Ο “μπαμπούλας” της δραχμής και ο “μονόδρομος” του Ευρώ

            Πότε ακούσαμε για πρώτη φορά την άποψη ότι για να υπάρξει και πάλι ελπίδα να ορθοποδήσει η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να επανέλθουμε στη δραχμή; Πριν από 4 περίπου χρόνια, έτσι δεν είναι;

            Θυμάστε, αλήθεια, ποιο ήταν, τότε, προ τετραετίας, το αντεπιχείρημα; [αν μπορεί να θεωρηθεί “επιχείρημα” κάτι που ανάγεται κατά βάση στο θυμικό και όχι στη λογική] Ότι η επιστροφή στη δραχμή θα σήμαινε, αυτομάτως, πτώση του οικονομικού επιπέδου των Ελλήνων και της χώρας μας κατά 25 με 30%.

            Ήδη, στα χρόνια που πέρασαν, το οικονομικό επίπεδο έπεσε κατά πολύ περισσότερο, κι ας μην επιστρέψαμε στη δραχμή.

            Προ έτους, όταν πάλι είχε προκύψει ο “φόβος” ότι μπορεί να “γυρίσουμε” στη δραχμή, κάποιοι στρατευμένοι οικονομολόγοι δήλωναν ότι αυτό θα σήμαινε περαιτέρω πτώση του επιπέδου κατά 30 με 40% [Ως προς τα ποσοστά ο καθένας δήλωνε, κατά βούληση, “ότι του κάπνιζε” και “αναφορά δεν έδινε”!....]

            Αυτό που τώρα ακούω είναι ότι επιστροφή στη δραχμή θα σημάνει ότι η Ελλάδα θα καταλήξει να γίνει, λέει, Ουγκάντα [ή Ζιμπάμπουε ή... δεν θυμάμαι κι εγώ ποιες αφρικανικές χώρες έχουν αναφέρει!]

            [Αφήνω κατά μέρος, τουλάχιστον για την ώρα, μια φαινομενικά πιο υπεύθυνη (ως λιγότερο “χρωματισμένη” με οποιαδήποτε γκάμα χρωμάτων...) άποψη ότι “κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι ακριβώς θα συμβεί, αφού μπαίνουμε σε αχαρτογράφητη περιοχή” και....]

            ...Προσπαθώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να συνδυάζονται όλα αυτά;

            Σκέπτομαι πώς ένα από τα δύο μπορεί να συμβαίνει [και ειλικρινώς θα ήμουν ευγνώμων σε όποιον μου υποδείξει περισσότερες εκδοχές] και ο καθένας μπορεί να επιλέξει την κατά τη γνώμη του ορθότερη [αν και μπορεί να συνδυάζονται]:

           

            α) Όσο περνάει ο καιρός, οι πολέμιοι της επιστροφής στη δραχμή, αντιλαμβανόμενοι ότι οι “ισχυρισμοί” τους δεν έχουν αποτέλεσμα, αυξάνουν τη δόση φόβου, ελπίζοντας αυτός να επενεργήσει στην κοινωνία.

            β) Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, εξαιτίας ακριβώς των “μνημονίων” και της επί 5ετία εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής, να έχουν κάνει την κατάσταση τόσο δραματική.

            Για να γίνει αντιληπτό τι εννοώ, μ’ αρέσει να φέρω παραδείγματα σε προσωπικό επίπεδο που ο καθένας μας μπορεί να αντιληφθεί:

            Υποθέστε, λοιπόν, στο προσωπικό  ή οικογενειακό σας επίπεδο, ότι προ 5ετίας, που βρεθήκατε σε οικονομική ανάγκη, εξαιτίας μιας ιατρικής επέμβασης για παράδειγμα, αναγκαστήκατε να πουλήσετε το κτήμα που είχατε στο χωριό (ή οποιοδήποτε άλλο σημαντικό περιουσιακό στοιχείο). Αυτόματα χάνετε ένα σοβαρό “μαξιλάρι” ασφαλείας που είχατε.

            Το πρόβλημα υγείας σας δυστυχώς δεν αποκαταστάθηκε από την αρχική εγχείρηση και χρειάστηκε μία δεύτερη εγχείρηση [μπορείτε ήδη να την αποκαλείτε … “μνημόνιο”], που πληρώθηκε με την εκποίηση και του σπιτιού σας (ή όποιου άλλου σημαντικού περιουσιακού στοιχείου σας).

            Τι σας έχει απομείνει; Τελευταίο σας “μαξιλάρι”, για μια ώρα ανάγκης, κάποια κοσμήματα και τιμαλφή. Αν τα εκποιήσετε κι αυτά, τι θα κάνετε την ώρα της πραγματικής ανάγκης; Θα ανεχθείτε, ίσως, να εκπορνευτεί η κόρη σας;

            [Το παράδειγμά μου αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι το καλύτερο δυνατό, αλλά συνειδητά δεν το αλλάζω (να δούμε αν κάποιοι θα σταθούν στην αποτυχία μου να επιλέξω εξαρχής ένα καλύτερο παράδειγμα και δεν ασχοληθούν με την ουσία αυτού που αντιλαμβάνεστε ότι θέλω να πω...)]

            ...Τί θέλω να πω; Ότι στην Ελλάδα [μας] έχουν μείνει λίγα, πολύ λίγα, περιουσιακά στοιχεία που αξίζουν [Στις Αξίες με “Α” κεφαλαίο ας μην αναφερθώ επί του παρόντος, διότι θα αρρωστήσω!...]

            Λίγη Αγροτική παραγωγή, παραγωγικές Φαρμακοβιομηχανίες (και όχι μόνον) πολλά υποσχόμενες, Τουρισμός, Ενέργεια, Ορυκτός Πλούτος (συμπεριλαμβανομένων των Υδρογονανθράκων).

            Πόσο κοστολογούνται όλα αυτά; [Υποτιμημένα, φυσικά, λόγω οικονομικής κρίσης;] Δεν το ξέρω. Υποθέτω, όμως, ότι οι συστηματικοί τεχνοκράτες το έχουν κάνει ήδη προ πολλού: Πολύ λιγότερο από τα 50 δις. Του ποσού, ξέρετε, που θα μεταφερθεί στο Ταμείο έμπνευσης Σόιμπλε, που μας επετράπη τελικώς να έχει έδρα στην Αθήνα και όχι στο Λουξεμβούργο…

            Σας φαίνεται λογικό [ή/και “σας κάνει καρδιά”] να τα ρίξουμε κι αυτά στον Καιάδα ενός τρίτου Μνημονίου;

            Κι ύστερα τι;

            Εάν [ΕΑΝ, λέμε (που εγώ και πολλοί άλλοι το θεωρούμε σίγουρο!...)] αποτύχει και αυτό το μνημόνιο, τότε θα υπάρχει η δυνατότητα οποιουδήποτε άλλου “plan-B”;

            Υπάρχει μια κινέζικη παροιμία:

“H καλύτερη στιγμή για να φυτέψεις ένα δένδρο [σύμβολο ανάπτυξης κατ’ εμέ, εν προκειμένω] είναι πριν από 20 χρόνια. Η αμέσως καλύτερη στιγμή είναι ΤΩΡΑ!”

            H καλύτερη στιγμή να είχαμε βγει από τον “μονόδρομο” του Ευρώ και να επιλέξουμε την εναλλακτική λύση του εθνικού νομίσματος ήταν πριν από πέντε χρόνια.

            Η αμέσως καλύτερη στιγμή να το κάνουμε είναι ΤΩΡΑ !

            Διαφορετικά, αν περιμένουμε να το κάνουμε (υποχρεωτικά, κάποια στιγμή) μετά από κάποιους μήνες ή κάποια χρόνια, τότε θα μπορώ να σας πω ότι ίσως να γίνουμε, τότε, σαν τη Δημοκρατία του Κονγκό, την φτωχότερη χώρα της Αφρικής. Γιατί δεν θα έχουμε τίποτα, πια, να εκμεταλλευτούμε. Και συνεπώς δεν θα έχουμε καμία πια ελπίδα ανάκαμψης...