Νομίζω πως αυτό το σύμπτωμα (της καθολικής ασθένειάς μας) πρέπει, κάποια στιγμή, “να το κοιτάξουμε” βαθύτερα: Το ότι δηλαδή όλοι μας δεν αναζητούμε (πλέον) την αλήθεια, αλλά ότι κατέχουμε (ήδη) την αλήθεια!
Δεν είναι μόνο οι τάχα, κατ’ εμέ, Ορθόδοξοι που δεν ανέχονται τους όποιους αλλόδοξους, που δεν αποδέχονται πως κάποιοι άλλοι μπορεί να υπερέχουν, έστω ως προς κάτι, από “εμάς”…
Δεν είναι μόνο στη θρησκεία, λοιπόν…
Είναι, για παράδειγμα, και στην πολιτική:
Μεταπολιτευτικά, τον χώρο του πολιτικού “Κέντρου” διεκδίκησαν η Ένωση Κέντρου, το ΠΑΣΟΚ, οι Φιλελεύθεροι και, ίσως λίγο αργότερα, η Νέα Δημοκρατία. Αργότερα, ως και σήμερα, ορθόδοξος συνεχιστής της “Ένωσης Κέντρου” του Γεωργίου Παπανδρέου δηλώνει (και) ο Λεβέντης.
Το ΚΚΕ εξέφραζε κι εξακολουθεί να εκφράζει τον “ορθόδοξο” κομμουνισμό, αλλά τον χαρακτηρισμό αυτό της “ορθοδοξίας” διεκδίκησαν ή/και διεκδικούν και ένα σωρό άλλοι κομματικοί σχηματισμοί της αριστεράς… Το ΚΚΕ εσωτερικού και ήδη ο Συνασπισμός δηλώνουν ότι εκφράζουν τον “πραγματικό” κομμουνισμό της σύγχρονης εποχής.
Θυμάμαι, εξάλλου, στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, με τις διάφορες διαγραφές στελεχών που έχουν γίνει, ατομικές ή ομαδικές, τις… ομηρικές συζητήσεις και διαφωνίες για το “ποιος έχει διαφυλάξει το (ορθόδοξο) πνεύμα της 3ης του Σεπτέμβρη”… Κάποτε μάλιστα, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ένας και μόνο διαγραφείς θεωρούσε ότι δεν “απέκλινε” αυτός, αλλά όλοι οι άλλοι, όλο το υπόλοιπο ΠΑΣΟΚ!...
Στην άλλη πλευρά γινόταν και γίνεται μάχη εάν (ορθόδοξη) “δεξιά” είναι η “μετριοπαθής Νέα Δημοκρατία” ή η “ακραιφνής δεξιά”, δηλαδή η ακροδεξιά…
Λοιπόν… όπως είπαμε… Να το κοιτάξουμε!... Να κοιταχτούμε!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου