Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Μοναξιά


Θεσσαλονίκη, 9.12.2008


Πέρισυ, τέτοιες μέρες περίπου, περπατώντας στην Αθήνα, βρήκα και διάβασα σε κάποιον τοίχο, αυτή τη φράση: “Σας αγαπάω όλους” και αυθόρμητα μου βγήκε, τότε, ετούτη η ανάρτηση:http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/01/blog-post.html


Φέτος, μόλις χθες, που βρέθηκα, μόλις για μία μέρα, στη Θεσσαλονίκη, για δουλειά, δεν μπόρεσα να περπατήσω, όπως ευχόμουνα, στην πόλη, διότι κάτι καλόπαιδα (που, παρεμπιπτόντως, δεν ήταν καθόλου παιδιά…) είχαν άλλες “δουλειές”…


Λόγω των συγκεκριμένων συνθηκών βρέθηκα το βραδάκι, μαζί με μια παρέα άλλων οκτώ ανθρώπων, σ’ ένα οικογενειακό εστιατόριο της οδού Τσιμισκή. Οι ρεπόρτερς και οι δημοσιογράφοι, όμως, ήταν απασχολημένοι με άλλες προτεραιότητες και καταστροφές σε όλη την πόλη, για να μεταδώσουν ότι…

“τρομοκρατική ομάδα εννέα ατόμων μπήκε στο άδειο από άλλο κόσμο κατάστημα και έκανα την κουζίνα του ‘φύλλο και φτερό’… ‘γης Μαδιάμ’… Φαγητά , γλυκά, κρασιά και ‘Σουρωτές’ εξαφανίστηκαν”


Προς το τέλος της… “κατάνυξης” μπήκε στο κατάστημα ένας ακόμα πελάτης. Δεν αντιληφθήκαμε την είσοδό του. Ήμασταν, όλοι μας, πολύ απασχολημένοι με τα “καθ’ημάς”, με τους μεζέδες, τα φαγητά, τα γλυκά και τα κρασιά και, πιότερο, με την κουβέντα μας… [Επιμένω να χρησιμοποιώ, όσο μπορώ, τις κατάλληλες κατά περίπτωση λέξεις: π.χ. εν προκειμένω “κουβέντα” και όχι “συζήτηση”… Τέλος πάντων!...]

Συνειδητοποιήσαμε, όλοι μας, την ύπαρξή του, την παρουσία του μες στο κατάστημα, όταν ο καταστηματάρχης μας έφερε δύο καραφάκια από τα κρασιά που πίναμε και μας είπε: “Κερασμένα από τον κύριο σ’εκείνο το [απόμερο] τραπέζι”


Τότε και μόνο τότε ήρθε στο επίκεντρο της προσοχής μας αυτός ο Χριστιανός. “Χριστιανός” τρόπος του λέγειν. Για την ακρίβεια δεν ήταν Χριστιανός. Αλλόθρησκος ήταν και αλλοεθνής. Μόνος στο κατάστημα, μόνος σε μια πόλη, μόνος σε μια ξένη χώρα. Ίσως…

“Το όνομά μου είναι Ν…”, μας είπε, “που μοιάζει με το ‘Νικόλας’, κι έτσι νιώθω πως γιόρταζα προχθές το Σάββατο και σας κέρασα κρασί για να μου ευχηθείτε”

“Μόνος”, έγραψα ήδη. Μόνος σε ένα κατάστημα. Μόνος σε μια πόλη. Μόνος σε μια ξένη χώρα. Σίγουρα μόνος!...


Και έτσι μόνο τον αφήσαμε και πάλι, λίγο αργότερα, φεύγοντας από το κατάστημα. Κι ας του ευχηθήκαμε, ένας προς ένα, για την… “ονομαστική γιορτή” του… Κι ας του έσφιξαν κάποιοι από εμάς το χέρι, έτσι όπως κάνουμε φεύγοντας από μιαν επίσκεψη. Κι ας τον χτυπήσαμε, κάποια από εμάς, με φιλικά και εγκάρδια ειλικρινά συναισθήματα, στην πλάτη ή στον ώμο!...

[Ήταν, εκείνη τη στιγμή, το δίχως άλλο, ευτυχισμένος, συγκινημένος και χαρούμενος… Μα ήταν, τότε, ή λίγες στιγμές αργότερα, και πάλι μόνος!...]


Φίλοι συν-bloggers της Θεσσαλονίκης, αν συναντήσετε, κάπου στην Τσιμισκή, τον “Νικόλα”, σφίξτε του κι εσείς το χέρι, κι ευχηθείτε του για την γιορτή του…

Φίλοι συν-bloggers σε όλη την Ελλάδα, παντού και πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι και άλλοι άνθρωποι, άνθρωποι μόνοι, μετανάστες ή όχι, που [για να θυμηθούμε αυτά που έγραφε τις προάλλες και ο γλάρος “Seagull” (http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/11/blog-post_30.html)] πεινάνε και διψάνε για λίγη προσοχή, για λίγο ενδιαφέρον, πόσο δε μάλλον για λίγη αγάπη…


Μέρες που έρχονται, ας σκεφτούμε και ας δώσουμε προσοχή σε όλους αυτούς τους [“αόρατους” και “ανύπαρκτους” για μας] μοναχικούς ανθρώπους… Έτσι κι αλλιώς γι’ αυτούς τους ταπεινούς, τους καταφρονεμένους, τους μοναχικούς (κ.λπ.) ανθρώπους δεν [υποτίθεται πως] γεννήθηκε ο Χριστός στη γη;… […ή στις “φάτνες” των ψυχών μας;!...]