Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Μα… όλοι, πια, να είμαστε ορθόδοξοι;!...


Νομίζω πως αυτό το σύμπτωμα (της καθολικής ασθένειάς μας) πρέπει, κάποια στιγμή, “να το κοιτάξουμε” βαθύτερα: Το ότι δηλαδή όλοι μας δεν αναζητούμε (πλέον) την αλήθεια, αλλά ότι κατέχουμε (ήδη) την αλήθεια!

Δεν είναι μόνο οι τάχα, κατ’ εμέ, Ορθόδοξοι που δεν ανέχονται τους όποιους αλλόδοξους, που δεν αποδέχονται πως κάποιοι άλλοι μπορεί να υπερέχουν, έστω ως προς κάτι, από “εμάς”…

Δεν είναι μόνο στη θρησκεία, λοιπόν…

Είναι, για παράδειγμα, και στην πολιτική:

Μεταπολιτευτικά, τον χώρο του πολιτικού “Κέντρου” διεκδίκησαν η Ένωση Κέντρου, το ΠΑΣΟΚ, οι Φιλελεύθεροι και, ίσως λίγο αργότερα, η Νέα Δημοκρατία. Αργότερα, ως και σήμερα, ορθόδοξος συνεχιστής της “Ένωσης Κέντρου” του Γεωργίου Παπανδρέου δηλώνει (και) ο Λεβέντης.

Το ΚΚΕ εξέφραζε κι εξακολουθεί να εκφράζει τον “ορθόδοξο” κομμουνισμό, αλλά τον χαρακτηρισμό αυτό της “ορθοδοξίας” διεκδίκησαν ή/και διεκδικούν και ένα σωρό άλλοι κομματικοί σχηματισμοί της αριστεράς… Το ΚΚΕ εσωτερικού και ήδη ο Συνασπισμός δηλώνουν ότι εκφράζουν τον “πραγματικό” κομμουνισμό της σύγχρονης εποχής.

Θυμάμαι, εξάλλου, στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, με τις διάφορες διαγραφές στελεχών που έχουν γίνει, ατομικές ή ομαδικές, τις… ομηρικές συζητήσεις και διαφωνίες για το “ποιος έχει διαφυλάξει το (ορθόδοξο) πνεύμα της 3ης του Σεπτέμβρη”… Κάποτε μάλιστα, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ένας και μόνο διαγραφείς θεωρούσε ότι δεν “απέκλινε” αυτός, αλλά όλοι οι άλλοι, όλο το υπόλοιπο ΠΑΣΟΚ!...

Στην άλλη πλευρά γινόταν και γίνεται μάχη εάν (ορθόδοξη) “δεξιά” είναι η “μετριοπαθής Νέα Δημοκρατία” ή η “ακραιφνής δεξιά”, δηλαδή η ακροδεξιά…



Λοιπόν… όπως είπαμε… Να το κοιτάξουμε!... Να κοιταχτούμε!...


Το απόλυτο ελληνικό όνειρο (ή μήπως είναι εφιάλτης;…)


Είναι όντα γεμάτα αντιφάσεις οι άνθρωποι.

Κι οι Έλληνες, ειδικότερα, ετούτο το “κουσούρι” το έχουν αυξημένο κατά τρόπο γεωμετρικό… Στο τετράγωνοή στον κύβο”, που λένε…


Συνήθως οι Έλληνες αναφέρονται ειρωνικά στο λεγόμενο “αμερικανικό όνειρο”…

Προτιμούμε, βλέπετε, το “ελληνικό όνειρο” [κι ας είναι αδόκιμος ο όρος, δηλαδή δεν έχει “θεσπιστεί” ή “καθιερωθεί”…]


Για την μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, το “κράτος” είναι μια έννοια εχθρική, ένας θεσμός αντίπαλος, που φταίει για τα πάντα, που δεν κάνει τίποτα σωστό και προς όφελός του…

…κι όμως, το μεγάλο του όνειρο σχετίζεται μ’ αυτό το κράτος…


“Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει”..

Αμ δε!... Υπ-άλληλος θέλει να γίνει!...


***


Ποιο είναι, λοιπόν, το “ελληνικό όνειρο”;

Μα θέλει ερώτημα; Το ξέρουμε όλοι, το βιώνουμε, εδώ και δεκαετίες, από καταβολής του ελληνικού κράτους:

Να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι!

Γιατί; Μήπως γιατί έτσι θα μπορέσουμε να εκδηλώσουμε πρωτοβουλίες, να αποδείξουμε τη δημιουργικότητά μας, να υλοποιήσουμε τις πρωτοποριακές μας ιδέες;

Προφανέστατα όχι, βεβαίως!

Αλλά για να έχουμε την “μονιμότητα”, την βεβαιότητα του μισθού, της μονοτονίας, της ρουτίνας, του “αράγματος”…


Κι ύστερα, αν το καταφέρουμε, τα θεωρούμε όλα αυτονόητα:

Τον συνεχώς αυξανόμενο μισθό και τα κάθε λογής παράλογα επιδόματα (ακόμα και αυτόν της “παραγωγικότητας” σε ολόκληρη κατηγορία υπαλλήλων, συλλήβδην!...)

Το συνεχώς μειούμενο ωράριο, ώστε να είναι “ανθρώπινο” (για τους υπαλλήλους και όχι για τους πολίτες που θα ήθελαν να εξυπηρετούνται…)

Το δικαίωμα να ταλαιπωρούμε τον πολίτη, τον οποίο υποτίθεται πως έχουμε την υποχρέωση να εξυπηρετούμε [Κάθε υπάλληλος νιώθει να είναι το κράτος: “LEtat cest moi”!...]

Τον κακώς νοούμενο συνδικαλισμό, που δεν καταδικάζει τα κακώς κείμενα και, ακόμα κι αν το κάνει, δεν προσπαθεί να τα ανατρέψει ή να τα διορθώσει…

Την προσπάθεια να μειωθεί το όριο συνταξιοδότησης κ.λπ.


Προσπαθήστε να συνοψίσετε το ελληνικό αυτό όνειρο:

Να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι, για να έχουμε όλα τα πλεονεκτήματα που αυτό συνεπάγεται, χωρίς να δουλεύουμε εντατικά και να βγούμε στη σύνταξη “μια ώρα” (δηλαδή μερικά χρόνια…) νωρίτερα!...

Σπουδαίος στόχος για τους νέους ανθρώπους!..

Κρίμα!... Δεν την αξίζει αυτή την τύχη η πατρίδα μας!...