Στο να σχολιάζουμε – κριτικάρουμε, εμείς οι άνθρωποι, τους άλλους, είμαστε πρώτοι!...
Στο θέμα της αυτοκριτικής και της αυτογνωσίας πάσχουμε, “τα μάλα”!...
Ασχολούμαστε, στην κριτική μας, πολύ περισσότερο με τους άλλους, παρά με τον ίδιο μας τον εαυτό. Το πρώτο, βλέπετε, είναι εύκολο, το δεύτερο επώδυνο. Διότι, πλην των άλλων, σημαίνει και συνεπάγεται ανάληψη της προσωπικής μας ευθύνης. Που είναι, συχνά, πολύ βαριά!... Κριτικάρουμε, λοιπόν, πολύ εύκολα και για τα πάντα τους άλλους, ακόμα και για αυτά που δικαιολογούμαι, εξίσου εύκολα, και δίνουμε συγχωροχάρτι στους εαυτούς μας. “Των άλλων είναι καρύδια που βροντάνε, ενώ τα δικά μας είναι σύκα…”. Βλέπουμε το “κάρφος” στο μάτι του διπλανού μας και δεν αντιλαμβανόμαστε [ή: κάνουμε πως δεν αντιλαμβανόμαστε;…] το “δοκάρι” στο δικό μας μάτι, για να θυμηθούμε την εξαιρετική παρομοίωση που βρίσκουμε στο Ευαγγέλιο!...
“Ποια μύγα με τσίμπησε” πρωί – πρωί και γράφω τα παραπάνω; Είναι, ουσιαστικά, η κατάληξη σειράς σκέψεων που έκανα σε σχέση και με αφορμή αυτού που ακούμε συχνά τον τελευταίο καιρό από τους πολιτικά κρατούντες, και για το οποίο [δικαίως!] τους μεμφόμαστε.
Λένε, συγκεκριμένα, οι υπουργοί και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ: “Ναι μεν η πολιτική που ακολουθούμε δεν είναι αυτή που θέλουμε, δεν είναι δηλαδή φιλο-κοινωνική και σοσιαλιστική, αυτό οφείλεται, όμως, στις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε κ.λπ. κ.λπ.” [Δεν αναφέρομαι και δεν ασχολούμαι, εν προκειμένω, γενικά και αόριστα για το εάν η ακολουθούμενη πολιτική είναι η όχι η ορθή, αλλά μόνο για τη συγκεκριμένη θέση – “δικαιολογία”]. Αλλά, απαντάνε οι επικριτές τους και ιδίως αυτοί που είναι ομοϊδεάτες, “τώρα είναι η ευκαιρία να αποδείξει κανείς ότι είναι σοσιαλιστής και ότι έχει κοινωνικές ευαισθησίες. Στην πράξη κρίνονται και εφαρμόζονται οι ιδέες και όχι στην θεωρία”. Και έχουν, πιστεύω, οι τελευταίοι, αυτή τουλάχιστον την εποχή, το δίκηο με το μέρος τους!...
Για να συνδεθώ, όμως, με αυτά που έγραψα στην αρχή και να επανέλθω σ’ εκείνα:
Ό,τι κάνουν οι τώρα πολιτικά κρατούντες…
…για τα οποία δικαίως, νομίζω, τους μεμφόμαστε…
…το ίδιο ή παρόμοια – αντίστοιχα συμπεριφερόμαστε κι εμείς, συνήθως, στην καθημερινότητά μας…
…κι όμως θεωρούμε τους εαυτούς μας “άμεμπτους”…
…ή τουλάχιστον έχουμε την (αντίστοιχη!...) δικαιολογία “στο τσεπάκι μας”…
Παραδείγματα μπορώ να αναφέρω, νομίζω, πάμπολλα. Και για όλους μας ανεξαιρέτως! Που ενώ γνωρίζουμε, κατά βάθος [εάν, βεβαίως, δεν έχουμε δια-φθαρεί ηθικά τόσο πολύ…] ποιο είναι το σωστό, συχνά ή συνήθως δεν το πράττουμε. Αλλ’ αντ’ αυτού… δικαιολογούμαστε! Σε κάθε τομέα:
…Μπορεί μεν να εξαπατώ, για παράδειγμα, ως έμπορος, τον πελάτη μου, για την ποιότητα και την αξία του προϊόντος, μπορεί να αισχροκερδώ εις βάρος του, “έχω όμως οικογένεια να θρέψω” και “οι δουλειές δεν πηγαίνουν καλά τελευταία”…
…Το γνωρίζω πως κάποιες φορές δεν φέρομαι όπως θα έπρεπε, ακόμα και προς τους ανθρώπους μου, αλλά “δεν μπορώ να συγκρατήσω τον θυμό ή την οργή μου”…
…Δεν μου είναι ευχάριστο να παριστάνω τον καραγκιόζη ή να φέρομαι ως καραγκιόζης, να ψεύδομαι ασύστολα και να συκοφαντώ, το επιβάλλει, όμως [τάχα!] το “ιερό καθήκον” της υπεράσπισης του συμφέροντος του πελάτη μου, που έχω, ως δικηγόρος…
Γενικότερα: Όταν βρίσκομαι υπό πίεση ή υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες δεν μπορώ να είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι!...
[Ναι! Αλλά υπό ομαλές και φυσιολογικές συνθήκες, ο καθένας μπορεί να είναι ή να εμφανίζεται πως είναι όχι απλώς καλός, αλλά τέλειος! Στις δύσκολες συνθήκες και καταστάσεις αποδεικνύεται κανείς ποιος ακριβώς είναι!...]
Ειδικότερα [ήδη από / επί εποχής Αδάμ]: “Η Εύα, Κύριε, με παρέσυρε”!...
…Και γνωρίζετε ποιο είναι το εξωφρενικό; Ότι ο Αδάμ μέμφεται και κατηγορεί την Εύα, ενώ δεν επικρίνει / κατακρίνει καθόλου τον εαυτό του, η Εύα, με τη σειρά της, μέμφεται και κατηγορεί το φίδι, αλλά δεν κάνει την αυτοκριτική της για να εντοπίσει τις δικές της ευθύνες… και πάει λέγοντας… μέχρι σήμερα… και έως της συντελείας του αιώνος!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου