Από το Ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής, ένα δείγμα ανθρώπινης αφροσύνης (Λουκά ιβ’ 16-20):
«Ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γεννήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;»
Συνεπώς:
“Τούτο ποιήσω: Καθελώ μου”… τα στενά όρια του μυαλού μου, που μου περιορίζουν τον τρόπο του σκέπτεσθαι, ώστε να συνειδητοποιήσω ότι τα υλικά αγαθά και ο πλούτος δεν μας προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό, αλλά είναι μάταια…
Ψήγμα σωφροσύνης:
Θα γκρεμίσω αυτό το στενόχωρο καμαράκι της καρδιάς μου και θα χτίσω μια νέα καρδιά, που να τους χωράει μέσα όλους και θα ’χει διάπλατα ανοιχτά τα παραθύρια της στο φως!....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου