Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Θεός και Ελευθερία


“Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται” έγραψε ο Ντοστογιεφσκι.

[Άρα: Με Θεό δεν επιτρέπονται όλα!]

“Ο Θεός αγάπη εστί” διαβάζουμε στη Βίβλο.

“Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις” έχει πει άγνωστος (μου) διανοητής.


Ταιριάζουν και “παντρεύονται” άραγε τα παραπάνω;

Τροφή και αφορμή για σκέψη….


Υ.Γ.: Η Ελευθερία είναι το θέμα και το αντικείμενο των σημερινών μου αναρτήσεων και των τεσσάρων ιστολογίων μου:

Eagle”: Γνωμικά, Ρήσεις και Αποφθέγματα περί Ελευθερίας (http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/12/blog-post_15.html)

Seagull”: Περί Ελευθερίας. Πάλι και πάλι… (http://seagullstefanos.blogspot.com/2009/12/blog-post.html)

“Σπουργίτι”: Θεός και Ελευθερία (http://spourgitistefanos.blogspot.com/2009/12/blog-post_15.html)

“Κλέφτρα Κίσσα”: Ελευθερία, πού βρίσκεσαι; (http://kleftrakissa.blogspot.com/2009/12/blog_14.html)

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

“Κολλήματα”… Ειδικότερα περί Αυτογνωσίας


“Ξεκόλλλλα!...”

Όλοι, βλέπετε, έχουμε τα κολλήματά μας…

Δεν ξέρω αν τα “κολλήματα” είναι πάντοτε και a priori αρνητικά και κατακριτέα – απορριπτέα…

Και δεν αναφέρομαι, βεβαίως, εν προκειμένω, σ’ αυτούς που είναι, για παράδειγμα, “κολλημένοι με την μπάλα”!... Ή στους “κολλημένους” σε κάθε είδους εξαρτήσεις και πάθη και, εξίσου ή πολύ περισσότερο, στους προσκολλημένους σε ιδεοληψίες, σε προκαταλήψεις και στείρες και ανούσιες ιδέες…


Εγώ, καλώς ή κακώς [εσείς θα το κρίνετε, καθώς όλοι οι “κολλημένοι” πιστεύουν πως αξίζει αυτό στο οποίο είναι κολλημένοι!...] είμαι κολλημένος, ιδίως, με καμιά δεκαριά ιδέες – έννοιες – αξίες – αρχές: Ελευθερία – Θεός – Άνθρωπος και Συνάνθρωπος – Συνείδηση – Αρετή και Ηθική – Μυαλό, Καρδιά και Ψυχή – Αγάπη…

Μια έννοια που αναμφίβολα αξίζει να σταθεί κανείς (αλλά, πάντως, όχι να “κολλήσει” σ’ αυτήν…) είναι η Αυτογνωσία.

“Γνώθι σαυτόν” έλεγαν και είχαν ως στόχο και ιδανικό οι αρχαίοι Έλληνες. Γνώρισε ποιος είσαι. Αν αυτή είναι η (μόνη) έννοια, τότε δεν νομίζω πως αξίζει κανείς να μείνει και να “κολλήσει” σ’ αυτήν. Αν, όμως, η πραγματική έννοια είναι “γνώρισε και μάθε μέχρι πού μπορείς να φθάσεις ως άνθρωπος, ποια είναι τα όριά σου που… μπορείς, στη συνέχεια, να ξεπεράσεις”, τότε… μάλιστα! Τότε αξίζει, πράγματι, να μείνεις “κολλημένος” σ’ αυτό το μονοπάτι ζωής, σ’ αυτή τη διαρκή και ατέρμονη πορεία ζωής…

Αν μείνεις κολλημένος σ’ αυτό που είσαι τώρα, στάσιμος… τότε… καλύτερα να κλάψεις από τώρα τον πρόωρο θάνατό σου!...

(Πέτρες που μένουν στάσιμες, χορταριάζουν… Ενώ οιRolling Stones ποτέ!...)

Να γιατί, κατά τη γνώμη μου, δηλαδή στη δική μου οπτική, οι σύγχρονες κοινωνίες, η εποχή μας, έχει γεμίσει με “ζωντανούς νεκρούς”…. Διότι ως τέρμα της πορείας μας και ως ιδανικό και υπέρτατη εκδήλωση πνευματικότητας, σοφίας ή/και “μαγκιάς” είναι η κακώς νοούμενη “αυτογνωσία”:

“Αυτός είμαι! Σ’ όποιον αρέσω!... Για τους άλλους δεν θα μπορέσω!...”

[Σιγά, μαγκάκο, διότι νομίζω ότι λάθος ερμήνευσες το αρχαιοελληνικό “πάσιν αδείν χαλεπόν”…]

“…Έτσι είμαι εγώ! Με τα λάθη μου και τις αδυναμίες μου… Με τα “θέλω” μου και χωρίς “πρέπει”!... Με την παραφωνία μου να τραγουδώ το δικό μου τραγούδι!...”

Γι’ αυτό γέμισε η κοινωνία μας με “παράφωνους”, σαν σε χάβρα Ιουδαίων και όχι σαν σε εκκλησιαστική χορωδία…


Αλλά περί αυτών, θυμήθηκα μόλις τώρα, έχω αναρτήσει και στο παρελθόν κείμενό μου, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2009/03/blog-post_14.html


Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Η λέξη “άνθρωπος” δεν προέρχεται εκ του άνω + θρώσκω


Ο e-φίλος συν-μπλόγκερ Haris το έψαξε, πρόσφατα, το ερεύνησε και κατέληξε: πως η άποψη ότι η λέξη “άνθρωπος” προέρχεται απ’ το άνω + θρώσκω, είναι παρετυμολογική και δεν ανταποκρίνεται στα επιστημονικά πορίσματα της γλωσσολογίας (βλ. εδώ: http://harishome.blogspot.com/2009/11/5.html)

Και ήδη του σχολίασα, εν θερμώ, μόλις το διάβασα: Τι αλλάζει για μας, για τη ζωή μας και για την αντιμετώπισή της; Θα πάψουμε, άραγε, να άνω θρώσκουμε;…


…Αλήθεια, σκέφτηκα περαιτέρω, τι αντιπροσωπεύει για μας, για τους ανθρώπους, το “άνω”;

Θα μπορούσαμε να δώσουμε αρκετές διαφορετικές απαντήσεις – εξηγήσεις: το καλύτερο, το υψηλότερο, το πνευματικότερο, το ουράνιο, την πρόοδο, την εξέλιξη…

Δεν είναι αυτονόητα όλα αυτά! Δεν είναι δεδομένα,. Είναι θέμα επιλογής και προσπάθειας – αγώνα – δράσης – μόχθου…

Υπό μία οπτική και κατά μία έννοια… κατά κάποιο τρόπο… θα μπορούσαμε να πούμε, μάλιστα, ότι δεν είναι “κατά φύση”!... Πράγματι, κατά το μέρος που ο άνθρωπος μετέχει της ύλης, είναι υλικό πλάσμα – ον, τείνει μάλλον προς την φθορά, προς τα κάτω…. Ποικιλοτρόπως… Είναι εγγενής ιδιότητα της ύλης αυτή: Να φθείρεται, να αποσυντίθεται, να καταρρέει…

Για να αναπτυχθείς σωματικά, για ν’ αποκτήσεις ρώμη κι ένα καλογυμνασμένο σώμα, για να εξελιχθείς ως αθλητής (citius - altiusfortius) απαιτείται να καταπολεμήσουμε την… φυσική τεμπελιά μας και να μοχθήσουμε… Μόχθο απαιτεί και η απόκτηση γνώσεων, η πρόοδος της επιστήμης κι η προώθηση της έρευνας. Και, βέβαια μόχθο απαιτεί και ο άθλος – άθλημα της αρετής, της εξέλιξης – ολοκλήρωσης – τελειοποίησης του χαρακτήρα μας και της συμπεριφοράς μας…

Ο αγώνας (μας) σε κάθε τομέα, χρειάζεται ένα άλμα, όπως λέει κι ο ποιητής: ένα άλμα πιο γρήγορο και πιο πέρα απ’ την φθορά…

Κάθε σταμάτημα σημαίνει οπισθοχώρηση, σημαίνει, ενδεχομένως, “κατρακύλα”…


Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Επέτειος


Πέρυσι, περίπου τέτοιες μέρες, έγραψα, ως “Σπουργίτι” κάποιες σκόρπιες σκέψεις για όσα συνέβαιναν τότε [βλέπε εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2008/12/blog-post_14.html]. Δεν ξέρω αν ήμουν τόσο ψύχραιμος. Πώς μπορεί κανείς, εξάλλου, να είναι ψύχραιμος, δηλαδή με ψυχρό αίμα, όταν έχει χυθεί, ζεστό, αθώο αίμα ενός παιδιού;…

Αργά χθες το βράδυ, επανήλθα στο θέμα…


6.12.2009

Αλέξης

Δεν πρόλαβε να γίνει Αλέξανδρος…

(…Αυτός, δηλαδή, που “αλέξει” άνδρες!...)

Δεν πρόλαβε να γίνει άνδρας.

(Έγινε, όμως, σύμβολο!...)

Ήταν παιδί…

Παιδί στα 15… Ή στα 16… Πόση σημασία έχει;…

(“Ήταν παιδί στα 17 που τώρα έχει πετάξει”, τραγουδούσε ο Χατζιδάκις…)

...Κι έμεινε παιδί…

Επειδή έμεινε στον τόπο”…

Επειδή κάποιος του… “άλεσε” τη ζωή.

Εξ αμελείας ή από πρόθεση; Με δόλο άμεσο ή ενδεχόμενο;

Ούτε πέρυσι πήρα θέση, ούτε φέτος θα πάρω.

Συνειδητά.

Διότι αυτό είναι έργο άλλων.

Και, πάντως, όχι όλων μας.

Η Δικαιοσύνη και η απονομή της δεν είναι έργο της “κοινής γνώμης”…

(…που συχνά είναι χειρότερη από “κοινή”…)

Ούτε είναι θέμα “λαϊκής συνείδησης”…

Τουλάχιστον όχι σε μια συγκροτημένη κοινωνία και σε ένα κράτος που θέλει (ή θέλουμε…) να χαρακτηρίζεται ευνομούμενο.

Και καλά θα κάνουμε, νομίζω, να μην… “ανοίγουμε την πόρτα” σε τέτοιες εξωθεσμικές και δη αξιολογικές (δηλαδή όχι με συγκεκριμένο περιεχόμενο) έννοιες...

…διότι διαφορετικά “ανοίγουμε την όρεξη” σε άλλες, μη δημοκρατικές απόψεις (και πρακτικές!...) να μπουν απ’ το παράθυρο”…

Στο όνομα της “κοινής γνώμης” και της θέλησης του λαού και του έθνους, στήθηκαν κάποτε, στο παρελθόν, “έκτακτα στρατοδικεία” και “λαϊκά δικαστήρια”…

Με συνοπτικές διαδικασίες.

Και χωρίς θεσμικά εχέγγυα ανεξαρτησίας και αμεροληψίας.

(“Αποφασίζουμε και διατάσσουμε”… Και, ενδεχομένως, εκτελούμε!...)

Όπως γίνεται και σήμερα…

…είτε στα τηλεδικεία, είτε στα δημόσια “αναθέματα”…

Αν περνούσε απ’ τα χέρια κάποιων, θα εφάρμοζαν και τον Νόμο του Λυντς…

…ή την σαρία

(Ηθικό είναι… ό,τι θεωρούμε εμείς σωστό… Και δίκαιο… ό,τι μας συμφέρει. Και δη κατά περίπτωση!...)


Σπεύσαμε να καταδικάσουμε τους πάντες…

…Τον ή τους υπεύθυνους, τους ανεύθυνους και τους “ανευθυνοϋπεύθυνους”.

(Ενδεχομένως δικαίως για κάποιους)

Πυρ κατά πάντων”…

Κατά δικαίων και αδίκων”…

Πυρ κατά ριπάς”…

(“Όπως έκανε κι αυτός”… “Να εκδικηθούμε”… “Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει”… Ο φαύλος κύκλος της βίας, της αλυσίδας του αίματος…)

Κατά του αστυνομικού που δεν τίμησε τη στολή του…

Κατά της αστυνομίας που δεν έχει συνειδητοποιήσει τον ρόλο της…

(Άστη την αστυ-νομία… Μεγάλη κουβέντα, μην την ανοίξουμε τώρα…)

Κατά των αναρχικών ή των ανιεξουσιαστών, που στρέφονται συλλήβδην κατά των αστυνομικών… στολών, λες και είναι άδειες περιεχομένου, λες και μέσα σ’ αυτές δεν υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι σαν αυτούς...


Αλλά ας τα αφήσω όλα αυτά, τουλάχιστον για την ώρα.

Διότι αλλού θέλω να στραφώ, αλλού θέλω να πάω τη συζήτησή μας…


Σπεύσαμε να καταδικάσουμε, έγραφα, κάποιους άλλους…

…αλλά δεν απαγγείλαμε καν κατηγορία, όπως θα έπρεπε, ίσως, κατά πολλών άλλων, ενδεχομένως και κατά των εαυτών μας των ίδιων…

Λες και δεν υπάρχει ευθύνη…

…για το ότι σκοτώνουμε συχνά (ή/και καθημερινά) τόσο παιδιά, όσο και την ίδια την παιδικότητα…

Ποικιλοτρόπως…

Σε πολλά επίπεδα και με διαφορετική έννοια…


Να σου πω εγώ πόσα παιδιά, πόσες παιδικές ψυχές, δολοφονούνται καθημερινά!...

Από παιδεραστές και πορνογράφους…

Από περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας…

Από ανεξέλεγκτη παρακολούθηση κάθε είδους τηλεοπτικών προγραμμάτων…

(…που μπορεί να είναι το ίδιο ακριβώς με τα παραπάνω…)

Από άστοχες κριτικές και παρατηρήσεις μας προς αυτά…

Από την ουσιαστική αδιαφορία των μεγάλων, ακόμα και των γονέων τους…

Αλλά και από γονείς που ενδιαφέρονται, υποτίθεται, “για το καλό των παιδιών τους” και “για το μέλλον τους” και (εξ αμελείας, δηλαδή από άγνοια, έστω) στραγγαλίζουν το παρόν τους (και όχι μόνον…)

Πόσο αφήνουμε τα παιδιά να είναι και να ζουν σαν παιδιά;

(Και αν δεν ζήσει ένα παιδί ως παιδί την παιδική του ηλικία, ολοκληρωμένα, πώς θα μπορέσει, αργότερα, να γίνει ολοκληρωμένος ενήλικας, ολοκληρωμένη προσωπικότητα;)

Και πόσο εύστοχο είναι να τα “σπρώχνουμε” προς την “ωρίμανση”, προς αυτό που εμείς θεωρούμε ως “ωριμότητα”;

(Στα δικά μας “καλούπια”, στα δικά μας “πρέπει” και “θέλω”…)


Μίλησα για ωρίμανση και ωριμότητα…

…και μου ’ρχεται, αυθόρμητα, να ξεστρατίσω σε άλλα μονοπάτια…

Μονοπάτια σχετικά, πάντως!

Πόσο δεχόμαστε, άραγε, αυτή η ωριμότητα, να συμβαδίζει και να συνυπάρχει, ενίοτε, με παιδικότητα;

Δεν το νομίζω!...

(Και είναι λάθος μας, θαρρώ…)

Σκοτώσαμε, λοιπόν, ή έστω αφήνουμε να πεθάνει (ή να πεθαίνει, καθημερινά…) από ασιτία (αφού δεν την τρέφουμε…) η παιδικότητα εντός μας….

Η παιδικότητα και η αθωότητα…

Η ελπίδα (μας) για ένα καλύτερο μέλλον (μας)…


…Ευτυχώς που μας το θυμίζουν αυτό κάποια τραγούδια.

Τραγούδια αγαπημένα.

Με πρώτο –πρώτο αυτό που θα μπορούσε να είναι, αυτό και μόνο, η σημερινή μου ανάρτηση, ως αφιέρωμα στο παιδί – Αλέξη και στη μνήμη του…

Αλλά με πρόλαβε, βλέπετε, η e-φίλη μου η καλλιτέχνιδα, η Roadartist.

Που, όπως της έγραψα ήδη σ’ ένα e-mail που της έστειλα, έκανε μιαν ανάρτηση (βλέπετε εδώ: http://roadartist.blogspot.com/2009/12/061208.html), ακριβώς όπως την είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου…

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα
-*-
Το κάθε παιδί εκεί έξω.. και το παιδί μέσα μας..


Και κάποια άλλα τραγούδια ακόμη.

Για το παιδί και την παιδικότητα.

Που μπορείτε να τα βρείτε στο άλλο μου ιστολόγιο, το “Eagle”, εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/12/blog-post_07.html


Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Υπάρχει ελπίδα!...



Σ’ αυτή την πόλη την απάνθρωπη, την μουντή και γκρίζα…

…αλλά και στη ζωή μας όλη, παρά τις όποιες δυσκολίες…

…υπάρχει Ελπίδα!


[Η φωτογραφία λήφθηκε σήμερα το πρωί]


Υ.Γ. Αλήθεια; Έχετε ακούσει ότι, κατά την παράδοση, αν ψάξει κανείς στη “βάση” του ουράνιου τόξου θα βρει έναν θησαυρό; Ε, λοιπόν, ισχύει! Το μεγάλο κτίριο στη βάση του ουράνιου τόξου είναι, νομίζω, το κτίριο του Ο.Π.Α.Π.!... [Αυτό θα μπορούσε να εκληφθεί και ως ιδέα για διαφήμιση (από την οποία φυσικά θα διεκδικήσω δικαιώματα!...)]


Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Όχι στο όνομά Του!


Στο όνομα του Θεού, το μίσος για τους άπιστους και τους αλλόπιστους, οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι…

Στο όνομα του ενός Θεού, του Θεού της Ενότητας και της Εκκλησίας, η ίδρυση ενός ακόμα “-ισμού”!...

Στο όνομα του Θεού της Αγάπης, το μίσος, πολύ περισσότερο κατά των αλλόδοξων…

Στο όνομα του Θεού – Δημιουργού, αναγορεύτηκε ο Έρωτας σε αμαρτία…

Στο όνομα του Θεού του Ουρανού, συγκέντρωση δύναμης και συσσώρευση αγαθών και πλούτου επί της Γης…


Όχι στο όνομα του Θεού, φίλοι μου, “για όνομα του Θεού”!...

Όχι στο όνομά Του!...