Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Θεός και Ελευθερία


“Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται” έγραψε ο Ντοστογιεφσκι.

[Άρα: Με Θεό δεν επιτρέπονται όλα!]

“Ο Θεός αγάπη εστί” διαβάζουμε στη Βίβλο.

“Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις” έχει πει άγνωστος (μου) διανοητής.


Ταιριάζουν και “παντρεύονται” άραγε τα παραπάνω;

Τροφή και αφορμή για σκέψη….


Υ.Γ.: Η Ελευθερία είναι το θέμα και το αντικείμενο των σημερινών μου αναρτήσεων και των τεσσάρων ιστολογίων μου:

Eagle”: Γνωμικά, Ρήσεις και Αποφθέγματα περί Ελευθερίας (http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/12/blog-post_15.html)

Seagull”: Περί Ελευθερίας. Πάλι και πάλι… (http://seagullstefanos.blogspot.com/2009/12/blog-post.html)

“Σπουργίτι”: Θεός και Ελευθερία (http://spourgitistefanos.blogspot.com/2009/12/blog-post_15.html)

“Κλέφτρα Κίσσα”: Ελευθερία, πού βρίσκεσαι; (http://kleftrakissa.blogspot.com/2009/12/blog_14.html)

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

“Κολλήματα”… Ειδικότερα περί Αυτογνωσίας


“Ξεκόλλλλα!...”

Όλοι, βλέπετε, έχουμε τα κολλήματά μας…

Δεν ξέρω αν τα “κολλήματα” είναι πάντοτε και a priori αρνητικά και κατακριτέα – απορριπτέα…

Και δεν αναφέρομαι, βεβαίως, εν προκειμένω, σ’ αυτούς που είναι, για παράδειγμα, “κολλημένοι με την μπάλα”!... Ή στους “κολλημένους” σε κάθε είδους εξαρτήσεις και πάθη και, εξίσου ή πολύ περισσότερο, στους προσκολλημένους σε ιδεοληψίες, σε προκαταλήψεις και στείρες και ανούσιες ιδέες…


Εγώ, καλώς ή κακώς [εσείς θα το κρίνετε, καθώς όλοι οι “κολλημένοι” πιστεύουν πως αξίζει αυτό στο οποίο είναι κολλημένοι!...] είμαι κολλημένος, ιδίως, με καμιά δεκαριά ιδέες – έννοιες – αξίες – αρχές: Ελευθερία – Θεός – Άνθρωπος και Συνάνθρωπος – Συνείδηση – Αρετή και Ηθική – Μυαλό, Καρδιά και Ψυχή – Αγάπη…

Μια έννοια που αναμφίβολα αξίζει να σταθεί κανείς (αλλά, πάντως, όχι να “κολλήσει” σ’ αυτήν…) είναι η Αυτογνωσία.

“Γνώθι σαυτόν” έλεγαν και είχαν ως στόχο και ιδανικό οι αρχαίοι Έλληνες. Γνώρισε ποιος είσαι. Αν αυτή είναι η (μόνη) έννοια, τότε δεν νομίζω πως αξίζει κανείς να μείνει και να “κολλήσει” σ’ αυτήν. Αν, όμως, η πραγματική έννοια είναι “γνώρισε και μάθε μέχρι πού μπορείς να φθάσεις ως άνθρωπος, ποια είναι τα όριά σου που… μπορείς, στη συνέχεια, να ξεπεράσεις”, τότε… μάλιστα! Τότε αξίζει, πράγματι, να μείνεις “κολλημένος” σ’ αυτό το μονοπάτι ζωής, σ’ αυτή τη διαρκή και ατέρμονη πορεία ζωής…

Αν μείνεις κολλημένος σ’ αυτό που είσαι τώρα, στάσιμος… τότε… καλύτερα να κλάψεις από τώρα τον πρόωρο θάνατό σου!...

(Πέτρες που μένουν στάσιμες, χορταριάζουν… Ενώ οιRolling Stones ποτέ!...)

Να γιατί, κατά τη γνώμη μου, δηλαδή στη δική μου οπτική, οι σύγχρονες κοινωνίες, η εποχή μας, έχει γεμίσει με “ζωντανούς νεκρούς”…. Διότι ως τέρμα της πορείας μας και ως ιδανικό και υπέρτατη εκδήλωση πνευματικότητας, σοφίας ή/και “μαγκιάς” είναι η κακώς νοούμενη “αυτογνωσία”:

“Αυτός είμαι! Σ’ όποιον αρέσω!... Για τους άλλους δεν θα μπορέσω!...”

[Σιγά, μαγκάκο, διότι νομίζω ότι λάθος ερμήνευσες το αρχαιοελληνικό “πάσιν αδείν χαλεπόν”…]

“…Έτσι είμαι εγώ! Με τα λάθη μου και τις αδυναμίες μου… Με τα “θέλω” μου και χωρίς “πρέπει”!... Με την παραφωνία μου να τραγουδώ το δικό μου τραγούδι!...”

