Έχει ειπωθεί, εύστοχα κατά τη γνώμη μου, πως ενώ απ’ αυτή τη γη, από ετούτη τη ζωή, υπάρχουν πολλοί που φεύγουν χαμογελώντας…
[Ενδεικτικά…
…αυτοί που πιστεύουν στη μέλλουσα ζωή…
…αυτοί που θεωρούν το θάνατο ένα απλό πέρασμα…
… “όσοι με το χάρο γίναν φίλοι” κ.λπ….]
…όλοι μας ερχόμαστε σ’αυτήν με ένα κλάμα…
* * * * *
Προσωπικά πιστεύω και νιώθω πως αν βρισκόμουν, τώρα, μπροστά σ’ αυτό το κρίσιμο πέρασμα, θα είχα πολλούς λόγους και για να κλάψω και για να γελάσω… Για τη ζωή και τον κόσμο αυτό…
Μεγάλο θέμα… Πολλά θα μπορούσα να πω… Μα δεν είναι του παρόντος…
* * * * *
Έχει λεχθεί, ακόμα, και όποιος θέλει, βεβαίως, το πιστεύει και το αποδέχεται, πως “κάθε νέο παιδί που γεννιέται στον κόσμο μας, είναι το μήνυμα του Θεού πως ακόμα μας αγαπάει, πως ακόμα ελπίζει στον άνθρωπο”…
* * * * *
Τι να πει κανείς, πολύ περισσότερο, σ’ αυτούς που πιστεύουν ή/και γι’ αυτούς που πιστεύουν, όταν πρόκειται να μιλήσει για τη Γέννηση του Χριστού, για τα Χριστούγεννα;!... Αυτό το παιδί, το παιδί του Θεού –πατέρα, που γεννήθηκε σε χώρο και χρόνο, ήταν, τότε που γεννήθηκε, στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, πριν από δύο χιλιάδες χρόνια περίπου, η απόδειξη του Θεού πως αγαπάει τον άνθρωπο και πως γι’ αυτό του χάρισε την ελπίδα, την ελπίδα της σωτηρίας, την Οδό, την Αλήθεια και τη Ζωή…
Κάθε άνθρωπος που θα το συνειδητοποιήσει αυτό, κάθε άνθρωπος που θα το πιστέψει, δεν μπορεί να μην ενθουσιαστεί. “Ενθουσιασμό” με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, εκ του “εν” και “Θεός”, δηλαδή “Θεός εν ημίν… Θεός μέσα μας… Θεός στην καρδιά μας”…
* * * * *
Σπουδαίο συναίσθημα, σκέφτομαι, ο ενθουσιασμός!...
[…Η συνέχεια στο ιστολόγιό μου “Seagull”, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/12/blog-post_22.html]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου