Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Πόνος και Κλάμα


Ε, λοιπόν, δεν θα πάψω να κλαίω!

Ε, λοιπόν, δεν θα πάψω να λυπάμαι για όλον τον κόσμο.

Γιατί νομίζω πως το κλάμα και το δάκρυ είναι, τελικά, μορφή αντίδρασης, ένα είδος επανάστασης κι αντίστασης, το ξαναλέω, σ’ αυτόν τον κόσμο, που κανείς μας δεν το θέλει, και που, όμως, όλοι μας, συχνά εύκολα κι αλόγιστα συμβιβαζόμαστε κι υποτασσόμαστε σ’ αυτόν…

Θα εξακολουθήσω, το λοιπόν, να κλαίω, όσο εξακολουθεί να υπάρχει πόνος σ’ αυτή την κοινωνία μας…


…Θα εξακολουθώ να κλαίω, για παράδειγμα, γι’ αυτό που δεν το θέλησες, μα όμως είσαι! Κι όχι μονάχα από δική σου φυσική, αν θέλεις, ανθρώπινη αδυναμία…

Θα εξακολουθώ να κλαίω για όλους αυτούς που, αλόγιστα και πρόχειρα, πήραν την ψυχούλα σου, που τους την πρόσφερες ανοιχτόκαρδα, και την πατήσαν, την τσαλακώσαν… κι ύστερα ξεζουμισμένη την πετάξανε σε μια γωνιά κι εξακολούθησαν ή κι εξακολουθούν να λένε (ή να νομίζουν…) πως αυτή η ψυχή, αυτή η ύπαρξη, η δική σου η ψυχή και η δική σου ύπαρξη, είναι δικιά τους και ότι τους ανήκει!…

“Μου βγήκε”, προς στιγμή, να τους κατηγορήσω, να τους φτύσω κατά πρόσωπο, να τους ζητήσω εξηγήσεις για τούτο το κακό που ’καναν στην ψυχούλα σου. Πώς είναι δυνατόν, πώς το αντέχουν… να παίρνουν μια εικόνα του Θεού και να την καταστρέφουν;!… “Δεν το ανέχομαι αυτό, τ’ ακούτε, με τρελαίνει!”, θα τους έλεγα. “Μου ήρθε”, που λές, “να τους κάνω τα μούτρα κρέας”, κατά πως λένε…

Μα ύστερα… καθώς συλλογιέμαι πιο ψύχραιμα, πιο “ώριμα” ενδεχομένως, συνειδητοποιώ πως μπορεί να μην είναι μόνο για ψόγο και για τιμωρία όλοι ετούτοι. Δεν είναι σίγουρο πως θέλησαν και πως επέλεξαν να γίνουν θύτες και βασανιστές σου… Δεν ξέρω… Σαν πιότερο μου μοιάζουν θύματα κι αυτοί! Θύματα κάποιων άλλων καταστάσεων…


Δεν θα σταματήσω να κλαίω!

Διότι [“δόξα να’χει!”] ποτέ δεν σταματώ στο κλάμα και στην απαισιοδοξία! Μα τελικά το ξεπερνάω, το υπερνικάω και καταλήγω θετικά!

Ούτε θα σταματήσω να κάνω σκέψεις.

Διότι, τελικά, δεν σταματώ, δεν “στέκομαι” στις σκέψεις. Μα τελικά παίρνω αποφάσεις!

Δεν με φοβίζουν τα σκοτεινά και δύσβατα μονοπάτια [Τουλάχιστον όχι όλα. Τουλάχιστον όχι πάντα…]

Διότι έχουν περισσότερη αξία, όταν τα έχει πια κανείς περάσει και έχουν γίνει “βιώματα” και έχουν βοηθήσει…

Τα λιμάνια αποκτούν αξία όταν έχεις γνωρίσει τις τρικυμίες…

…ενώ, αντίθετα, παύεις να δίνεις αξία και σημασία σ’ όλα αυτά τα υπήνεμα λιμάνια, εάν τυχόν ποτέ δεν βγήκες στους ωκεανούς για ν’ αντιμετωπίσεις τη θάλασσα, να πολεμήσεις με τα άγρια κύματα!…


Υ.Γ. (κοινό υστερόγραφο για όλες τις σημερινές αναρτήσεις μου στα 4 ιστολόγιά μου): Το θέμα “Πόνος, θλίψη κ.λπ.” απασχολεί σήμερα όλα μου τα ιστολόγια. Συγκεκριμένα:

α) Στο αρχικό - βασικό μου ιστολόγιο, το “Seagull”, ανάρτησα ένα σημερινό (“πουρνό –πουρνό”…) κείμενό μου, με τίτλο “Πόνος, μόχθος, κόπος… Δάκρυ και Ιδρώτας…”, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html

β) Στο “Σπουργίτι” μου ανάρτησα ένα αρκετά παλιό κείμενό μου, για “τον Πόνο και το Κλάμα”, εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html

γ) Στο “Eagle” μου ανάρτησα μια παραβολή για τη θλίψη στη ζωή μας, με τίτλο “Το πολύτιμο πετράδι”, από ένα παλαιό βιβλίο του Κωνσταντίνου Κούρκουλα με τίτλο “500 πετράδια”, εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html

δ) Και, τέλος, στην “Κλέφτρα Κίσσα”, σήμερα ανάρτησα το “Πόνος” από το blogAqua” [εδώ: http://kleftrakissa.blogspot.com/2009/01/blog-aqua.html] και χθες ένα άλλο κείμενο, με τίτλο “Κουβεντιάζοντας με τον πόνο” από το blogLockheart” του e-φίλου Σπύρου [εδώ: http://kleftrakissa.blogspot.com/2009/01/blog-lockheart_28.html]

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Αβδηρίτες της εποχής


«Αβδηρητισμόν οφλισκάνειν» έλεγαν οι αρχαίοι.

Διότι οι Αβδηρίτες έχτισαν μαρμάρινες κρήνες χωρίς να έχουν καν νερό στην περιοχή τους…

Αλλά, άραγε, κάτι τέτοιο δεν κάνουμε κι εμείς σήμερα; Που χτίζουμε σχολεία και δεν έχουμε δασκάλους (πραγματικούς!) να τα επανδρώσουν, πολυτελή κτίρια δικαστηρίων χωρίς να έχουμε δικαστές ελεύθερους, δημιουργούμε θεσμούς και δεν έχουμε ανθρώπους (με Α κεφαλαίο) να τους υπηρετήσουν, χτίζουμε ναούς και δεν έχουμε σωστούς κι αγνούς κληρικούς για να τους λειτουργήσουν… Κι ένα σωρό άλλες τέτοιες περιπτώσεις…

«Αβδηρητισμόν οφλισκάνουμε», λοιπόν… Όλοι μας!

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Τι απέγινε ο Οδυσσέας;…


Τι απέγινε, άραγε, ο Οδυσσέας, αφότου έφθασε στην Ιθάκη;

Κανείς δεν μας το έγραψε, κανείς δεν μας το είπε…

Είτε δεν έκανε από τότε τίποτα πια το αξιόλογο, είτε, λίγο καιρό μετά αφότου έφθασε πίσω στην Ιθάκη του, πέθανε…

…Διότι πια δεν είχε κάποιο σκοπό για να πετύχει…

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Οι TV-περσόνες που κολλάνε σαν τις κάμπιες…

Σίγουρα θα έχετε δει κι εσείς τις κάμπιες, να περπατούν η μία πίσω απ’ την άλλη, όταν μετακινούνται από το ένα στο άλλο δένδρο, για να πετύχουν κι εκεί το καταστροφικό τους έργο… Δεν ξέρω γιατί αυτή η εικόνα μου θύμισε, ετούτη τη στιγμή, τους τηλεοπτικούς “αστέρες”, τις “TV-περσόνες”, τους “επώνυμους”, που βγαίνουν ο ένας πίσω απ’ τον άλλο στα κανάλια κι ο ένας καλεί τον άλλο στην εκπομπή του… Κι ο ένας στηρίζει, έτσι, τον άλλο: “Κράτα με να σε κρατώ, για να… μείνουμε στην επικαιρότητα!... Διότι, αλλιώς, χανόμαστε!...”

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Σκέψεις (κι άλλες…) για τα puzzles


Παλιότερα είχα γράψει κάποιες “σκέψεις (τι άλλο;…) για τα puzzles”. Μπορείτε να το βρείτε και να το διαβάσετε εδώ:

http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/01/puzzles.html


Συνεχίζω:



Όταν ένα puzzle συμπληρωθεί, τελειώσει, ολοκληρωθεί…

…όπως και κάθε άλλο θέμα ή εργασία ή ό,τι άλλο…

…συχνά το ξεχνάς, το βάζεις στο ντουλάπι… λες και νιώθεις πια πως τελείωσες πια μ’ αυτή την ενασχόληση…

Ενώ όταν μένει ολίγο, έστω, ημιτελές…

…μπορείς και θέλεις να γυρνάς σ’ αυτό, και ν’ ασχολείσαι πάλι…

Μήπως, λοιπόν, είναι σοφό, τίποτα να μη θεωρούμε στη ζωή μας “κλεισμένο”, “τελειωμένο”, “ολοκληρωμένο”, ώστε να μπορούμε (και να θέλουμε!) να γυρνάμε, κάθε τόσο, σε αυτό, να το ξαναπιάνουμε και να το συμπληρώνουμε;…


Μήπως τα open source λογισμικά”

…πρέπει να μας φωτίσουν…

…να μας οδηγήσουν και σε open target projects;…

[Πώς μου βγήκαν τέτοιοι όροι;… Τουλάχιστον να είναι κατανοητοί;!...]

“Σε κάθε τομέα της ζωής μας να ισχύει αυτό!”, σκέφτομαι…

…Ακόμα και στις σκέψεις μας, και στις απόψεις μας, και στις σχέσεις μας, και στον χαρακτήρα μας!...

[Τι θα πει “είμαι δεξιός” ή “αριστερός”, προοδευτικός ή συντηρητικός, νέος ή γέρος;… Όλα ρευστά είναι, όλα ανοιχτά”!...]

Διαφορετικά… χαθήκαμε”!...


Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

Η αυτογνωσία μας έχει, νομίζω, ανάγκη και τους άλλους


Ας δούμε κατάματα την αλήθεια! Ας μη διστάσουμε να πούμε την αλήθεια στον εαυτό μας! Την αυτογνωσία δεν μπορούμε, θαρρώ, να την κατακτήσουμε μόνοι μας… Έχουμε την ανάγκη, ακόμα και σ’ αυτό, απ’ τον άλλον, τον συνάνθρωπό μας! Διότι τα μάτια μας, όταν πρόκειται για τον εαυτό μας, είναι μάτια πλάνα, πλανερά, και πλανεύουν… Για μας τους ίδιους, λοιπόν, ακόμα και οι καθρέφτες μπορεί μεν να είναι χρήσιμοι, αλλά και πάλι, καθώς και πάλι προϋποτίθεται πως η εικόνα θα περάσει και πάλι μέσα απ’ τα μάτια μας, πάλι μπορεί να καταλήξουμε στο ίδιο πρόβλημα… Η αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι η δική μας αυτογνωσία περνά μέσα απ’ τα μάτια των άλλων, των γύρω μας ανθρώπων! Και ούτε αρκεί απλώς το να καθρεφτιζόμαστε στα μάτια του αγαπημένου ή της αγαπημένης μας… Διότι η λάμψη της αστραπής του έρωτα δεν αφήνει να δούμε καθαρά, ιδίως τις λεπτομέρειες… [Πόσο δε μάλλον αν σκεφθούμε πως ο άλλος μπορεί να (λέει ή/και να) είναι «ο άλλος μας εαυτός»… οπότε και πάλι είναι σαν να κρινόμαστε μόνο απ’ τα ίδια μας τα μάτια…] Το πιο χρήσιμο, το πιο ωφέλιμο είναι να καθρεφτιστούμε, γυμνοί, τελείως γυμνοί, από ρούχα κι από στολίδια κι από κοσμήματα, στα μάτια των αγαπημένων μας ανθρώπων, των οικείων και των φίλων μας… κι αυτοί ύστερα, ως φίλοι, ως άνθρωποι που μας αγαπάνε, θα μπορέσουν να μας πούν τις λεπτομέρειες, σημεία που εμείς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να τα εντοπίσουμε ή ακόμα και να φανταστούμε την ύπαρξή τους… Μόνο έτσι, λοιπόν, επιτυγχάνεται, θαρρώ, η αυτογνωσία!...

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Γεω-κεντρική θεωρία και Εγω-κεντρική θεώρηση


“Πάντων μέτρον άνθρωπος”

“Μέτρον”, όμως…

…όχι “κέντρο”!...


Η γεω-κεντρική θεωρία ξεπεράστηκε πριν από αιώνες…

…τότε που αφήναμε πίσω τον Μεσαίωνα και πηγαίναμε προς την Αναγέννηση!


Η εγω-κεντρική θεώρηση του κόσμου, όμως;…

…Νομίζω πως είναι ακόμα “βαθειά νυχτωμένοι” όσοι συνειδητά ή ασυνείδητα την αποδέχονται ή την ακολουθούν…


Κι αν δεν την απαρνηθούμε και την απορρίψουμε, δεν νομίζω πως είναι εύκολο να περάσουμε στη φάση της Αναγέννησής μας!...

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

Άνθρωποι –κάκτοι… σε μια έρημο ανθρωπιάς…


Η ξηρασία…

Η έρημος…

…δημιουργεί, κατά πως φαίνεται, τους ανθρώπους – κάκτους…

Όλο αγκάθια από έξω…

…και γεμάτο χυμούς αγάπης περιεχόμενο…

Ποθούν κάποιος να τους αγκαλιάσει στοργικά…

…διότι δεν νιώθουν τ’ αγκάθια που’χουν φυτρώσει…

…για να τους προστατέψουν…

…απ’ όλους και απ’ όλα…

…καταδικάζοντάς τους στη μοναξιά..


Άνθρωποι –κάκτοι, μονάχοι…

…σε μια έρημο ανθρωπιάς…

Ο τραγικός φαύλος κύκλος της σύγχρονης εποχής!...

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Κάντε Έρωτα! Όχι Πόλεμο! Κι Ερωτευθείτε!

Οι ολοκληρωμένοι άνθρωποι, οι ελεύθεροι, οι καλλιεργημένοι, κάνουν Έρωτα!... Έρωτα με “Ε” κεφαλαίο!...


Οι “καθωσπρέπει” και οι “μίζεροι”, οι “μη μου άπτου”, “συνουσιάζονται” ή “συνευρίσκονται”


Οι στερημένοι “αυνανίζονται”, κοινώς “μαλακίζονται”


Και κάποιοι άλλοι έμαθαν και ένιωσαν στη ζωή τους μόνο να “γαμάνε”!... Ενδεχομένως και “να γαμάνε και να δέρνουν”… “Ψεκάστε – σκουπίστε – τελειώσατε”…

…χωρίς κοινωνία ψυχών και σωμάτων…

…χωρίς μουσική αρμονία… Μόνο σαν ένα μονότονο σφυροκόπημα…

Κι όταν δεν το κάνουν… το γράφουν σαν σύνθημα στους τοίχους [γέμισαν οι τοίχοι από τέτοια “αγωνιστικά” συνθήματα…] ή το φωνάζουν με οργή παντού [στα γήπεδα, στις διαδηλώσεις κ.λπ.] ή το έχουν μόνιμα στην ψυχή τους, σ’ ένα σωρό παραλλαγές: “Γαμώ!... Γαμώτο!... Γαμιέστε!... Γαμηθείτε όλοι!... ”


Κάντε Έρωτα, παιδιά! Έρωτα με Ε κεφαλαίο!...

Κι Ερωτευθείτε!...

…Ερωτευθείτε μήπως γαληνέψουν οι ψυχές σας!...


Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Boycott Israel

Γράφω “εν θερμώ”, διαβάζοντας κι ακούγοντας για όσα συμβαίνουν στο Ισραήλ…

…πως δηλαδή σκοτώνουν “εν ψυχρώ” αμάχους και παιδιά!...


Κάποιοι e-φίλοι bloggers πρότειναν ήδη να μποϋκοτάρουμε, ως καταναλωτές και ως πολίτες, τα “ισραηλινά” προϊόντα.

[ενδεικτικώς: http://aroma.pblogs.gr/2009/01/syllogikh-antidrash-mporoyme.html &

http://anatash.pblogs.gr/2009/01/boycott-israel-mpo-kotaz-se-israhlina-pro-onta-na-ti-mporoyme-na.html]]


Εκ πρώτης απόψεως και “εκ του προχείρου” έχω κάποιες αντιρρήσεις και ενστάσεις: Με την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας μπορείτε να μου πείτε ποιες εταιρείες είναι “ισραηλινών” συμφερόντων; Μόνο αυτές που “προτείνουν” οι σχετικές αφίσες; Διότι νομίζω πως υπάρχουν κι ένα σωρό άλλες που εμφανίζονται ως ελληνικές…

Τέλος πάντων! Δεν έκανα ανάρτηση γι’ αυτό (μόνο). Γράφω για να σας ρωτήσω…


…Αυτή η σφαγή αμάχων και παιδιών, τέτοιες ημέρες ειδικά, δεν σας θυμίζει λίγο τη Σφαγή των Νηπίων επί Ηρώδη;…

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009