Γι’ αυτό γέμισε η κοινωνία μας με “παράφωνους”, σαν σε χάβρα Ιουδαίων και όχι σαν σε εκκλησιαστική χορωδία…


Αλλά περί αυτών, θυμήθηκα μόλις τώρα, έχω αναρτήσει και στο παρελθόν κείμενό μου, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2009/03/blog-post_14.html


Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Η λέξη “άνθρωπος” δεν προέρχεται εκ του άνω + θρώσκω


Ο e-φίλος συν-μπλόγκερ Haris το έψαξε, πρόσφατα, το ερεύνησε και κατέληξε: πως η άποψη ότι η λέξη “άνθρωπος” προέρχεται απ’ το άνω + θρώσκω, είναι παρετυμολογική και δεν ανταποκρίνεται στα επιστημονικά πορίσματα της γλωσσολογίας (βλ. εδώ: http://harishome.blogspot.com/2009/11/5.html)

Και ήδη του σχολίασα, εν θερμώ, μόλις το διάβασα: Τι αλλάζει για μας, για τη ζωή μας και για την αντιμετώπισή της; Θα πάψουμε, άραγε, να άνω θρώσκουμε;…


…Αλήθεια, σκέφτηκα περαιτέρω, τι αντιπροσωπεύει για μας, για τους ανθρώπους, το “άνω”;

Θα μπορούσαμε να δώσουμε αρκετές διαφορετικές απαντήσεις – εξηγήσεις: το καλύτερο, το υψηλότερο, το πνευματικότερο, το ουράνιο, την πρόοδο, την εξέλιξη…

Δεν είναι αυτονόητα όλα αυτά! Δεν είναι δεδομένα,. Είναι θέμα επιλογής και προσπάθειας – αγώνα – δράσης – μόχθου…

Υπό μία οπτική και κατά μία έννοια… κατά κάποιο τρόπο… θα μπορούσαμε να πούμε, μάλιστα, ότι δεν είναι “κατά φύση”!... Πράγματι, κατά το μέρος που ο άνθρωπος μετέχει της ύλης, είναι υλικό πλάσμα – ον, τείνει μάλλον προς την φθορά, προς τα κάτω…. Ποικιλοτρόπως… Είναι εγγενής ιδιότητα της ύλης αυτή: Να φθείρεται, να αποσυντίθεται, να καταρρέει…

Για να αναπτυχθείς σωματικά, για ν’ αποκτήσεις ρώμη κι ένα καλογυμνασμένο σώμα, για να εξελιχθείς ως αθλητής (citius - altiusfortius) απαιτείται να καταπολεμήσουμε την… φυσική τεμπελιά μας και να μοχθήσουμε… Μόχθο απαιτεί και η απόκτηση γνώσεων, η πρόοδος της επιστήμης κι η προώθηση της έρευνας. Και, βέβαια μόχθο απαιτεί και ο άθλος – άθλημα της αρετής, της εξέλιξης – ολοκλήρωσης – τελειοποίησης του χαρακτήρα μας και της συμπεριφοράς μας…

Ο αγώνας (μας) σε κάθε τομέα, χρειάζεται ένα άλμα, όπως λέει κι ο ποιητής: ένα άλμα πιο γρήγορο και πιο πέρα απ’ την φθορά…

Κάθε σταμάτημα σημαίνει οπισθοχώρηση, σημαίνει, ενδεχομένως, “κατρακύλα”…


Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Επέτειος


Πέρυσι, περίπου τέτοιες μέρες, έγραψα, ως “Σπουργίτι” κάποιες σκόρπιες σκέψεις για όσα συνέβαιναν τότε [βλέπε εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2008/12/blog-post_14.html]. Δεν ξέρω αν ήμουν τόσο ψύχραιμος. Πώς μπορεί κανείς, εξάλλου, να είναι ψύχραιμος, δηλαδή με ψυχρό αίμα, όταν έχει χυθεί, ζεστό, αθώο αίμα ενός παιδιού;…

Αργά χθες το βράδυ, επανήλθα στο θέμα…


6.12.2009

Αλέξης

Δεν πρόλαβε να γίνει Αλέξανδρος…

(…Αυτός, δηλαδή, που “αλέξει” άνδρες!...)

Δεν πρόλαβε να γίνει άνδρας.

(Έγινε, όμως, σύμβολο!...)

Ήταν παιδί…

Παιδί στα 15… Ή στα 16… Πόση σημασία έχει;…

(“Ήταν παιδί στα 17 που τώρα έχει πετάξει”, τραγουδούσε ο Χατζιδάκις…)

...Κι έμεινε παιδί…

Επειδή έμεινε στον τόπο”…

Επειδή κάποιος του… “άλεσε” τη ζωή.

Εξ αμελείας ή από πρόθεση; Με δόλο άμεσο ή ενδεχόμενο;

Ούτε πέρυσι πήρα θέση, ούτε φέτος θα πάρω.

Συνειδητά.

Διότι αυτό είναι έργο άλλων.

Και, πάντως, όχι όλων μας.

Η Δικαιοσύνη και η απονομή της δεν είναι έργο της “κοινής γνώμης”…

(…που συχνά είναι χειρότερη από “κοινή”…)

Ούτε είναι θέμα “λαϊκής συνείδησης”…

Τουλάχιστον όχι σε μια συγκροτημένη κοινωνία και σε ένα κράτος που θέλει (ή θέλουμε…) να χαρακτηρίζεται ευνομούμενο.

Και καλά θα κάνουμε, νομίζω, να μην… “ανοίγουμε την πόρτα” σε τέτοιες εξωθεσμικές και δη αξιολογικές (δηλαδή όχι με συγκεκριμένο περιεχόμενο) έννοιες...

…διότι διαφορετικά “ανοίγουμε την όρεξη” σε άλλες, μη δημοκρατικές απόψεις (και πρακτικές!...) να μπουν απ’ το παράθυρο”…

Στο όνομα της “κοινής γνώμης” και της θέλησης του λαού και του έθνους, στήθηκαν κάποτε, στο παρελθόν, “έκτακτα στρατοδικεία” και “λαϊκά δικαστήρια”…

Με συνοπτικές διαδικασίες.

Και χωρίς θεσμικά εχέγγυα ανεξαρτησίας και αμεροληψίας.

(“Αποφασίζουμε και διατάσσουμε”… Και, ενδεχομένως, εκτελούμε!...)

