Ο e-φίλος συν-μπλόγκερ Haris το έψαξε, πρόσφατα, το ερεύνησε και κατέληξε: πως η άποψη ότι η λέξη “άνθρωπος” προέρχεται απ’ το άνω + θρώσκω, είναι παρετυμολογική και δεν ανταποκρίνεται στα επιστημονικά πορίσματα της γλωσσολογίας (βλ. εδώ: http://harishome.blogspot.com/2009/11/5.html)
Και ήδη του σχολίασα, εν θερμώ, μόλις το διάβασα: Τι αλλάζει για μας, για τη ζωή μας και για την αντιμετώπισή της; Θα πάψουμε, άραγε, να άνω θρώσκουμε;…
…Αλήθεια, σκέφτηκα περαιτέρω, τι αντιπροσωπεύει για μας, για τους ανθρώπους, το “άνω”;
Θα μπορούσαμε να δώσουμε αρκετές διαφορετικές απαντήσεις – εξηγήσεις: το καλύτερο, το υψηλότερο, το πνευματικότερο, το ουράνιο, την πρόοδο, την εξέλιξη…
Δεν είναι αυτονόητα όλα αυτά! Δεν είναι δεδομένα,. Είναι θέμα επιλογής και προσπάθειας – αγώνα – δράσης – μόχθου…
Υπό μία οπτική και κατά μία έννοια… κατά κάποιο τρόπο… θα μπορούσαμε να πούμε, μάλιστα, ότι δεν είναι “κατά φύση”!... Πράγματι, κατά το μέρος που ο άνθρωπος μετέχει της ύλης, είναι υλικό πλάσμα – ον, τείνει μάλλον προς την φθορά, προς τα κάτω…. Ποικιλοτρόπως… Είναι εγγενής ιδιότητα της ύλης αυτή: Να φθείρεται, να αποσυντίθεται, να καταρρέει…
Για να αναπτυχθείς σωματικά, για ν’ αποκτήσεις ρώμη κι ένα καλογυμνασμένο σώμα, για να εξελιχθείς ως αθλητής (citius - altius – fortius) απαιτείται να καταπολεμήσουμε την… φυσική τεμπελιά μας και να μοχθήσουμε… Μόχθο απαιτεί και η απόκτηση γνώσεων, η πρόοδος της επιστήμης κι η προώθηση της έρευνας. Και, βέβαια μόχθο απαιτεί και ο άθλος – άθλημα της αρετής, της εξέλιξης – ολοκλήρωσης – τελειοποίησης του χαρακτήρα μας και της συμπεριφοράς μας…
Ο αγώνας (μας) σε κάθε τομέα, χρειάζεται ένα άλμα, όπως λέει κι ο ποιητής: ένα άλμα πιο γρήγορο και πιο πέρα απ’ την φθορά…
Κάθε σταμάτημα σημαίνει οπισθοχώρηση, σημαίνει, ενδεχομένως, “κατρακύλα”…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου