Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Αγάπη και… “αγαπο-λογία”…


Συχνά, αν όχι και συνήθως, εμείς οι άνθρωποι, προτιμούμε να μιλάμε παρά να κάνουμε…

Η εύκολη λύση: Να λέμε και όχι να πράττουμε…

Κι εκεί που… “δίνουμε ρέστα”:

Αντί να αγαπάμε συνήθως αρκούμαστε (ή είμαστε ικανοί μόνο…) να αγαπο-λογούμε…

Σας μιλάω εκ πείρας…

(…υπό την έννοια ότι μπορεί να διαπρέπω στα λόγια, αλλά υστερώ στην πράξη!...)


* * *


Κάποιες καρδιές (που αγαπάνε) πονάνε…

Κάποιες άλλες καρδιές (που επίσης αγαπάνε) που είναι, ίσως, φτιαγμένες διαφορετικά, δεν πονάνε απλώς, μα σπάνε...

…κι είναι, τότε, τα κομμάτια του, ιδιαίτερα αιχμηρά..

…και κόβουν…

Και προτιμούν, τότε, από αγάπη πάντα, να μένουν απομονωμένες…

…μέχρι ο χρόνος να λειάνει τις αιχμές αυτές…

…να μην πληγώσουν τους ανθρώπους γύρω…



Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Περί πολυεθνικών ανωνύμων εταιρειών


[Ουδέν κακόν αμιγές καλού”…

Αρκεί να μπορείς και να θέλεις να το δεις…

…ή και να το προκαλέσεις…

…δεδομένου ότι οι ευκαιρίες στη ζωή δίνονται για να τις αδράξεις!...]


Τις προάλλες, μια γρίπη με κράτησε στο σπίτι...

Θηρίο στο κλουβί”…

Πώς να αφήσω να περάσουν τόσες ώρες αδρανείς;…

Βρήκα, λοιπόν, την ευκαιρία, να πάρω από τη βιβλιοθήκη μου και να ξεκινήσω να διαβάζω ένα βιβλίο που το σκεφτόμουν από καιρό: Το “The Corporation” του Joel Bakan, που σε μετάφραση Αγγελικής Βάσιλα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Τελικά το βρήκα τόσο ενδιαφέρον, που το διάβασα όλο, αυθημερόν και… “μονορούφι”. Κι όχι μονάχα αυτό! Στη συνέχεια είδα, σε DVD, και το ομώνυμο ντοκιμαντέρ, το οποίο γυρίστηκε με βάση ακριβώς το συγκεκριμένο βιβλίο και είχε προβληθεί, προ τριετίας περίπου, στην ΕΡΤ, από τη “Θεματική βραδιά” του Στέλιου Κούλογλου.

Το θέμα – αντικείμενο του βιβλίου (και του ντοκιμαντέρ) είναι, όπως γνωρίζετε, οι ανώνυμες εταιρείες και δη οι μεγάλες πολυεθνικές. Θέμα ιδιαιτέρως ενδιαφέρον, αν όχι φλέγον! Όχι μόνο λόγω της δράσης των εταιρειών αυτών, αλλά και εξαιτίας αυτής καθεαυτής της ύπαρξής τους ως θεσμού και της απόδοσης – αναγνώρισης σ’ αυτές (νομικής) “προσωπικότητας”. Προσωπικότητας χωρίς αισθήματα, αλλά προσανατολισμένης αποκλειστικά και μόνο σε ένα σκοπό: το κέρδος!

Ήδη πολύ παλιότερα, στο ιστολόγιο αυτό, είχα εκφραστεί κατά των εταιρειών (31.3.2008 “Σκέψεις για τα Νομικά Πρόσωπα”, εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2008/03/blog-post_31.html). “Και λίγα είπα”, τότε!... Εδώ, να σκεφθείτε, ο συγγραφέας του συγκεκριμένου βιβλίου, εξομοιώνει τις εταιρείες με “ψυχοπαθητικά πρόσωπα” και το αποδεικνύει με στοιχεία!...

Στο άλλο μου ιστολόγιο, το “Eagle”, ανάρτησα, προ ολίγου, μερικά μικρά σκόρπια αποσπάσματα απ’ το βιβλίο (εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2010/01/joel-bakan-corporation.html). Προτείνω να μην αρκεστείτε σ’αυτά. Αναζητείστε το βιβλίο, αγοράστε το και διαβάστε το! Ή/και δείτε το ομώνυμο ντοκιμαντέρ…


Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Ανθρώπινες σχέσεις, Γνώση και Αυτογνωσία


Δύσκολες που είναι οι ανθρώπινες σχέσεις…

[…διότι…]

…Παράξενοι που είμαστε εμείς οι άνθρωποι…

Αρχικά βάζουμε “απαγορευτικά” στους γύρω μας, οριοθετούμε περιοχές που δεν θέλουμε να έχουν πρόσβαση οι άλλοι…

…κι ύστερα τους κατηγορούμε πως “δεν μας ξέρουν”….


* * *


Πώς έχεις την παράλογη αξίωση να σε μάθει ο άλλος;…

Πώς τον μέμφεσαι, του καταλογίζεις και του λες “πόσο λίγο με ξέρεις”…

…όταν κανείς μας δεν ξέρει παρά ελάχιστα ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό!...


* * *


“Είναι γνωστός / φίλος / συγγενής. Τον έχω συναναστραφεί πολύ. Τον ξέρω καλά

λέμε συχνά.

Βαθειά νυχτωμένοι!...

…όπως κι όταν αναφερόμαστε στον ίδιο μας τον εαυτό…


Να μου πεις για το εμφανές, για το “συνειδητό”…

…να σου πω: “ναι! εντάξει! σύμφωνοι!”.

Να μου πεις για το υποσυνείδητο…

…να σου πω, ενδεχομένως, “ίσως!”.

Να μου πεις, όμως, και για το ασυνείδητο…

…θα σου απαντήσω, ανυπερθέτως, “όχι! αναμφίβολα όχι!”



Άρτιος


“Άρτιος” σημαίνει “ακέραιος, ολοκληρωμένος, πλήρης”

Να γίνουμε “άρτιοι άνθρωποι” είναι ο στόχος μας, ο πόθος μας, το όνειρό μας, η προσπάθειά μας, ο αγώνας μας!

Αν κάποτε το καταφέρουμε, θα μπορέσουμε να νιώσουμε ακέραιοι, ολοκληρωμένοι, πλήρεις…

“Άρτιοι”, όμως, ονομάζονται και κάποιοι αριθμοί. Οι επίσης ονομαζόμενοι “ζυγοί”. Σε αντίθεση με τους περιττούς ή μονούς

Ένας άνθρωπος “μονός”… ένας άνθρωπος μόνος… δεν μπορεί ποτέ να ονομαστεί “άρτιος άνθρωπος”…

Ο άνθρωπος χρειάζεται την παρουσία κι ενός άλλου, για να μπορέσει να συμπληρωθεί… να συν-πληρωθεί… να πληρωθεί… να γίνει άρτιος!...

Μόνο ως ζευγάρι μπορούμε να ολοκληρωθούμε!

Είναι ξεκάθαρο κι απλό!...

…τόσο απλό, όσο ότι “1 κι 1 κάνουν 2”!....

:-)




Θυμάμαι!... Θυμάσαι;…


Θυμάμαι…

…κάποτε ζούσα…

…στην καρδιά σου…


Θυμάμαι…

…κάποτε χόρευα…

…ευτυχισμένος…

…στην αγκαλιά σου…


Θυμάμαι…

…κάποτε μαγευόμουν…

…όταν καθρεφτιζόμουν…

…στα μάτια σου…


Θυμάσαι;…

…αλήθεια…

…τα θυμάσαι;…

…αλήθεια…

…με θυμάσαι;…


Θυμάσαι; Πες μου!…

…πες μου ένα “ναι”…

…ακόμα κι αν δεν είναι αλήθεια…

Ανάστησέ με απ’ τη λήθη!...

Λύσε τα μάγια!...

…μήπως και χορέψω…

…ευτυχισμένος…

...μήπως και ξαναζήσω!...