Όπως γίνεται και σήμερα…

…είτε στα τηλεδικεία, είτε στα δημόσια “αναθέματα”…

Αν περνούσε απ’ τα χέρια κάποιων, θα εφάρμοζαν και τον Νόμο του Λυντς…

…ή την σαρία

(Ηθικό είναι… ό,τι θεωρούμε εμείς σωστό… Και δίκαιο… ό,τι μας συμφέρει. Και δη κατά περίπτωση!...)


Σπεύσαμε να καταδικάσουμε τους πάντες…

…Τον ή τους υπεύθυνους, τους ανεύθυνους και τους “ανευθυνοϋπεύθυνους”.

(Ενδεχομένως δικαίως για κάποιους)

Πυρ κατά πάντων”…

Κατά δικαίων και αδίκων”…

Πυρ κατά ριπάς”…

(“Όπως έκανε κι αυτός”… “Να εκδικηθούμε”… “Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει”… Ο φαύλος κύκλος της βίας, της αλυσίδας του αίματος…)

Κατά του αστυνομικού που δεν τίμησε τη στολή του…

Κατά της αστυνομίας που δεν έχει συνειδητοποιήσει τον ρόλο της…

(Άστη την αστυ-νομία… Μεγάλη κουβέντα, μην την ανοίξουμε τώρα…)

Κατά των αναρχικών ή των ανιεξουσιαστών, που στρέφονται συλλήβδην κατά των αστυνομικών… στολών, λες και είναι άδειες περιεχομένου, λες και μέσα σ’ αυτές δεν υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι σαν αυτούς...


Αλλά ας τα αφήσω όλα αυτά, τουλάχιστον για την ώρα.

Διότι αλλού θέλω να στραφώ, αλλού θέλω να πάω τη συζήτησή μας…


Σπεύσαμε να καταδικάσουμε, έγραφα, κάποιους άλλους…

…αλλά δεν απαγγείλαμε καν κατηγορία, όπως θα έπρεπε, ίσως, κατά πολλών άλλων, ενδεχομένως και κατά των εαυτών μας των ίδιων…

Λες και δεν υπάρχει ευθύνη…

…για το ότι σκοτώνουμε συχνά (ή/και καθημερινά) τόσο παιδιά, όσο και την ίδια την παιδικότητα…

Ποικιλοτρόπως…

Σε πολλά επίπεδα και με διαφορετική έννοια…


Να σου πω εγώ πόσα παιδιά, πόσες παιδικές ψυχές, δολοφονούνται καθημερινά!...

Από παιδεραστές και πορνογράφους…

Από περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας…

Από ανεξέλεγκτη παρακολούθηση κάθε είδους τηλεοπτικών προγραμμάτων…

(…που μπορεί να είναι το ίδιο ακριβώς με τα παραπάνω…)

Από άστοχες κριτικές και παρατηρήσεις μας προς αυτά…

Από την ουσιαστική αδιαφορία των μεγάλων, ακόμα και των γονέων τους…

Αλλά και από γονείς που ενδιαφέρονται, υποτίθεται, “για το καλό των παιδιών τους” και “για το μέλλον τους” και (εξ αμελείας, δηλαδή από άγνοια, έστω) στραγγαλίζουν το παρόν τους (και όχι μόνον…)

Πόσο αφήνουμε τα παιδιά να είναι και να ζουν σαν παιδιά;

(Και αν δεν ζήσει ένα παιδί ως παιδί την παιδική του ηλικία, ολοκληρωμένα, πώς θα μπορέσει, αργότερα, να γίνει ολοκληρωμένος ενήλικας, ολοκληρωμένη προσωπικότητα;)

Και πόσο εύστοχο είναι να τα “σπρώχνουμε” προς την “ωρίμανση”, προς αυτό που εμείς θεωρούμε ως “ωριμότητα”;

(Στα δικά μας “καλούπια”, στα δικά μας “πρέπει” και “θέλω”…)


Μίλησα για ωρίμανση και ωριμότητα…

…και μου ’ρχεται, αυθόρμητα, να ξεστρατίσω σε άλλα μονοπάτια…

Μονοπάτια σχετικά, πάντως!

Πόσο δεχόμαστε, άραγε, αυτή η ωριμότητα, να συμβαδίζει και να συνυπάρχει, ενίοτε, με παιδικότητα;

Δεν το νομίζω!...

(Και είναι λάθος μας, θαρρώ…)

Σκοτώσαμε, λοιπόν, ή έστω αφήνουμε να πεθάνει (ή να πεθαίνει, καθημερινά…) από ασιτία (αφού δεν την τρέφουμε…) η παιδικότητα εντός μας….

Η παιδικότητα και η αθωότητα…

Η ελπίδα (μας) για ένα καλύτερο μέλλον (μας)…


…Ευτυχώς που μας το θυμίζουν αυτό κάποια τραγούδια.

Τραγούδια αγαπημένα.

Με πρώτο –πρώτο αυτό που θα μπορούσε να είναι, αυτό και μόνο, η σημερινή μου ανάρτηση, ως αφιέρωμα στο παιδί – Αλέξη και στη μνήμη του…

Αλλά με πρόλαβε, βλέπετε, η e-φίλη μου η καλλιτέχνιδα, η Roadartist.

Που, όπως της έγραψα ήδη σ’ ένα e-mail που της έστειλα, έκανε μιαν ανάρτηση (βλέπετε εδώ: http://roadartist.blogspot.com/2009/12/061208.html), ακριβώς όπως την είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου…

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα
-*-
Το κάθε παιδί εκεί έξω.. και το παιδί μέσα μας..


Και κάποια άλλα τραγούδια ακόμη.

Για το παιδί και την παιδικότητα.

Που μπορείτε να τα βρείτε στο άλλο μου ιστολόγιο, το “Eagle”, εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/12/blog-post_07.html


Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Υπάρχει ελπίδα!...



Σ’ αυτή την πόλη την απάνθρωπη, την μουντή και γκρίζα…

…αλλά και στη ζωή μας όλη, παρά τις όποιες δυσκολίες…

…υπάρχει Ελπίδα!


[Η φωτογραφία λήφθηκε σήμερα το πρωί]


Υ.Γ. Αλήθεια; Έχετε ακούσει ότι, κατά την παράδοση, αν ψάξει κανείς στη “βάση” του ουράνιου τόξου θα βρει έναν θησαυρό; Ε, λοιπόν, ισχύει! Το μεγάλο κτίριο στη βάση του ουράνιου τόξου είναι, νομίζω, το κτίριο του Ο.Π.Α.Π.!... [Αυτό θα μπορούσε να εκληφθεί και ως ιδέα για διαφήμιση (από την οποία φυσικά θα διεκδικήσω δικαιώματα!...)]


Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Όχι στο όνομά Του!


Στο όνομα του Θεού, το μίσος για τους άπιστους και τους αλλόπιστους, οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι…

Στο όνομα του ενός Θεού, του Θεού της Ενότητας και της Εκκλησίας, η ίδρυση ενός ακόμα “-ισμού”!...

Στο όνομα του Θεού της Αγάπης, το μίσος, πολύ περισσότερο κατά των αλλόδοξων…

Στο όνομα του Θεού – Δημιουργού, αναγορεύτηκε ο Έρωτας σε αμαρτία…

Στο όνομα του Θεού του Ουρανού, συγκέντρωση δύναμης και συσσώρευση αγαθών και πλούτου επί της Γης…


Όχι στο όνομα του Θεού, φίλοι μου, “για όνομα του Θεού”!...

Όχι στο όνομά Του!...


Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

«Δείγμα αφροσύνης και… Ψήγμα σωφροσύνης»

Από το Ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής, ένα δείγμα ανθρώπινης αφροσύνης (Λουκά ιβ’ 16-20):

«Ἀνθρώπου τινς πλουσίου εφόρησεν χώρα· κα διελογίζετο ν αυτ λέγων· τί ποιήσω, τι οκ χω πο συνάξω τος καρπούς μου; κα επε· τοτο ποιήσω· καθελ μου τς ποθήκας κα μείζονας οκοδομήσω, κα συνάξω κε πάντα τ γεννήματά μου κα τ γαθά μου, κα ρ τ ψυχ μου· ψυχή, χεις πολλ γαθ κείμενα ες τη πολλά· ναπαύου, φάγε, πίε, εφραίνου. επε δ ατ Θεός· φρον, ταύτ τ νυκτ τν ψυχήν σου παιτοσιν π σο· δ τοίμασας τίνι σται;»

Συνεπώς:

“Τούτο ποιήσω: Καθελώ μου”… τα στενά όρια του μυαλού μου, που μου περιορίζουν τον τρόπο του σκέπτεσθαι, ώστε να συνειδητοποιήσω ότι τα υλικά αγαθά και ο πλούτος δεν μας προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό, αλλά είναι μάταια…

Ψήγμα σωφροσύνης:

Θα γκρεμίσω αυτό το στενόχωρο καμαράκι της καρδιάς μου και θα χτίσω μια νέα καρδιά, που να τους χωράει μέσα όλους και θα ’χει διάπλατα ανοιχτά τα παραθύρια της στο φως!....

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Κοινωνική παρατήρηση και προβληματισμοί σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα


Το περασμένο Σάββατο πήγα με παρεούλα στο Ολυμπιακό Στάδιο, για να δούμε τον ποδοσφαιρικό αγώνα της Εθνικής μας Ομάδας με την αντίστοιχη ομάδα της Ουκρανίας.

Τα ποδοσφαιρικά γήπεδα είναι ένας χώρος που ενδείκνυται, όπως και κάθε συγκέντρωση μεγάλου πλήθους ανθρώπων, και για κοινωνική παρατήρηση, τόσο ατομικών εκδηλώσεων και συμπεριφορών, όσο και της εκδήλωσης της “ψυχολογίας του όχλου”. Σας διαβεβαιώνω, πάντως, ότι δεν πήγα “επί τούτοις”, αλλά αυτή η παρατήρηση “μου προέκυψε” (για άλλη μία φορά…)

Δεν ξέρω εάν και πόσοι άλλοι έκαναν, αντιστοίχως, τέτοιες ή διαφορετικές παρατηρήσεις από το σύνολο των περίπου 40.000 θεατών….

“Θεατές” έγραψα; Για να είμαι πιο ακριβής θα έπρεπε, ίσως, να γράψω ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν ήταν απλώς θεατές, αλλά μάλλον… “προπονητές ποδοσφαίρου”!... Και, πάντως, σε κάθε περίπτωση, άριστοι γνώστες του ποδοσφαίρου και των τεχνικών του.

[Παρένθεση: Τόσο από ραδιοφωνικούς σταθμούς, όσο και στον κοινωνικό μου περίγυρο, συχνά ακούω γνωστούς και αγνώστους που διατυπώνουν μια άποψη επί ποδοσφαιρικού θέματος, να τη συνοδεύουν με την μεγαλόστομη παρατήρηση: “Κοίτα να δεις: Δεν τα λέω τυχαία αυτά. Έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα και γνωρίζω. Κι έχω παίξει και ποδόσφαιρο, οπότε τα γνωρίζω από μέσα, απ’ την πράξη”. Υποθέτω, λοιπόν, σε τέτοιες περιπτώσεις, ότι όλοι αυτοί οι σχολιαστές έχουν αποφοιτήσει τουλάχιστον από καμιά ποδοσφαιρική ομοσπονδία (λέμε τώρα!...) και, πάντως, δεν “έπαιζαν μπάλα” στο δημοτικό ή στο νηπιαγωγείο ή σ’ ένα γήπεδο 5x5, με φίλους, όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι, οι “κοινοί θνητοί”, που μας αρέσει λίγο – πολύ να βλέπουμε, από καιρού εις καιρόν, λίγο ποδόσφαιρο…]


Δύο – τρεις παρατηρήσεις μόνο, για την ώρα, κοινωνικής και όχι ποδοσφαιρικής φύσεως, απ’ το γήπεδο και το συγκεκριμένο ματς:

Η Ουκρανία, ως χώρα, καλώς ή κακώς, ελάχιστη σχέση είχε διαχρονικά και έχει σήμερα με την Ελλάδα. Εκτός αν θα πρέπει να ανατρέξουμε, ίσως, στην αρχαιότητα και στις ελληνικές αποικίες του Εύξεινου Πόντου, ή στην προεπαναστατική Ελλάδα, την Οδησσό, την Φιλική Εταιρεία κ.λπ., ή στον Κριμαϊκό Πόλεμο. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όλα αυτά δεν δικαιολογούν κάποιο μίσος ή έχθρα προς την χώρα αυτή και τους κατοίκους της (όπως θα μπορούσε να φανταστεί ή και να υποθέσει, βασίμως, για κάποιες άλλες χώρες…) Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πώς δικαιολογούνται τα “γιούχα” μεγάλης μερίδας θεατών, κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της χώρας αυτής. Πάντα πίστευα ότι αυτά που από κάποιους άλλους, όποιους άλλους, (μπορεί να) είναι αντικείμενα σεβασμού, πίστης, ιερότητας κ.λπ. (:θρησκευτικά ή εθνικά σύμβολα ή αντικείμενα, πίστεις ή πεποιθήσεις κ.λπ.), οφείλουμε να τα σεβόμαστε και, πάντως, να μην τα θίγουμε καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Όχι μόνο διότι διαφορετικά μόνο προβλήματα μπορούν να δημιουργηθούν, αλλά κυρίως για λόγους αρχής!

Μεγάλη “γιούχα” και πολλά “ουουου” ακούστηκαν και κατά την παρουσίαση των παικτών της αντιπάλου ομάδας. Όσο πιο γνωστός και άξιος ήταν ο παίκτης, τόσο μεγαλύτερη η “γιούχα”, τόσο περισσότερα και πιο έντονα τα “ουουου”… Γιατί άραγε; Γιατί δεν άξιζε το χειροκρότημά μας οι άξιοι και ικανοί αντίπαλοί μας, ο Σεβτσένκο για παράδειγμα, που όλοι μας θα θέλαμε να τον έχουμε στην ομάδα μας (ως Έλληνα!...) ή θα ευχόμασταν να είχαμε στην εθνική μας ομάδα παρόμοιους καλούς και άξιους παίκτες;…


Όπως αποφάνθηκε, 5-10 λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα, ένας λαλίστατος (και διασκεδαστικότατος) θεατής – “προπονητής” που καθόταν πίσω μας, η αντίπαλη ομάδα “είναι για να της βάλουμε 4 γκολάκια”. Αργότερα, βεβαίως, στην εξέλιξη του αγώνα, προχώρησε σε “εκπτώσεις” [:“ρίχτε τους 3 μπαλλάκια”…] και σε… “μεγάλες προσφορές” [:“βάλτε τους 1 γκολ να τελειώνουμε”…]. Στην πορεία, τόσον αυτός, όσο και πάρα πολλοί άλλοι θεατές – προπονητές – γνώστες, είχαν αρχίσει να σχολιάζουν και να κατηγορούν τους παίκτες της ομάδας μας. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο συχνά ακούστηκε η φράση “αν ήμουν εγώ μέσα στο γήπεδο, θα έπαιζα καλύτερα απ’ αυτούς” και “την φάση που έχασε ο χασογκόλης, θα την είχα κάνει εύκολα γκολ”!...

Οι παίκτες που παίζουν στην Εθνική Ομάδα είναι, κατά τεκμήριο, οι καλύτεροι παίκτες που διαθέτουμε εδώ στην Ελλάδα. Έτσι πιστεύω. Κι έτσι θα πρέπει, νομίζω, να δεχθούμε, εκτός εάν όλες οι επιλογές είναι προϊόν του “συστήματος”, διασυνδέσεων, διαφημίσεως και προβολής, συλλόγων και παραγόντων και, γενικότερα, μικρών και μεγάλων “συνωμοσιών”. Γιατί να μην μπορούμε να παραδεχθούμε την κατάσταση; Γιατί να μην μπορούμε να ανεχθούμε, για παράδειγμα, ότι κάποιοι άλλοι μπορεί (λέμε τώρα!...) να είναι καλύτεροι από εμάς; (τουλάχιστον σε ένα τομέα ή σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, βρε αδελφέ!...). Όχι μόνο στα ποδοσφαιρικά, αλλά γενικότερα, σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής μας…


Και κάτι ακόμα, τελευταίο (για την ώρα τουλάχιστον): Φαντάζομαι και υποθέτω ότι όλοι αυτοί οι θεατές που μουρμούριζαν και έβριζαν, που έκαναν κριτική προς τους παίκτες ότι “δεν αξίζουν” ή “δεν προσπαθούν”, ότι “δεν έχουν διάρκεια” κ.λπ., είναι, στον δικό τους τομέα έκαστος, άψογοι και ανεπίληπτοι! Γι’ αυτό έχουμε στην χώρα μας τους καλύτερους υπαλλήλους και, αντίστοιχα, την καλύτερη Διοίκηση… Γι’ αυτό δεν έχουμε ποτέ, όλοι μας, το παραμικρό “παράπονο” από μαστόρους κάθε είδους, υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους, χτίστες, μπογιατζήδες κ.λπ. κ.λπ…..


Ελλαδάραααααααα!


Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Διλήμματα (και όχι μόνο), Δίπολα και Συγκρούσεις κ.λπ.


Πολίτες εναντίον Πολιτικών

Υπήκοοι εναντίον Εξουσίας

Πολιτικάντηδες εναντίον Πολιτικής

Ανήθικοι κατά Ηθικών

Ανήθικοι κατά Ηθικής

Ηθικολόγοι υπέρ Ηθικής [αλλά και:] Ηθικολόγοι εναντίον Ηθικής


Αρετή ή Κακία [:Το “κλασικό” σταυροδρόμι…]

Θεός ή Διάβολος;

Παράδεισος ή Κόλαση;

Γιν ή Γιανγκ; (…) ή Γιν-Γιανγκ;

Αντίθεση ή Σύνθεση;


Θεός – πατέρας ή Θεός – δυνάστης;

Θρησκεία ή Φιλοσοφία;

Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ή ο Άνθρωπος τον Θεό;

Δημιουργία ή Τύχη;

[“Η κότα έκανε το αυγό ή Το αυγό την κότα”;]

Θεός ή Θεοί;

Αθηνά ή Ποσειδώνας;

Δωδεκάθεο ή Χριστιανισμός;

“Ή Χριστός ή Χάος”

Ισλαμισμός κατά Χριστιανισμού

Χριστιανισμός κατά Ισλαμισμού

Αιρέσεις κατά Ορθοδοξίας

Καθολικισμός κατά Ορθοδοξίας

Προτεσταντισμός κατά Καθολικισμού


Αθηνά ή Ποσειδώνας;

[“Συν Αθηνά και χείρα κίνει”!...]

Παράκληση ή Απαίτηση;

“Παρακαλώ” και “Ευχαριστώ”

Νυν και Αεί

“Να ζει κανείς ή να μη ζει;”


Έχειν ή Είναι;


Άνδρες ή Γυναίκες; (…) ή/και “Τρίτο φύλο”;!...

Ομοφυλόφιλος ή Ομοφοβικός;


Προμηθέας ή Επιμηθέας;

Θνητός ή Αθάνατος;

Άνθρωποι ή Ήρωες;


Βασιλεία ή Τυραννία;

Αριστοκρατία ή Ολιγαρχία;

Δημοκρατία ή Οχλοκρατία;

Δημοκρατία ή Βασιλεία;

[Ψωμί ή Παντεσπάνι;]

Δημοκρατία ή Δικτατορία;


Βαρβαρότητα ή Ελληνισμός; [“Πας μη Έλλην, βάρβαρος” γαρ…]

[Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα;]

Αθηναίοι ή Σπαρτιάτες;

“Η ταν ή επί τας”

π.Χ. ή μ.Χ.;

[“π.Χ.” (προ Χριστού) ή/και “π.χ.” (παραδείγματος χάριν)]

Χριστιανισμός κατά Ελληνισμού ή Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός;

Ρώμη κατά Ελλάδος

Νέα Ρώμη κατά Παλαιάς Ρώμης

Πράσινοι και Βένετοι (στο Βυζάντιο)

[Πράσινοι και Κόκκινοι (στη σύγχρονη Ελλάδα… ΠΑΟ και ΟΣΦΠ)]

Μπλέ και Κόκκινοι (:Τούρκοι και Έλληνες)

[Μπλε και Κόκκινοι (: “Εθνικόφρονες” και Κομμουνιστές)]

“Ελευθερία ή Θάνατος”

[“Να ζει κανείς ή να μη ζει;”]

Βασιλικοί ή Βενιζελικοί;

“Ημείς” ή “Γουλιμής”; [“Ανθ’ ημών Γουλιμής”]

Ποιος είπε το “Όχι”; Ο Μεταξάς ή ο λαός;

ΕΛΑΣ ή ΕΔΕΣ; Ή: “Ενωμένη Εθνική Αντίσταση”

Εθνικόςή ΔημοκρατικόςΣτρατός;

“Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας”;

Δικτατορία ή “Χούντα”; “Επανάσταση” ή “Πραξικόπημα”;

“Καραμανλής ή Τανκς” [με ερωτηματικό ή με θαυμαστικό;!...]

“Ανήκομεν εις την Δύσιν” ή στην Εγγύς Ανατολή;

Μεγαλέξανδροι ή Καραγκιόζηδες;

Έλληνες ή Ελληναράδες;

Μακεδόνες ή απλά Έλληνες;

“Μακεδονία” ή FYROM;

Η Μακεδονία είναι ελληνική; Ή σλάβικη; Ή βουλγαρική;

“Βούλγαροι” ή Θεσσαλονικείς οπαδοί;


Κέντρο ή Περιφέρεια;

“Πρωτευουσιάνος” ή “Χωριάτης”;

Ντόπιος ή Ξένος;

Ντόπιοι κατά Ξένων (: “Yankies go home!”…)

Εμείς και οι Άλλοι

Οι υπέρ και οι κατά των μεταναστών

Ρατσιστές και μη

Λευκοί ή Μαύροι;

[“Μαύροι” ή “Έγχρωμοι” ή “Αφρικοαμερικανοί”;]

[“Πολιτικώς ορθοί” ή “Γνήσιοι και αυθόρμητοι”;…]

Λευκοί κατά Μαύρων [Λευκοί με λευκές κουκούλες, της “Κου Κλουξ Κλαν”, και μαύρες ψυχές, κατά μαύρων…]

Άσπρο ή Μαύρο;

[“Ασπρόμαυρο” ή “Μαυρόασπρο”; Ασπρόμαυρο ή Έγχρωμο;]


Κόκκινοι κατά Μαύρων

Κομμουνιστές κατά Φασιστών

ΚΚΕ κατά ΚΚΕ-εσ.

ΚΚΕ (Μ-Λ) κατά (μ-λ) ΚΚΕ

Δεξιοί κατά Αριστερών

Αναρχικοί κατά πάντων


Βίσση ή Βανδή; [Fun group της Βίσση κατά Fun group της Βανδή]

Πανούσης κατά Νταλάρα (και… τούμπαλιν!)

Rock κατά Disco


Πάνω ή Κάτω; (…) ή “Άνω – Κάτω”;…

[Πάνω ή Κάτω, πού; Σε κουκέτα, σε διώροφο λεωφορείο, σε πολυώροφο κτίριο ή… στο σεξ;]

Γάμος: “Δεσμός” ή “δεσμά”;


ΟΛΟΙ εναντίον ΟΛΩΝ !


[κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.]


Αντίθεση ή Σύνθεση;


Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Stella Maris…

“Πάντα ψηλά σαν κοιτάζεις,

μες στο σκοτάδι θα βρεις,

ένα μικρό αστεράκι,

για να οδηγηθείς”


Αστεράκι που, όμως, όποιος το πλησιάζει, καταλαβαίνει πως είναι [κατά πώς λένε κι οι ειδικοί…] ήλιος λαμπρός, που φωτίζει και ζεσταίνει με την παρουσία του…


Ένα τέτοιο αστεράκι κοιτάζω κι εγώ, εδώ και χρόνια, μες στο σκοτάδι και τις σκοτεινιές μου, για να οδηγούμαι… Stella Maris το όνομά του. “Αστέρι της θάλασσας”. Θα μπορούσε να ήταν κι αστερίας σε μιαν αμμουδιά… Μα εγώ το πρωτοείδα στη θάλασσα, να καθρεφτίζεται, στη θάλασσα που τόσο αγαπούσε…


[Συνεχίζεται…]



Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Αναφορά σ’ αυτούς που έχουν ταλέντο!…


Χάρη στον περισσότερο ελεύθερο χρόνο και στο “χαλάρωμα” που συνεπάγεται το καλοκαίρι, μπορώ να παρακολουθώ αυτόν τον καιρό το τηλεοπτικό show Americas got talent, το ελληνικό πανομοιότυπο του οποίου (“Ελλάδα έχεις ταλέντο”) μεταδόθηκε κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής περιόδου που τελείωσε.

Πριν προχωρήσω θα ήθελα να κάνω μιαν αναφορά στους κριτές των διαγωνιζομένων. Η σύγκριση της ομάδας των εδώ κριτών (ως σύνολο, αλλά και ατομικά) και των εκεί, αντικειμενικά (ή μάλλον, για να αναλάβω την προσωπική ευθύνη των απόψεών μου και των γραφομένων μου: κατ’ εμέ) προκαλεί θλίψη: Οι εδώ προσπαθούν, λες, “να κλέψουν την παράσταση” απ’ τους διαγωνιζόμενους, να αναδειχθούν γι’ αυτό που κάνουν, δηλαδή να είναι κριτές… […Και, συνήθως, όπως γνωρίζουμε, κριτές και δη επι-κριτές είναι αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο και δη ουσιαστικό και δημιουργικό…]. Αυτό που εκτίμησα (τηρουμένων των αναλογιών…) στους “αλλοδαπούς” κριτές [κι ας είναι “αμερικανάκια”…] είναι ο (κατά βάση) σεβασμός που έδειχναν προς τους διαγωνιζόμενους κι η (γενικά) ευπρεπής αντιμετώπιση όσων “κυνηγούσαν το όνειρό τους”…


Η παρακολούθηση του τηλεοπτικού show μου γέννησε τόσο σκέψεις, όσο και συναισθήματα…

Συναισθήματα συμπάθειας για όλους αυτούς τους ανθρώπους που, όπως προείπα, “κυνηγούν το όνειρό τους”… Να εκφραστούν, να αναδειχτούν κάνοντας αυτό που αγαπούν, να πετύχουν… Κι αρκετές φορές δεν συμπάθησα, απλώς, κάποιους απ’ αυτούς, αλλά και συνέπασχα μ’ αυτούς, είτε στην αγωνία τους πριν από την παράστασή τους ή την κρίση της επιτροπής, είτε στη θλίψη τους όταν κρίνονται “κομμένοι” από τη συνέχεια…

…διότι, βεβαίως, καλώς ή κακώς, (και) το show αυτό είναι ανταγωνιστικό… Με ό,τι αυτό συνεπάγεται… Τόσο για τους διαγωνιζόμενους, όσο και για τους κριτές!

Είναι εύκολο να κατακρίνεις – επικρίνεις. Μα είναι δύσκολο να διακρίνεις… αυτόν που είναι πιο άξιος…. Πρέπει να κάνεις επιλογές. Και οι επιλογές είναι, συχνά, πολύ δύσκολες! Όχι μόνο σε τέτοια τηλεπαιχνίδια, βεβαίως, αλλά, πολύ περισσότερο, στη ζωή μας την ίδια, ο καθένας, οπότε μάλιστα δεν πρόκειται για παιχνίδι…

Πολύ πιο σκληρή και βασανιστική και ψυχοφθόρα είναι, βεβαίως, η διαδικασία της επιλογής για τους ίδιους τους διαγωνιζόμενους. Και ιδιαίτερα ενδιαφέρον το να παρατηρείς [και να διδάσκεσαι, ως θεατής, είτε θετικά είτε αρνητικά, από] τον τρόπο που αντιμετωπίζει κανείς την επιτυχία ή την αποτυχία…


“Είναι για μένα ζήτημα ζωής ή θανάτου”, ακούς κάποιον να λέει, ενόψει της κρίσης…

“Είμαι ο καλύτερος” ακούς να αυτο-επαινείται κάποιος άλλος, αλλαζονικά.

“Είναι στ’ αλήθεια πολύ σκληρός ο ανταγωνισμός και πραγματικά ιδιαίτερα καλοί οι ανταγωνιστές μου”, λέει κάποιος άλλος με μετριοπάθεια [και –σας διαβεβαιώ- καθόλου “μέτριος”!...], “αλλά εγώ θέλω [ή: “πρέπει”!...] να κερδίσω”


Και μετά την κρίση και την επιλογή… δάκρυα και κλάμα. Τόσον από τους χαμένους, όσο και από τους νικητές… Εξίσου διδακτικό να παρατηρείς, και πάλι [και μάλιστα κατά τεκμήριο ως φυσική αντίδραση και όχι σκηνοθετημένα…] τόσον τους μεν, όσο και τους δε…

“Γκρεμίστηκε το όνειρό μου” λέει κάποιος, ανάμεσα στα αναφιλητά του. Και σκέφτομαι πως είτε το όνειρό του ήταν πολύ “πρόχειρα” θεμελιωμένο, είτε δεν έχει αποκτήσει – κατακτήσει ο ίδιος την ωριμότητα να αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις…

[…Και δεν το σκέφτομαι μόνο εγώ, ο θεατής, ο “κριτής των πάντων” εκ του ασφαλούς, ο ηθικολόγος, ο “συμβουλάτορας”, ο “σοφός”… Το σκέφτεται και το λέει κι ένας άλλος, εξίσου “αποτυχημένος” διαγωνιζόμενος:]

“Δεν θα εγκαταλείψω! Θα συνεχίσω να κυνηγώ το όνειρό μου! Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι… Μέχρι να πετύχω!...” σχολιάζει ένας άλλος… [Κι εγώ από τώρα τον λογίζω να έχει επιτύχει!...]

“Είναι κρίμα και άδικο” σχολιάζει ένας τρίτος. Και συνεχίζει: “Είχα προσπαθήσει τόσο πολύ για να πετύχω”

Και σκέφτομαι εγώ, με τη σειρά μου, με ψυχραιμία (υποθέτω) καθώς βρίσκομαι “έξω απ’ τον χορό” [και δεν είναι καθόλου βέβαιο πως θα σκεφτόμουν και δεν θα ένιωθα το ίδιο, εάν κι εγώ βρισκόμουν σε αντίστοιχη θέση]: Μπορεί να είχες, πράγματι, προσπαθήσει πολύ, πάρα πολύ, για να πετύχεις, στο αναγνωρίζω! Αλλά ίσως, τελικά, να μην είχες προσπαθήσει τόσο πολύ, όσο θα μπορούσες. Και δεν μπορείς, βεβαίως, να γνωρίζεις, εάν ο άλλος, ο ανταγωνιστής σου, είχε προσπαθήσει πολύ περισσότερο από σέναν!... Και, συνεπώς, θα ήταν άδικο, πραγματικά, τόσο γι’ αυτόν, όσο και “για το δίκηο” (δηλαδή αντικειμενικά) να είχες επιλεγεί εσύ και όχι ο άλλος… έτσι δεν είναι;… Και κάτι ακόμα, περαιτέρω: Αφού όλοι επικαλούμαστε και θέλουμε, κατά πως λέμε, την αξιοκρατία, θα πρέπει, βεβαίως, να σκεφτούμε κι ετούτον τον παράγοντα: πως δηλαδή ο άλλος μπορεί να είναι [λέμε, τώρα!...] πολύ πιο άξιος και ικανός από εσένα!...


[Δεν γράφω δα τίποτα νέο κι άγνωστο ή τίποτα σπουδαίο… Ίσα ίσα, μάλιστα, είναι αυτονόητα (γιατί δεν είναι λόγια, αλλά βιώματα…) για όσους ασχολήθηκαν ή ασχολούνται στη ζωή, ιδίως από μικρή ηλικία, με τον αθλητισμό… Το δυστύχημα είναι, όμως, πως οι περισσότεροι, αντί να αθλούμεθα, μένουμε είτε απλοί θεατές στις κερκίδες ή και… στις πολυθρόνες μας, ανόητοι τηλεθεατές ανόητων εκπομπών…]


…Από εμένα, πάντως, όλοι αυτοί οι διαγωνιζόμενοι, που είδα στο συγκεκριμένο talent show, είναι πολύ πιο άξιοι, πολύ πιο ικανοί σ’ αυτό που κάνουν, ασκώντας το ταλέντο τους. Ενώ εγώ [λέμε, τώρα!...] κάποιο ταλέντο μου μπορεί να το’χω αφήσει α-παίδευτο και ανεκμετάλλευτο, να το έχω “θάψει”, όπως συμβαίνει στην ευαγγελική παραβολή των “ταλάντων”… Άξιος ο “μισθός” τους, λοιπόν! Κι αντίστοιχα αξίζουν τον σεβασμό όλων μας! Γι’ αυτό που κάνουν, γι’ αυτό που είναι, γι’ αυτό που έχουν… Διότι κάθε άνθρωπος –το νιώθω, το ξέρω και το λέω με βεβαιότητα- είναι σε κάποιον τουλάχιστο τομέα πιο άξιος από εμένα… Κι όταν δεν το ξεχνώ αυτό, μπορώ να… “βάζω τα πράγματα” και τον εαυτό μου “στη θέση του”, αποφεύγοντας την υπερηφάνεια…