Δύσκολες που είναι οι ανθρώπινες σχέσεις…
[…διότι…]
…Παράξενοι που είμαστε εμείς οι άνθρωποι…
Αρχικά βάζουμε “απαγορευτικά” στους γύρω μας, οριοθετούμε περιοχές που δεν θέλουμε να έχουν πρόσβαση οι άλλοι…
…κι ύστερα τους κατηγορούμε πως “δεν μας ξέρουν”….
* * *
Πώς έχεις την παράλογη αξίωση να σε μάθει ο άλλος;…
Πώς τον μέμφεσαι, του καταλογίζεις και του λες “πόσο λίγο με ξέρεις”…
…όταν κανείς μας δεν ξέρει παρά ελάχιστα ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό!...
* * *
“Είναι γνωστός / φίλος / συγγενής. Τον έχω συναναστραφεί πολύ. Τον ξέρω καλά”…
…λέμε συχνά.
Βαθειά νυχτωμένοι!...
…όπως κι όταν αναφερόμαστε στον ίδιο μας τον εαυτό…
Να μου πεις για το εμφανές, για το “συνειδητό”…
…να σου πω: “ναι! εντάξει! σύμφωνοι!”.
Να μου πεις για το υποσυνείδητο…
…να σου πω, ενδεχομένως, “ίσως!”.
Να μου πεις, όμως, και για το ασυνείδητο…
…θα σου απαντήσω, ανυπερθέτως, “όχι! αναμφίβολα όχι!”