Κυριακή της Ορθοδοξίας

Κυριακή, 8.3.2009

Κυριακή της Ορθοδοξίας σήμερα.

Εκκλησιάστηκα στον Ι.Ν. Αγίου Στυλιανού Γκύζη.

Ο Άγιος Στυλιανός, θυμίζω, είναι ο προστάτης των παιδιών…

Σε μερικά παιδιά, λοιπόν, είχαν δώσει απόψε οι μεγάλοι να κρατούν και να προβάλλουν, όπως οι ίδιοι, κατά το έθιμο τέτοια μέρα (που εορτάζεται η αναστήλωση των εικόνων), κάποιες εικόνες. Μια εικόνα κάθε παιδί. Κι όσο μπορούν να τις υψώνουν ψηλά, να τις επιδεικνύουν. Αυτό και έκαναν. Επιδεικτικά και με καμάρι!

Όλα τα παιδάκια, εκτός από ένα!...

…ένα κοριτσάκι, λοιπόν, επίμονα και παρά τις επανειλημμένες συστάσεις και υποδείξεις των υπολοίπων, μικρών και μεγάλων, κρατούσε την εικόνα, που του είχαν δώσει, ανάποδα, δηλαδή όχι προς τα έξω, ώστε να τη βλέπουν οι άλλοι, μα προς τα μέσα, προς το πρόσωπό της και τα μάτια της, ώστε να τη βλέπει η ίδια!...

Με συγκίνησε και η στάση της και η επιμονή της σ’ αυτό που έκανε και ο τρόπος που το έκανε [Διότι η κατάσταση αυτή δεν “διορθώθηκε” καθ’ όλη τη λιτανεία και μέχρι το τέλος της λειτουργίας – ακολουθίας!...] Και με δίδαξε!... Με έκανε να σκεφθώ!...

…πως δηλαδή οι εικόνες των Αγίων δεν είναι να τις επιδεικνύουμε στους άλλους…

…πως οι Άγιοι προβάλλονται από την Εκκλησία ως παραδείγματα προς μίμηση για εμάς τους ίδιους!...

…πως αντί να επιδεικνύουμε και να υποδεικνύουμε στους άλλους, η ορθή (ορθό-δοξη!) στάση είναι να κοιτάζουμε τους Αγίους, να παραδειγματιζόμαστε απ’ τη ζωή τους, να μιμούμαστε κι αυτούς και, ιδίως, τον ίδιο το Χριστό και την Παναγία και όλους γενικά αυτούς που επικαλούμαστε…

[Παρένθεση: Θυμήθηκα (και πάλι!) την ιστορία με τον Μέγα Αλέξανδρο, που όταν βρήκε ένα δειλό στρατιώτη που ονομαζόταν κι αυτός Αλέξανδρος, του υπέδειξε είτε ν’ αλλάξει συμπεριφορά είτε ν’ αλλάξει όνομα… κάτι που προφανώς ισχύει, πολύ περισσότερο, για όσους τολμούν να κομπάζουν πως φέρουν το όνομα του Χριστού, τολμούν ν’ αποκαλούνται, δηλαδή, ψευδεπίγραφα, Χριστιανοί!...]

Όχι επίδειξη και υπόδειξη προς τους άλλους, συνεπώς…

…Στόχος και επιδίωξη να είναι ο δικός μας εαυτός… [στο πώς θα μπορούσαμε να τον κάνουμε άγιο κι αυτόν…]

…Κόντρα στις υποδείξεις και στις συμβουλές των “καθώς πρέπει” και των “θεματοφυλάκων” της παράδοσης…

Αυτό τουλάχιστον ήταν που διδάχτηκα σήμερα εγώ από την κατάσταση που έζησα κι απ’ την μικρούλα που ξέχασα να ρωτήσω και να μάθω το όνομά της, μα που διαισθάνομαι πως λεγόταν “Στέλλα”… Δηλαδή επισήμως από το “Στυλιανή”… μα που (για μένα τουλάχιστον) παραπέμπει και στο stella… estella… αστέρι… αστεράκι…

Να ζήσεις Στέλλα! Να ζήσεις, αστεράκι μου!.. Να ζήσεις και να φωτίζεις με το παράδειγμά σου τις νύχτες μας… Διότι τα αστέρια είναι αυτόφωτα… Κι όχι ετερόφωτα, όπως ήθελαν να σε κάνουν οι “φωστήρες” που πήγαν να σου υποδείξουν το “σωστό” της επίδειξης!...