Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Ενόψει δημοψηφίσματος: Πρώτες σκέψεις, προς συζήτηση




      Να καταγράψω μερικές σκέψεις, για να μου πούν, όσοι μου κάνουν την τιμή και τις διαβάσουν, πού συμφωνούν ή (κυρίως) πού νομίζουν ότι σφάλλω
      [Διότι, κατά βάθος, μου αρέσουν οι παρατηρήσεις, με κάνουν να διορθώνομαι!...]

      Συμφωνούμε ότι η Δημοκρατία, παρά τα όποια ελαττώματά της [που κατ’ εμέ έχουν να κάνουν με τον ίδιο τον “δήμο”…] είναι το καλύτερο πολίτευμα;
      Συμφωνούμε ότι ιδανική μορφή Δημοκρατίας είναι η Άμεση Δημοκρατία;
      Συμφωνούμε ότι μορφή και έκφανση της Άμεσης αυτής Δημοκρατίας       είναι το Δημοψήφισμα;
      Συμφωνούμε ότι δεν είναι στα “υπέρ” της μεταδικτατορικής δημοκρατίας το γεγονός ότι επί 41 χρόνια δεν έχει γίνει ούτε ένα δημοψήφισμα;
      Υποθέτω ότι δεν θα συμφωνήσουμε στους λόγους που επί τόσα χρόνια δεν έχει γίνει ένα δημοψήφισμα, αλλά επειδή αυτό σηκώνει πολλή συζήτηση προτείνω να το αφήσουμε κατά μέρος για σήμερα.
      Υποθέτω, επίσης, ότι δεν θα συμφωνήσουμε ως προς το εάν τα δημοψηφίσματα γενικώς και δη το επικείμενο προκαλούν / προκαλεί διχασμό. Άκουσα ήδη να γίνεται λόγος, από πολιτικούς και δημοσιογράφους, για νέο “εθνικό διχασμό” [Αυτός, άραγε, είναι ένας λόγος για τον οποίο δεν γίνονται δημοψηφίσματα; Για να μην διχαστεί ο λαός;] Πείτε μου, όμως: Το ότι προκηρύχθηκε το περί πολιτεύματος δημοψήφισμα του 1974, μπορούσε να προκαλέσει εθνικό διχασμό; Ερωτώ!

      Το επικείμενο δημοψήφισμα δεν περιέχει ερώτημα περί παραμονής ή περί εξόδου από το Ευρώ.
      Βεβαίως κάποιοι εκτιμούν ότι το ερώτημα περί Ευρώ υποκρύπτεται. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι διαφορετική. Αλλά για να προχωρήσουμε τη συζήτηση, ας θεωρήσω την δική μου εκτίμηση εσφαλμένη και ας δεχθώ την αντίθετη εκτίμηση ως ορθή.
      Σας ερωτώ: Το Ευρώ, αυτό καθεαυτό, είναι κάτι “ιερό”; [Μια “ιερή αγελάδα” που δεν πρέπει να αγγίξουμε;!...] Μπορεί να υποστηρίζεται σοβαρά ότι “εκτός Ευρώ δεν υπάρχει οικονομική ανάπτυξη και ευημερία”;  Πολύ δε περισσότερο αναφέρομαι στο Ευρώ έτσι που έχει δομηθεί και έχει λειτουργήσει.

      Επ’ αυτού θα επανέλθω σε λίγο. Επιτρέψτε μου, όμως, στο σημείο αυτό, να κάνω μια παρατήρηση:
      Κάποιοι, σκοπίμως και δολίως κατ’ εμέ, έχουν καταφέρει, εσχάτως, να παραπλανήσουν μεγάλο μέρος του κόσμου ότι, τάχα, “έξοδος από τη ζώνη του Ευρώ σημαίνει και έξοδο από την Ευρώπη” (εννοούν, προφανώς, από την Ευρωπαϊκή Ένωση).
      Γιατί, παρακαλώ, να ισχύει κάτι τέτοιο; Μήπως δεν υπάρχουν άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν ανήκουν στη ζώνη του Ευρώ;
      Εκτός εάν εννοείται [και εννοείτε, κύριοι!...] ότι οι “εντός ευρωζώνης”, εάν βρεθούμε (με δική μας ή με δική τους θέληση) εκτός ευρωζώνης, θα μας τιμωρήσουν διώχνοντάς μας και από την Ευρωπαϊκή Ένωση [“Ωραίος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος”!....] Και αυτός είναι, κατά τη γνώμη σας, σοβαρός λόγος για να [κάνουμε ξανά τις κότες… και να] παραμείνουμε στην Ευρωζώνη.
     
      Κι εγώ προσωπικά είμαι υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης. Για πάμπολλους κοινωνικο-πολιτικούς, γεω-πολιτικούς και πολιτιστικούς λόγους. Η σημερινή Ευρώπη, όμως, δεν είναι η Ενωμένη Ευρώπη που όλοι μας ονειρευτήκαμε! Αυτό αποδεικνύεται σε ένα σωρό περιπτώσεις. Για παράδειγμα: Στο μεταναστευτικό και στην υπάρχουσα συμφωνία “Δουβλίνο 2”. Μόλις προχθές, σας θυμίζω, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας τα “έχωσε” χοντρά στους ηγέτες της υπόλοιπης Ευρώπης: “Αν αυτή είναι η Ευρώπη που θέλετε, να τη χαίρεστε!” [Ναι, έτσι ακριβώς το διάβασα!...].
      Λίγο – πολύ το ίδιο  συμβαίνει και στα οικονομικά. Για σκεφτείτε το αντίστοιχο εντός Ελλάδος: Σκεφτείτε δηλαδή, μια περιοχή της Ελλάδας, π.χ. σε ένα απομονωμένο νησί της Ελλάδας να μην υπάρχει νοσοκομείο και σχολείο και το κράτος να μην φροντίζει ώστε να υπάρχει τακτική ακτοπλοϊκή ή/και αεροπορική συγκοινωνία. Οι κάτοικοι αυτού του νησιού γιατί θα πρέπει να νιώθουν ότι τους συνδέει κάτι με το “κράτος των Αθηνών”; Ή, πάλι, σκεφτείτε μια παραμεθόρια περιοχή, με υπερβολικά αυξημένη ανεργία, στην οποία και πάλι το κεντρικό κράτος να μην φροντίζει να εφαρμόζει τουλάχιστον κοινωνική πολιτική. Δεν θα γινόταν εύκολα βορά σε αποσχιστικές τάσεις; Τι νομίζετε, λοιπόν; Το ίδιο μεγάλο λάθος δεν έγινε και με την εφαρμογή του Ευρώ; Δεν συνδυάστηκε με κοινωνική πολιτική, με προγράμματα διασποράς των χρημάτων και, συνεπώς, είναι θνησιγενές. Κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον…

      Ξεστράτισα. Αλλού είναι το θέμα μας:
      Αν καταλαβαίνω καλά, το μόνο “επιχείρημα” αυτών που τάσσονται υπέρ του “ναι” στο επικείμενο δημοψήφισμα, είναι ο ΦΟΒΟΣ!...  Ο φόβος για το άγνωστο, που το παρουσιάζουν με τα πιο μελανά χρώματα. Θυμάμαι που όταν άρχισε η κρίση και για πρώτη φορά τέθηκε το ζήτημα της εξόδου από το Ευρώ, διέσπειραν τον φόβο ότι τυχόν έξοδος από το ευρώ θα έχει ως αποτέλεσμα “το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο των Ελλήνων να πέσει κατά 30%” [ή 40% ή 50%, αναλόγως πόσο “φοβερή” ήθελε να παρουσιάσει την κατάσταση]. Σήμερα, που ο Έλληνας έχει ήδη νοιώσει την μείωση αυτή χωρίς να βγούμε από τη ζώνη του Ευρώ, επανέρχονται με το ίδιο φόβητρο! Και ήδη, αφότου αναγγέλθηκε το δημοψήφισμα, έχει αρχίσει η εκστρατεία κατατρομοκράτησης του κόσμου! Μπράβο σας, λοιπόν, σπουδαίο λογικό επιχείρημα!...
      Αλήθεια, έχετε σκεφτεί, συμπολίτες που τάσσεστε υπέρ του “ναι” και υπέρ της ‘πάση θυσία συμφωνίας με τους… εταίρους” [να τους χαιρόμαστε!...] και υπέρ της “πάση θυσία παραμονής στο ευρώ”, πού οδηγεί μεσομακροπρόθεσμα η όλη κατάσταση; Ένα χρέος που είναι μη βιώσιμο [πανθομολογείται, πλέον!...] έχει ανάγκη να “ανατροφοδοτείται” με νέα δάνεια, υπό όλο και βαρύτερους όρους ή, ορθότερα, υπό όρους που θα επιβάλλουν “με το έτσι θέλω” οι εταίροι μας [λέγε – λέγε, το πίστεψα κι εγώ!...]. Και έχοντας δώσει “γη και ύδωρ”, μη έχοντας πλέον καμία πλουτοπαραγωγική πηγή, κανένα παραγωγικό στοιχείο [διότι όλα αυτά (θα) έχουν ξεπουληθεί, στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης], θα ικετεύουμε, κάθε φορά, για ψίχουλα! Πείτε μου, σας φαίνεται λογικό και ηθικό;
      Υποθέτω ότι θα μου πείτε πως η λογική λέει πως αύριο – την άλλη εβδομάδα – τον άλλο μήνα, θα πρέπει να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, ώστε να έχει ο μισθωτός και συνταξιούχος να πληρώσει τα φάρμακά του κ.λπ. κ.λπ.
      Αυτή ΔΕΝ είναι λογική! Αυτά είναι σοφίσματα, φίλοι μου. Είναι η “λογική του ξεπουλήματος” των πάντων, που την αποδέχεστε γιατί ακόμα είστε [και είμαστε (γιατί περιλαμβάνω και τον εαυτό μου)] σε αυτούς που “την βολεύουμε” και ελπίζετε/-ουμε πως θα μπορούμε να εξακολουθούμε να “την βολεύουμε” ή ελπίζετε πως θα είστε στην αυλή ή στον περίγυρο των κρατούντων, και “δεν θα σας πάρει από κάτω” η κατάσταση.  Είναι η λογική του πουλάμε τώρα, άμεσα, στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης, φορείς όπως ο ΟΠΑΠ, αντί τιμήματος που αντιστοιχεί στα κέρδη ενός χρόνου (ή δύο;), ώστε τα χρήματα που θα εισπραχθούν να χρησιμεύσουν για το κοινό καλό [:το “τυράκι”], αλλά μετά δεν θα υπάρχει καν αυτή η πηγή εσόδων για το κοινό καλό [:η “φάκα”...].

      Να εξηγούμαστε! Γνωρίζω πολύ καλά ότι η μικρή και οικονομικά ανίσχυρη Ελλάδα είναι εύκολη λεία στα οικονομικά σχέδια των… “εταίρων” μας. Ιδίως αν έχεις διαβάσει το “Δόγμα του σοκ”, το “Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου” κ.λπ., γνωρίζεις ότι μπορούν να μας λιώσουν οποτεδήποτε. Ή μπορεί να προτιμήσουν έναν αργό και βασανιστικό θάνατο, όπως είχαν προτιμήσει να κάνουν μέχρι τώρα, κρατώντας τα προσχήματα και “καλλωπίζοντας” το έργο τους ώστε να μην γίνει αντιληπτό από το παγκόσμιο κοινό και αντιδράσει εκείνο… […όσο μπορεί να τους απασχολεί κι αυτό!]
      Έχετε την εντύπωση ότι αν είστε [και είμαστε κι εμείς, μαζί σας, όπως κάνατε / κάναμε μέχρι τώρα] “ανεκτικοί και υποχωρητικοί” απέναντί τους, αν είμαστε “καλά παιδιά”, θα μας λυπηθούν;…
      …Όμως με μια τέτοια οπτική, υποθέτω ότι και το 1940 θα έπρεπε να μην αντισταθούμε καν, αφού έτσι κι αλλιώς ήταν δεδομένο ότι θα υποκύψουμε στον ιταλογερμανικό άξονα. Με μια τέτοια οπτική, θα ήταν “λογικά” προτιμότερο να έχουμε πει ένα “ναι” και θα είχαμε καλύτερη τύχη.
      Ευτυχώς, όμως, που είπαμε τότε το “όχι” κι έχουμε κάτι για το οποίο να νοιώθουμε περήφανοι στη σύγχρονη ιστορία μας!


      Ένα τέτοιο “όχι”, λοιπόν, σκέφτομαι να πω και τώρα. Για την Ελλάδα! Και για την Αξιοπρέπειά μας και την Ιστορία μας!