Θυμίζω, προεξαγγελτικά, ότι σας γράφει ένα “Σπουργίτι”…
Ένα σπουργίτι [και όχι μόνο αυτό, αλλά καθένας μας!...] οφείλει να αποπειραθεί (τουλάχιστον!) την αυτογνωσία του, να έχει συνείδηση των δυνατοτήτων του…
Ένα σπουργίτι, λοιπόν, όπως γνωρίζετε, εκ των πραγμάτων δεν πετά τόσο ψηλά, ώστε να έχει εικόνα, και μάλιστα πλήρη, ευρέος ορίζοντα. Ένα σπουργίτι, όπως να το κάνουμε, ούτε αετός (“Eagle”) είναι, ούτε καν γλάρος (“Seagull”)…
Τι μυαλό, εξάλλου, μπορεί να έχει ένα σπουργίτι; Και εξ απόψεως φυσιολογικής και μόνο να το δεις, “ένα κουκούτσι μυαλό” έχει… τι μπορείς να περιμένεις από δαύτο;… Υπάρχουν τόσα “έξυπνα πουλιά” [εντός και εκτός εισαγωγικών…] που δεν διανοείται καν να τα ανταγωνιστεί… Πόσο δε μάλλον τα σοφά πουλιά, τύπου κουκουβάγιας!...
Το σπουργίτι, εξάλλου, έχοντας συνείδηση της δυνατότητάς του απλώς και μόνο να τιτιβίζει, οφείλει γενικώς να σιωπά, όταν αρχίζουν να κελαηδούν τα αηδόνια… Στοιχειώδης σοφία…
Κι όσο για την ποσότητα, για το μέγεθος, τι να πούμε;… Είναι αυτονόητο… Με τέτοιο μέγεθος… μόνο για μικρά ψιχουλάκια μπορούμε να μιλάμε… [ή: “μόνο με μικρά ψιχουλάκια μπορούμε να το ταϊζουμε”…]
* * * * * * *
Να συνοψίσω τα παραπάνω:
Η στοιχειώδης σοφία υπαγορεύει συχνά στο σπουργίτι να σιωπά…
[Κι αυτό έκανε τόσον καιρό…]
…ιδίως όταν μιλάνε τα σοφά πουλιά…
…και τα “έξυπνα πουλιά” …
[Ακόμα κι αν κάποια απ’ αυτά, τελικά “πιάνονται απ’ τη μύτη”, κατά πως λέει ο λαός…]
…και όταν κελαηδούν τα αηδόνια!...
[Σας εξομολογούμαι πως άκουσα πολλά από αυτά να κελαηδούν τις τελευταίες ημέρες! Κι ήταν τόσο όμορφα τα όσα έγραψαν!...]
Τώρα, που αποφάσισε, τελικά, να εκφραστεί, να γράψει…
…δεν είναι σίγουρο, όπως συνήθως άλλωστε, για την ακρίβεια των παρατηρήσεών του…
…δεδομένου, μάλιστα, του περιορισμένου ορίζοντα που του παρέχουν οι χαμηλές του πτήσεις…
…και, φυσικά, εκφράζεται σποραδικά… αποσπασματικά… σε ψιχουλάκια…
* * * * * * *
«Όπου λαλούν πολλά κοκόρια, αργεί να ξημερώσει»…
…Κι αυτό τον καιρό, αυτές τις τελευταίες ημέρες, δεν λάλησα απλώς “πολλά”. Λάλησαν όλα!...
“Λάλησαν” κυριολεκτικά… μα και μεταφορικά…
…κατά το “έχω λαλήσει” που λένε…
* * * * * * *
“Είπα και ελάλησα” λένε κάποιοι, “και αμαρτίαν ουκ έχω”…
Αμ δε!... “Κούνια που σας κούναγε”!...
* * * * * * *
“Απ’ το περίσσευμα της καρδιάς μας, λαλεί το στόμα μας”!...
Αυτό μην το ξεχνάτε ποτέ! Είναι σοφή κουβέντα!...
* * * * * * *
Ο κόρακας, όσο κι αν προσπαθήσει, “κρα” θα ξεφωνήσει!...
Κι όσο και αν τυχόν “κοκορευτεί”, στη συνέχεια, θεωρώντας, τάχα, πως κελάηδησε, ο περίγυρός του, η κοινωνία, δεν μπορεί… “θα τον κράξει”!...
* * * * * * *
Οι κόρακες δεν με φοβίζουν!
Οι κόλακες με φοβίζουν!...
* * * * * * *
Κόλακες βγήκαν πολλοί κι ελάλησαν τις τελευταίες ημέρες.
Κολάκεψαν αφάνταστα “τα παιδιά”! Επαίνεσαν, με αμετροέπεια, κάθε ενέργειά τους. Εξύμνησαν τη σοφία και την ωριμότητά τους!...
“Η αλεπού 100 χρονών, το αλεπουδάκι
[Παλιές “αλεπούδες” στο κουρμπέτι!...]
Κι εκείνα (“τα παιδιά”!...) “το έχαψαν”… “Τσίμπησαν”, που λένε…
Η ξόβεργα δουλεύει, έτσι, εδώ και χρόνια, εδώ κι αιώνες… Για να εφοδιάζει με “πτηνά” τα κλουβιά των κομμάτων… άντε και των ιδεολογιών…
* * * * * * *
Στο μεταξύ κάποιοι, οι επονομαζόμενοι “πνευματικοί” [:άνθρωποι ή πουλιά…] “ποιούν την νήσσαν” κατά το κοινώς λεγόμενο. Λούφαξαν στη σιωπή τους και περιμένουν να περάσει ο… κουρνιαχτός… “Κιχ” δεν έβγαλαν…
Εκτός κι αν είναι πολύ απασχολημένοι, όπως όλα τα “παγώνια”, να αλληλοθαυμάζονται ή να αυτοθαυμάζονται (…μπρος στον καθρέφτη…)
Καλά που βγήκε τουλάχιστον ο αρχιεπίσκοπος, και με λόγο μεστό, ώριμο και ψύχραιμο, “απέδωσε τα του καίσαρος τω καίσαρι” και “τα των ανθρώπων τοις ανθρώποις”…
Διότι έχει ευθύνες και ο λαός, οι “απλοί άνθρωποι” κι όχι μονάχα η εξουσία, οι καίσαρες!...
* * * * * * *
Για τους πολιτικούς δεν έχω να πω πολλά…
…Αυτοί, απ’ την μεριά τους, λένε πολλά, ως συνήθως… Λένε… λένε… λένε…
…και δεν καταλαβαίνουν πως όλοι εμείς, οι υπόλοιποι, όχι μόνο δεν τους ακούμε πια, μα, πλέον, “τους την λέμε κιόλας”!...
…Τους “κράζουμε” για τα καλά!...
Και τους χρειάζεται, νομίζω. Τους αξίζει!...
Διότι δεν μιλάνε πια στις ψυχές μας, δεν εκφράζουν πια τις επιθυμίες μας, τα όνειρά μας, τις ελπίδες μας… Τα “πρόγγιξαν”, όλα, άγρια, με τη συμπεριφορά τους και τις πράξεις τους, κι εκείνα πέταξαν μακριά…
[Τουλάχιστον έτσι φάνηκε… Μα τα φαινόμενα απατούν… Τα όνειρα, οι επιθυμίες μας, οι ελπίδες μας επιστρέφουν… Όχι για να “εκδικηθούν”. Απλά και μόνο για να “δικαιωθούν”….]
Κι ήταν λογικό και φυσικό, νομίζω, να τρομάξουν…
…από το “κράξιμο”…
Κι από το “κρώξιμο”…
Των όρνεων…
…που τα βλέπουν όλα “αφ’ υψηλού”…
…που τα βλέπουν όλα και όλους “αναλώσιμα”!...
* * * * * * *
…Σαν κι αυτό το πουλάκι…
…το 15χρονο!...
…που ήθελε να φτερουγίσει… μια ολόκληρη ζωή!...
…και κάποιος το πυροβόλησε “στο φτερό”…
…κι έστειλε την ψυχούλα του να φτερουγίσει μακριά…
* * * * * * *
Δεν είδα πώς έγινε το κακό!
