“Ξεκόλλλλα!...”
Όλοι, βλέπετε, έχουμε τα κολλήματά μας…
Δεν ξέρω αν τα “κολλήματα” είναι πάντοτε και a priori αρνητικά και κατακριτέα – απορριπτέα…
Και δεν αναφέρομαι, βεβαίως, εν προκειμένω, σ’ αυτούς που είναι, για παράδειγμα, “κολλημένοι με την μπάλα”!... Ή στους “κολλημένους” σε κάθε είδους εξαρτήσεις και πάθη και, εξίσου ή πολύ περισσότερο, στους προσκολλημένους σε ιδεοληψίες, σε προκαταλήψεις και στείρες και ανούσιες ιδέες…
Εγώ, καλώς ή κακώς [εσείς θα το κρίνετε, καθώς όλοι οι “κολλημένοι” πιστεύουν πως αξίζει αυτό στο οποίο είναι κολλημένοι!...] είμαι κολλημένος, ιδίως, με καμιά δεκαριά ιδέες – έννοιες – αξίες – αρχές: Ελευθερία – Θεός – Άνθρωπος και Συνάνθρωπος – Συνείδηση – Αρετή και Ηθική – Μυαλό, Καρδιά και Ψυχή – Αγάπη…
Μια έννοια που αναμφίβολα αξίζει να σταθεί κανείς (αλλά, πάντως, όχι να “κολλήσει” σ’ αυτήν…) είναι η Αυτογνωσία.
“Γνώθι σαυτόν” έλεγαν και είχαν ως στόχο και ιδανικό οι αρχαίοι Έλληνες. Γνώρισε ποιος είσαι. Αν αυτή είναι η (μόνη) έννοια, τότε δεν νομίζω πως αξίζει κανείς να μείνει και να “κολλήσει” σ’ αυτήν. Αν, όμως, η πραγματική έννοια είναι “γνώρισε και μάθε μέχρι πού μπορείς να φθάσεις ως άνθρωπος, ποια είναι τα όριά σου που… μπορείς, στη συνέχεια, να ξεπεράσεις”, τότε… μάλιστα! Τότε αξίζει, πράγματι, να μείνεις “κολλημένος” σ’ αυτό το μονοπάτι ζωής, σ’ αυτή τη διαρκή και ατέρμονη πορεία ζωής…
Αν μείνεις κολλημένος σ’ αυτό που είσαι τώρα, στάσιμος… τότε… καλύτερα να κλάψεις από τώρα τον πρόωρο θάνατό σου!...
(Πέτρες που μένουν στάσιμες, χορταριάζουν… Ενώ οι… Rolling Stones ποτέ!...)
Να γιατί, κατά τη γνώμη μου, δηλαδή στη δική μου οπτική, οι σύγχρονες κοινωνίες, η εποχή μας, έχει γεμίσει με “ζωντανούς νεκρούς”…. Διότι ως τέρμα της πορείας μας και ως ιδανικό και υπέρτατη εκδήλωση πνευματικότητας, σοφίας ή/και “μαγκιάς” είναι η κακώς νοούμενη “αυτογνωσία”:
“Αυτός είμαι! Σ’ όποιον αρέσω!... Για τους άλλους δεν θα μπορέσω!...”
[Σιγά, μαγκάκο, διότι νομίζω ότι λάθος ερμήνευσες το αρχαιοελληνικό “πάσιν αδείν χαλεπόν”…]
“…Έτσι είμαι εγώ! Με τα λάθη μου και τις αδυναμίες μου… Με τα “θέλω” μου και χωρίς “πρέπει”!... Με την παραφωνία μου να τραγουδώ το δικό μου τραγούδι!...”
Γι’ αυτό γέμισε η κοινωνία μας με “παράφωνους”, σαν σε χάβρα Ιουδαίων και όχι σαν σε εκκλησιαστική χορωδία…
Αλλά περί αυτών, θυμήθηκα μόλις τώρα, έχω αναρτήσει και στο παρελθόν κείμενό μου, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2009/03/blog-post_14.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου