Επέτειος

Πέρυσι, περίπου τέτοιες μέρες, έγραψα, ως “Σπουργίτι” κάποιες σκόρπιες σκέψεις για όσα συνέβαιναν τότε [βλέπε εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2008/12/blog-post_14.html]. Δεν ξέρω αν ήμουν τόσο ψύχραιμος. Πώς μπορεί κανείς, εξάλλου, να είναι ψύχραιμος, δηλαδή με ψυχρό αίμα, όταν έχει χυθεί, ζεστό, αθώο αίμα ενός παιδιού;…

Αργά χθες το βράδυ, επανήλθα στο θέμα…

6.12.2009

Αλέξης

Δεν πρόλαβε να γίνει Αλέξανδρος…

(…Αυτός, δηλαδή, που “αλέξει” άνδρες!...)

Δεν πρόλαβε να γίνει άνδρας.

(Έγινε, όμως, σύμβολο!...)

Ήταν παιδί…

Παιδί στα 15… Ή στα 16… Πόση σημασία έχει;…

(“Ήταν παιδί στα 17 που τώρα έχει πετάξει”, τραγουδούσε ο Χατζιδάκις…)

...Κι έμεινε παιδί…

Επειδή “έμεινε στον τόπο”…

Επειδή κάποιος του… “άλεσε” τη ζωή.

Εξ αμελείας ή από πρόθεση; Με δόλο άμεσο ή ενδεχόμενο;

Ούτε πέρυσι πήρα θέση, ούτε φέτος θα πάρω.

Συνειδητά.

Διότι αυτό είναι έργο άλλων.

Και, πάντως, όχι όλων μας.

Η Δικαιοσύνη και η απονομή της δεν είναι έργο της “κοινής γνώμης”…

(…που συχνά είναι χειρότερη από “κοινή”…)

Ούτε είναι θέμα “λαϊκής συνείδησης”…

Τουλάχιστον όχι σε μια συγκροτημένη κοινωνία και σε ένα κράτος που θέλει (ή θέλουμε…) να χαρακτηρίζεται ευνομούμενο.

Και καλά θα κάνουμε, νομίζω, να μην… “ανοίγουμε την πόρτα” σε τέτοιες εξωθεσμικές και δη αξιολογικές (δηλαδή όχι με συγκεκριμένο περιεχόμενο) έννοιες...

…διότι διαφορετικά “ανοίγουμε την όρεξη” σε άλλες, μη δημοκρατικές απόψεις (και πρακτικές!...) “να μπουν απ’ το παράθυρο”…

Στο όνομα της “κοινής γνώμης” και της θέλησης του λαού και του έθνους, στήθηκαν κάποτε, στο παρελθόν, “έκτακτα στρατοδικεία” και “λαϊκά δικαστήρια”…

Με συνοπτικές διαδικασίες.

Και χωρίς θεσμικά εχέγγυα ανεξαρτησίας και αμεροληψίας.

(“Αποφασίζουμε και διατάσσουμε”… Και, ενδεχομένως, εκτελούμε!...)

Όπως γίνεται και σήμερα…

…είτε στα τηλεδικεία, είτε στα δημόσια “αναθέματα”…

Αν περνούσε απ’ τα χέρια κάποιων, θα εφάρμοζαν και τον Νόμο του Λυντς…

…ή την σαρία

(Ηθικό είναι… ό,τι θεωρούμε εμείς σωστό… Και δίκαιο… ό,τι μας συμφέρει. Και δη κατά περίπτωση!...)

Σπεύσαμε να καταδικάσουμε τους πάντες…

…Τον ή τους υπεύθυνους, τους ανεύθυνους και τους “ανευθυνοϋπεύθυνους”.

(Ενδεχομένως δικαίως για κάποιους)

“Πυρ κατά πάντων”…

“Κατά δικαίων και αδίκων”…

“Πυρ κατά ριπάς”…

(“Όπως έκανε κι αυτός”… “Να εκδικηθούμε”… “Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει”… Ο φαύλος κύκλος της βίας, της αλυσίδας του αίματος…)

Κατά του αστυνομικού που δεν τίμησε τη στολή του…

Κατά της αστυνομίας που δεν έχει συνειδητοποιήσει τον ρόλο της…

(Άστη την αστυ-νομία… Μεγάλη κουβέντα, μην την ανοίξουμε τώρα…)

Κατά των αναρχικών ή των ανιεξουσιαστών, που στρέφονται συλλήβδην κατά των αστυνομικών… στολών, λες και είναι άδειες περιεχομένου, λες και μέσα σ’ αυτές δεν υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι σαν αυτούς...

Αλλά ας τα αφήσω όλα αυτά, τουλάχιστον για την ώρα.

Διότι αλλού θέλω να στραφώ, αλλού θέλω να πάω τη συζήτησή μας…

Σπεύσαμε να καταδικάσουμε, έγραφα, κάποιους άλλους…

…αλλά δεν απαγγείλαμε καν κατηγορία, όπως θα έπρεπε, ίσως, κατά πολλών άλλων, ενδεχομένως και κατά των εαυτών μας των ίδιων…

Λες και δεν υπάρχει ευθύνη…

…για το ότι σκοτώνουμε συχνά (ή/και καθημερινά) τόσο παιδιά, όσο και την ίδια την παιδικότητα…

Ποικιλοτρόπως…

Σε πολλά επίπεδα και με διαφορετική έννοια…

Να σου πω εγώ πόσα παιδιά, πόσες παιδικές ψυχές, δολοφονούνται καθημερινά!...

Από παιδεραστές και πορνογράφους…

Από περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας…

Από ανεξέλεγκτη παρακολούθηση κάθε είδους τηλεοπτικών προγραμμάτων…

(…που μπορεί να είναι το ίδιο ακριβώς με τα παραπάνω…)

Από άστοχες κριτικές και παρατηρήσεις μας προς αυτά…

Από την ουσιαστική αδιαφορία των μεγάλων, ακόμα και των γονέων τους…

Αλλά και από γονείς που ενδιαφέρονται, υποτίθεται, “για το καλό των παιδιών τους” και “για το μέλλον τους” και (εξ αμελείας, δηλαδή από άγνοια, έστω) στραγγαλίζουν το παρόν τους (και όχι μόνον…)

Πόσο αφήνουμε τα παιδιά να είναι και να ζουν σαν παιδιά;

(Και αν δεν ζήσει ένα παιδί ως παιδί την παιδική του ηλικία, ολοκληρωμένα, πώς θα μπορέσει, αργότερα, να γίνει ολοκληρωμένος ενήλικας, ολοκληρωμένη προσωπικότητα;)

Και πόσο εύστοχο είναι να τα “σπρώχνουμε” προς την “ωρίμανση”, προς αυτό που εμείς θεωρούμε ως “ωριμότητα”;

(Στα δικά μας “καλούπια”, στα δικά μας “πρέπει” και “θέλω”…)

Μίλησα για ωρίμανση και ωριμότητα…

…και μου ’ρχεται, αυθόρμητα, να ξεστρατίσω σε άλλα μονοπάτια…

Μονοπάτια σχετικά, πάντως!

Πόσο δεχόμαστε, άραγε, αυτή η ωριμότητα, να συμβαδίζει και να συνυπάρχει, ενίοτε, με παιδικότητα;

Δεν το νομίζω!...

(Και είναι λάθος μας, θαρρώ…)

Σκοτώσαμε, λοιπόν, ή έστω αφήνουμε να πεθάνει (ή να πεθαίνει, καθημερινά…) από ασιτία (αφού δεν την τρέφουμε…) η παιδικότητα εντός μας….

Η παιδικότητα και η αθωότητα…

Η ελπίδα (μας) για ένα καλύτερο μέλλον (μας)…

…Ευτυχώς που μας το θυμίζουν αυτό κάποια τραγούδια.

Τραγούδια αγαπημένα.

Με πρώτο –πρώτο αυτό που θα μπορούσε να είναι, αυτό και μόνο, η σημερινή μου ανάρτηση, ως αφιέρωμα στο παιδί – Αλέξη και στη μνήμη του…

Αλλά με πρόλαβε, βλέπετε, η e-φίλη μου η καλλιτέχνιδα, η Roadartist.

Που, όπως της έγραψα ήδη σ’ ένα e-mail που της έστειλα, έκανε μιαν ανάρτηση (βλέπετε εδώ: http://roadartist.blogspot.com/2009/12/061208.html), ακριβώς όπως την είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου…

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα
-*-
Το κάθε παιδί εκεί έξω.. και το παιδί μέσα μας..

Και κάποια άλλα τραγούδια ακόμη.

Για το παιδί και την παιδικότητα.

Που μπορείτε να τα βρείτε στο άλλο μου ιστολόγιο, το “Eagle”, εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/12/blog-post_07.html