[Σας το είπα ήδη πως, ως σπουργίτι, έχω πολύ περιορισμένο οπτικό ορίζοντα…]
Δεν “οίδα” το “γιατί;”. Δεν γνωρίζω! Ακόμα κι αν όλοι οι άλλοι, γύρω μου, “γνωρίζουν”, όπως λένε, εγώ θα εξακολουθήσω να δηλώνω άγνοια! “Εν οίδα ότι ουδέν οίδα”…
“Ανθρωποκτονία εξ αμελείας” ή “φόνος με δόλο”; “Δόλος πρώτου ή δεύτερου βαθμού”, όπως λένε οι νομομαθείς, “δόλος άμεσος ή ενδεχόμενος”; [Επισημαίνω ότι “παίζει” και το ενδεχόμενο να ήθελε ο αστυνομικός, πράγματι να σκοτώσει, και να ήταν, ταυτόχρονα, ανίκανος, που η σφαίρα του να εξοστρακίστηκε σε κάποιο πεζοδρόμιο…] Δεν μπορώ να εκφράσω άποψη εγώ. Συγχωρέστε με γι’ αυτό: είναι θέμα αρχής! [Συγχωρεμένοι και εσείς, εκ μέρους μου, αν του δίνετε άλλες εξηγήσεις…]
Ποιος μπορεί να διαγνώσει τα “εσώψυχα” του όποιου ανθρώπου; Τα κίνητρα της κάθε πράξης του;
Μόνο όποιος “ετάζει καρδίας και νεφρούς” θαρρώ…
[…Άντε, και όποιοι… ζήλεψαν τη δόξα του Θεού!...]
“Έστι Θεού οφθαλμός ός τα πανθ’ ορά”.
Και διά τα καθ’ ημάς, τα πιο γήινα:
“Έστι (θεάς) Δίκης οφθαλμός, ός τα πανθ’ ορά”
Ή, πιο πεζά και… νεοελληνικά:
“Υπάρχει ανθρώπινη Δικαιοσύνη που βλέπει τα πάντα” και, συνεπώς, τα κρίνει…
* * * * * * *
…Όταν, βεβαίως, η Δικαιοσύνη δεν “αλλοιθωρίζει”…
[Για ένα σωρό λόγους…]
Όταν δεν “κάνει τα στραβά μάτια”…
Όταν δεν “κάνει πως δεν βλέπει” ακόμα και τα προφανή…
Όλος ο κόσμος [και όλα τα σπουργίτια!] είδαν πως δεν έφταιγε η… ζαρντινιέρα για τον τραυματισμό του φοιτητή στη Θεσσαλονίκη, και οι αρμόδιοι “δεν είδαν και δεν άκουσαν”…
Το Πανελλήνιο [κι εγώ μαζί!] είδε, προσφάτως, αστυνομικούς, να “ξεφτιλίζουν”, με ένα σωρό πρωτότυπους και ευρηματικούς τρόπους, μετανάστες, άνδρες και γυναίκες, κι εκείνοι που έπρεπε… “ούτε που πήραν μυρωδιά”…
“To άδικο δεν ευλογείται!”
[Το είπαν οι αρχαίοι]
Κι η ατιμωρησία… γίνεται “μπούμερανγκ”… γίνεται κύμα ορμητικό… οργής και αγανάκτησης…
* * * * * * *
Τα πουλιά υποτίθεται πως είναι άκακα ή, έστω, πως δεν εμπνέουν φόβο…
Μέχρι κάποιου σημείου, όμως, έτσι;…
Γιατί αλλιώς μπορούν να γίνουν επικίνδυνα!...
Θυμάστε “Τα πουλιά” του Χίτσκοκ;
Θρίλλερ!...
* * * * * * *
Και με τα ψάρια το ίδιο μπορεί να συμβεί…
[Ή μ’ εκείνα που κάποιοι θεωρούν ακίνδυνα “ψάρια”…]
Ποιος δεν τρόμαξε, αφάνταστα, στην προοπτική, στην πιθανότητα που εξιστορείται στο προ διετίας περίπου best seller του Φρανκ Σέτσινγκ “Το Σμήνος”, όπου τα ψάρια και η φύση εκδικούνται;…
Κι η εκδίκηση είναι κάτι, όπως και να το κάνουμε, φυσικό.
Κι ανθρώπινο.
* * * * * * *
Προσωπικά, τόσο ως άνθρωπος, όσο και ως “Σπουργίτι”, ως “Seagull” ή ως “Eagle”, πάντως, εγώ την “εκδικητικότητα” δεν την υποστηρίζω, δεν την αποδέχομαι…
Διότι, αν μη τι άλλο, δεν οδηγεί πουθενά!...
Διότι, τελικά, δεν φέρνει αποτελέσματα!..
“Οφθαλμόν αντί οφθαλμού” μέχρι να καταντήσουμε όλοι αόμματοι… “Και οδόντα αντί οδόντος” μέχρι να “ξεδοντιαστούμε” όλοι μας και να μην μείνει “δόντι για δόντι”…
Και θα υπάρχει πάντα, για τον καθένα μας, αν το σκεφτούμε, η αιτία ή η αφορμή, για να αρχίσει το κακό…
* * * * * * *
Έτσι ακριβώς όπως και η βία.
Η κάθε είδους βία.
Εν προκειμένω αυτή που ζήσαμε, και ζούμε ακόμα, αυτές τις μέρες. Κατά κόρον.
“Βία στη βία της εξουσίας. Στη βία του κράτους. Στη βία της αστυνομίας”…
Και μόνη “δικαίωση” αποτελεί ν’ αναδειχθεί, λέει, “ποιος ήρχισε χειρών αδίκων”!...
[Μπράβο του, λοιπόν, σε όποιον νοιώθει έτσι “δικαιωμένος”!...]
“Βία στη βία” ακούω κι από κάποιους “γιαλατζί” ειρηνιστές… και “χάνω τον μπούσουλα”… Τον προσανατολισμό μου… [Ως πουλί και ως άνθρωπος…]
…Δεν ξέρω προς τα πού να πετάξω!...
Δεν ξέρω από πού να προφυλαχτώ!..
…Δεν ξέρω από πού θα μου έρθει η σφαίρα!...
…ή η μολότωφ… ή η πέτρα…
Λες και θα έχει διαφορά και “θα πεθάνω λιγότερο”… αν είναι από τον ένα ή από τον άλλο λόγο…
…ή θα είναι “κομματάκι καλύτερα” αν αντί “να μείνω στον τόπο”, καταφέρω “να μείνω φυτό” ή σε μόνιμη αναπηρία…
Λες και αν αυτός που τώρα ρίχνει τις μολότωφ, αν είχε όπλο, δεν θα το χρησιμοποιούσε!...
Ή [“αλληλούια!...”] θα το χρησιμοποιούσε μόνο κατά των “εχθρών του λαού”, των “εχθρών των προλετάριων”, των “εχθρών της εργατιάς” (κ.λπ.)…
…οπότε και… δεν θα υπήρχε περίπτωση να σκοτωθεί κάποιος “μη-εχθρός του λαού” αλλά “λαός”, από σφαίρα (ή από πέτρα) που εξοστρακίστηκε… [εντός ή εκτός εισαγωγικών…]
* * * * * * *
Παιδιά, χαλαρώστε!...
…Cool-άρετε!...
Διότι “εν θερμώ”, νομίζω, δεν μπορεί κανείς να λάβει ορθές αποφάσεις… να σκεφτεί…
Και [επιτρέψτε μου!...] ούτε ως μάζα, ως όχλος, μπορεί να το κάνει…
Το έγραψε, ως κοινωνική και ψυχολογική παρατήρηση, πριν από 110 τόσα χρόνια πριν, ο Λε Μπον, και μένει ως παρατήρηση, επιστημονικώς αξεπέραστη…
* * * * * * *
Είδα, στο στενό και περιορισμένο ορίζοντά μου, στη γειτονιά μου, και άκουσα γι’ αλλού, πως μαζεύονταν, λέει, μαθητές, σκεπτόμενοι κι ακηδεμόνευτοι και ώριμοι, έξω από τοπικά περιφερειακά αστυνομικά τμήματα [και τμήματα τροχαίας, αλήθεια;…] και πετροβολούσαν κάθε ένστολο…
[Παρένθεση: Άκουσα πως υπήρξαν ένστολοι ιδιωτικών εταιρειών φύλαξης, που έσπευδαν να δηλώσουν ξεκάθαρα σε “πολίτες” ‘ότι δεν είναι αστυνομικοί, προς αποφυγή παρεξηγήσεων!... Ομαδική παράκρουση, σου λέω!...]
…Και από γύρω, από μπαλκόνια ή στο πεζοδρόμιο, γονείς ή άσχετοι μεσήλικες, να επαινούν ή και να χειροκροτούν…
* * * * * * *
…Δεν χειροκροτώ!
…Ούτε χειροδικώ!
…Ούτε επικροτώ!
Μόνο “κρούω τον κώδωνα του κινδύνου”…
Ενδεχομένως “σε ώτα μη ακουόντων”…
Δεν με πειράζει να είναι “ώτα (ευήκοα) διαφωνούντων”. Κάθε άλλο μάλιστα! Το εύχομαι! Και θα ήθελα να ακούσω τις αντιρρήσεις τους…
* * * * * * *
Κι εγώ είμαι εναντίον τέτοιων αστυνομικών ή/και αυτής της αστυνομίας! Όχι, όμως, γενικώς και αορίστως κατά της Αστυνομίας. Μακάρι να ήταν δυνατό, σ’ ένα ιδανικό (αλλά μάλλον ου-τοπικό) μέλλον να την καταργήσουμε την Αστυνομία, διότι δεν θα ήταν απαραίτητη στην κοινωνία. [Αλλά δεν νομίζω πως υπάρχει ιστορικό προηγούμενο σε κάτι τέτοιο]
Κι εγώ είμαι κατά ενός τέτοιου κράτους! Που αρκείται να μας ζητά με διαφημιστικά τηλεοπτικά σποτάκια να είμαστε συνεπείς στις φορολογικές μας υποχρεώσεις και ξεχνά ότι υπάρχει και υφίσταται, θεωρητικά, ως κράτος, μόνο και μόνο για να παρέχει στους πολίτες Παιδεία… Παιδεία και... Παιδεία… [Πάντα ο “δίσκος” μου κολλάει σ’ ετούτο το σημείο…] …να μας προσφέρει, έλεγα λοιπόν, Παιδεία, Ασφάλεια, Δικαιοσύνη, Κοινωνικές Παροχές και άλλα…
Κι εγώ είμαι κατά μιας τέτοιας Δικαιοσύνης!... […που της τα “έσουρα”, άλλωστε, ήδη, παραπάνω…]
[Και… μια που ο λόγος περί δικαιοσύνης και απονομής της: Κι εγώ είμαι κατά ενός τέτοιου τρόπου να εκφράζονται οι δικηγόροι και να απαξιώνουν το λειτούργημα που εκτελούν… όμως δεν θα βιαιοπραγούσα, βέβαια, εναντίον των εκφραστών του…]
Κι εγώ είμαι κατά μιας τέτοιας κατάστασης στο Ε.Σ.Υ. και στις Δημόσιες Υπηρεσίες!
Κι εγώ είμαι κατά ενός τέτοιου συστήματος παιδείας σαν αυτό που έχουμε και κατά πολλών τέτοιων τάχα-εκπαιδευτικών… […διότι, σε τελική ανάλυση, όλα είναι θέμα ανθρώπων που “επανδρώνουν” κάθε θεσμό!...]
* * * * * * *
Να σας πώ και κάτι ακόμα, ιδιαίτερα (για μένα) σημαντικό; Δεν είναι δα και μυστικό! Το έχω επανειλημμένα εκφράσει μέσα απ’ τα γραπτά, τα κείμενά μου:
Είμαι ενάντια ακόμα και σ’ αυτή την κοινωνία τη σημερινή!
…Ενάντια στις πλαστικές – κούφιες “αξίες” της και στις προτεραιότητές της!...
Είμαι ενάντια στην άκρατη και χωρίς αυτοπεριορισμό “Ελευθερία”!
Είμαι ενάντια στην τάχα “Δημοκρατία”!
Είμαι ενάντια και στην άποψη ότι αρκεί η αύξηση και μόνο των κονδυλίων για την Παιδεία, όση κι αν είναι αυτή, για να δώσει λύση σε όλα τα προβλήματα που έχουμε ως κοινωνία.
Πιστεύω πως παράλληλα μ’ αυτό, αν όχι και προηγουμένως, θα πρέπει να εξισορροπήσουμε τουλάχιστον και, πάντως, να επαναπροσδιορίσουμε, τον διττό στόχο της Παιδείας: Τη Γνώση και την Αρετή. Τουλάχιστον ισότιμα!
* * * * * * *
Το σπουργίτι “παθιάστηκε”…
…Και, ίσως, υπερέβη τα όρια!...
…Ίσως και με κάποιες υπερβολές…
…Για να θυμηθούμε όσα έγραψε, μόλις σήμερα, ο Γλάρος, εδώ:
http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/12/blog-post_14.html
1 σχόλιο:
Εύστοχο, ευχάριστο, εφευρετικό, πλούσιο, μέσα από την ποικιλία της ...πτηνολογίας, το κέιμενό σου, σπουργίτι..
Να σαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου