικά και μεταφορικά, την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα [Ξεχάσαμε, άραγε, το τεράστιο πανό που είχε αναρτηθεί, για επικοινωνιακούς λόγους, στον βράχο της Ακροπόλεως, ώστε να μεταδοθεί η εικόνα στα πέρατα του κόσμου;…]



Έλεγα, λοιπόν, για το “πωλητήριο” στην Ακρόπολη.

Με αφορμή το οποίο, στο σημερινό (7.3.2010) “Έθνος της Κυριακής” δημοσιεύεται μια γελοιογραφία του Μαραγκού, αυτή:

Έξυπνη και τραγική, συνάμα, δεδομένης και της τρέχουσας πραγματικότητας…

…διότι μόλις προχθές, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Μανώλης Γλέζος, ο άνθρωπος – σύμβολο της Εθνικής Αντίστασης (ανεξαρτήτως πολιτικής και κομματικής τοποθέτησης), ψεκάστηκε στο πρόσωπο με χημικά από κάποιον άνδρα της αστυνομίας.
















Θα διαμαρτυρόμουν για τον “ψεκασμό” οποιουδήποτε ανθρώπου, πολύ δε περισσότερο ενός ηλικιωμένου! Όταν μάλιστα αυτός ο ηλικιωμένος είναι ο Μανώλης Γλέζος!...

Ήδη σε διάφορα ιστολόγια διαβάζω… ακούω κραυγές και “αναθέματα” κατά του συγκεκριμένου αστυνομικού (και της αστυνομίας γενικότερα, βεβαίως…). “Την κεφαλή του επί πίνακι”. Ή και άλλων, ανωτέρων του…

Οι κραυγές, κατά τη γνώμη μου, δεν οδηγούν πουθενά. Ούτε και οι εν θερμώ αντιδράσεις (π.χ. Ε.Δ.Ε., πειθαρχικά κ.λπ.). Αντιμετωπίζουν, υποτίθεται, το σύμπτωμα, αλλά όχι την αιτία…

Θα ήθελα κάποιος να μπορούσε όχι να του πάρει συνέντευξη, αλλά να συζητήσει μαζί του. Θα ήθελα να τον ρωτούσα το γιατί, το πώς ένιωσε και νιώθει, αν θα το έκανε στον πατέρα του ή στον παππού του, αν γνώριζε και αναγνώρισε ποιόν είχε απέναντί του (και αν όχι, πώς είναι δυνατόν να μην τον γνωρίζει!...), τι άλλο θα ήταν διατεθειμένος να κάνει, δηλαδή πού θεωρεί ότι είναι το όριο του “υπηρεσιακού του καθήκοντος” κ.λπ. κ.λπ.


Υ.Γ. (8.3.2010): Διάβασα ότι ο Μανώλης Γλέζος βγήκε από το νοσοκομείο και ότι κατά την έξοδό του δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι θέλει να συναντήσει τον αστυνομικό, για να τον ρωτήσει “γιατί;”…


Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Κάποιες ψυχούλες… στο χείλος του γκρεμού


Υπάρχουν κάποιες ψυχούλες…

…αδύναμες σαν ψιχουλάκια…

…σαν σποράκια…

…που η τύχη τις έφερε εκεί, στο χείλος του γκρεμού…

…Και τι περιμένουν; Σε τι ελπίζουν;…

Να μην φυσήξουν δυνατοί άνεμοι…

…να μην πιάσει καμιά δυνατή νεροποντή…

…πριν προλάβουν, εκεί, στο μικρό προσωρινό τους απάγκιο, να ρίξουν μιαν άγκυρα, μια μικρή ριζούλα… για να στηριχθούν και να επιβιώσουν!....


Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Εικόνες και Λέξεις. Λέξεις και Εικόνες


“Μια εικόνα, χίλιες λέξεις”, λένε.

Και ισχύει, πράγματι.

Ιδίως στην εποχή μας! Την εποχή της εικόνας. Και της φθοράς των λέξεων, της μεταμόρφωσής τους…


Μα υπάρχουν και κάποιες λέξεις!...

…Σπουδαίες λέξεις!

Που ισοδυναμούν, αυτές, με χιλιάδες εικόνες, με χιλιάδες ιστορίες…

Λέξεις όπως, για παράδειγμα, “Μητέρα”, “Αγάπη”, “Ελευθερία”, “Θεός” κ.λπ.