Ε, λοιπόν, δεν θα πάψω να κλαίω!
Ε, λοιπόν, δεν θα πάψω να λυπάμαι για όλον τον κόσμο.
Γιατί νομίζω πως το κλάμα και το δάκρυ είναι, τελικά, μορφή αντίδρασης, ένα είδος επανάστασης κι αντίστασης, το ξαναλέω, σ’ αυτόν τον κόσμο, που κανείς μας δεν το θέλει, και που, όμως, όλοι μας, συχνά εύκολα κι αλόγιστα συμβιβαζόμαστε κι υποτασσόμαστε σ’ αυτόν…
Θα εξακολουθήσω, το λοιπόν, να κλαίω, όσο εξακολουθεί να υπάρχει πόνος σ’ αυτή την κοινωνία μας…
…Θα εξακολουθώ να κλαίω, για παράδειγμα, γι’ αυτό που δεν το θέλησες, μα όμως είσαι! Κι όχι μονάχα από δική σου φυσική, αν θέλεις, ανθρώπινη αδυναμία…
Θα εξακολουθώ να κλαίω για όλους αυτούς που, αλόγιστα και πρόχειρα, πήραν την ψυχούλα σου, που τους την πρόσφερες ανοιχτόκαρδα, και την πατήσαν, την τσαλακώσαν… κι ύστερα ξεζουμισμένη την πετάξανε σε μια γωνιά κι εξακολούθησαν ή κι εξακολουθούν να λένε (ή να νομίζουν…) πως αυτή η ψυχή, αυτή η ύπαρξη, η δική σου η ψυχή και η δική σου ύπαρξη, είναι δικιά τους και ότι τους ανήκει!…
“Μου βγήκε”, προς στιγμή, να τους κατηγορήσω, να τους φτύσω κατά πρόσωπο, να τους ζητήσω εξηγήσεις για τούτο το κακό που ’καναν στην ψυχούλα σου. Πώς είναι δυνατόν, πώς το αντέχουν… να παίρνουν μια εικόνα του Θεού και να την καταστρέφουν;!… “Δεν το ανέχομαι αυτό, τ’ ακούτε, με τρελαίνει!”, θα τους έλεγα. “Μου ήρθε”, που λές, “να τους κάνω τα μούτρα κρέας”, κατά πως λένε…
Μα ύστερα… καθώς συλλογιέμαι πιο ψύχραιμα, πιο “ώριμα” ενδεχομένως, συνειδητοποιώ πως μπορεί να μην είναι μόνο για ψόγο και για τιμωρία όλοι ετούτοι. Δεν είναι σίγουρο πως θέλησαν και πως επέλεξαν να γίνουν θύτες και βασανιστές σου… Δεν ξέρω… Σαν πιότερο μου μοιάζουν θύματα κι αυτοί! Θύματα κάποιων άλλων καταστάσεων…
Δεν θα σταματήσω να κλαίω!
Διότι [“δόξα να’χει!”] ποτέ δεν σταματώ στο κλάμα και στην απαισιοδοξία! Μα τελικά το ξεπερνάω, το υπερνικάω και καταλήγω θετικά!
Ούτε θα σταματήσω να κάνω σκέψεις.
Διότι, τελικά, δεν σταματώ, δεν “στέκομαι” στις σκέψεις. Μα τελικά παίρνω αποφάσεις!
Δεν με φοβίζουν τα σκοτεινά και δύσβατα μονοπάτια [Τουλάχιστον όχι όλα. Τουλάχιστον όχι πάντα…]
Διότι έχουν περισσότερη αξία, όταν τα έχει πια κανείς περάσει και έχουν γίνει “βιώματα” και έχουν βοηθήσει…
Τα λιμάνια αποκτούν αξία όταν έχεις γνωρίσει τις τρικυμίες…
…ενώ, αντίθετα, παύεις να δίνεις αξία και σημασία σ’ όλα αυτά τα υπήνεμα λιμάνια, εάν τυχόν ποτέ δεν βγήκες στους ωκεανούς για ν’ αντιμετωπίσεις τη θάλασσα, να πολεμήσεις με τα άγρια κύματα!…
Υ.Γ. (κοινό υστερόγραφο για όλες τις σημερινές αναρτήσεις μου στα 4 ιστολόγιά μου): Το θέμα “Πόνος, θλίψη κ.λπ.” απασχολεί σήμερα όλα μου τα ιστολόγια. Συγκεκριμένα:
α) Στο αρχικό - βασικό μου ιστολόγιο, το “Seagull”, ανάρτησα ένα σημερινό (“πουρνό –πουρνό”…) κείμενό μου, με τίτλο “Πόνος, μόχθος, κόπος… Δάκρυ και Ιδρώτας…”, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html
β) Στο “Σπουργίτι” μου ανάρτησα ένα αρκετά παλιό κείμενό μου, για “τον Πόνο και το Κλάμα”, εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html
γ) Στο “Eagle” μου ανάρτησα μια παραβολή για τη θλίψη στη ζωή μας, με τίτλο “Το πολύτιμο πετράδι”, από ένα παλαιό βιβλίο του Κωνσταντίνου Κούρκουλα με τίτλο “500 πετράδια”, εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html
δ) Και, τέλος, στην “Κλέφτρα Κίσσα”, σήμερα ανάρτησα το “Πόνος” από το blog “Aqua” [εδώ: http://kleftrakissa.blogspot.com/2009/01/blog-aqua.html] και χθες ένα άλλο κείμενο, με τίτλο “Κουβεντιάζοντας με τον πόνο” από το blog “Lockheart” του e-φίλου Σπύρου [εδώ: http://kleftrakissa.blogspot.com/2009/01/blog-lockheart_28.html]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου