7.2.2010
[(Μας) παίζει μερικές φορές η ζωή και η ιστορία κάποια παιχνίδια…
…λες και θέλει να μας σαρκάσει…
…και κάθεται παράμερα και γελάει μαζί μας…]
Τις τελευταίες ημέρες οι Γερμανοί “έβαλαν πωλητήριο” στην Ακρόπολη…
Για την ακρίβεια: κάποιοι Γερμανοί είχαν την πανέξυπνη (!) ιδέα και μας πρότειναν να πουλήσουμε την Ακρόπολη, ώστε να εξασφαλίσουμε αρκετά χρήματα (κάπου 100 δις ευρώ την κοστολόγησαν κάποιοι!...) και να μειώσουμε κατά πολύ το οικονομικό μας έλλειμμα!...
[Πρέπει, νομίζω, να είμαστε ακριβείς και να κάνουμε διάκριση μεταξύ “των Γερμανών”, γενικά, και “κάποιων Γερμανών”, πολιτικών ή δημοσιογράφων, διότι διαφορετικά “χάνουμε τη μπάλα” και το μέτρο…
…όπως τις προάλλες, για παράδειγμα, που για το εξώφυλλο του περιοδικού Focus, κλήθηκε, λέει, ο γερμανός πρέσβης στην Αθήνα και του έγιναν παρατηρήσεις – διαμαρτυρίες, από πολιτικούς παράγοντες…
Σκεφθείτε το αντίστοιχο: Ο Ομπάμα ή η Κλίντον ή κάποιοι παράγοντες του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, να καλούν τον Έλληνα πρέσβη στην Ουάσινγκτον και να διαμαρτύρονται διότι ο Ριζοσπάστης, για παράδειγμα, κάθε τρεις και τόσο, κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο “Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι”!...]
Η Ακρόπολη κατ’ επανάληψη έχει γίνει αντικείμενο marketing και προβολής που… “δεν την χρειάζεται”…
Από φωτογραφήσεις επωνύμων μπροστά στον Παρθενώνα “για να προβληθεί η Ελλάδα διεθνώς” [Αν θέλουμε και περιμένουμε να κερδίσει σε λάμψη η Ακρόπολη κι ο Παρθενώνας, επειδή φωτογραφήθηκε ο τάδε ή ο δείνα εμπρός τους, αλλοίμονό μας!...] μέχρι διαφημιστικές καμπάνιες προϊόντων [όπως για παράδειγμα μια παλαιότερη της Coca Cola, στην οποία οι κίονες του Παρθενώνα είχαν αντικατασταθεί με μπουκάλια του αναψυκτικού…]
Αλλά για να λέμε “τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη” [διότι “των άλλων είναι καρύδια και βροντάνε, ενώ τα δικά μας είναι σύκα…” κ.λπ.], φταίμε κι εμείς: Όταν, για παράδειγμα, προσπαθούμε να προωθήσουμε συντεχνιακά ή πολιτικά – κομματικά αιτήματα με “φόντο”, κυριολεκτικά και μεταφορικά, την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα [Ξεχάσαμε, άραγε, το τεράστιο πανό που είχε αναρτηθεί, για επικοινωνιακούς λόγους, στον βράχο της Ακροπόλεως, ώστε να μεταδοθεί η εικόνα στα πέρατα του κόσμου;…]
Έλεγα, λοιπόν, για το “πωλητήριο” στην Ακρόπολη.
Με αφορμή το οποίο, στο σημερινό (7.3.2010) “Έθνος της Κυριακής” δημοσιεύεται μια γελοιογραφία του Μαραγκού, αυτή:
Έξυπνη και τραγική, συνάμα, δεδομένης και της τρέχουσας πραγματικότητας…
…διότι μόλις προχθές, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Μανώλης Γλέζος, ο άνθρωπος – σύμβολο της Εθνικής Αντίστασης (ανεξαρτήτως πολιτικής και κομματικής τοποθέτησης), ψεκάστηκε στο πρόσωπο με χημικά από κάποιον άνδρα της αστυνομίας.
Θα διαμαρτυρόμουν για τον “ψεκασμό” οποιουδήποτε ανθρώπου, πολύ δε περισσότερο ενός ηλικιωμένου! Όταν μάλιστα αυτός ο ηλικιωμένος είναι ο Μανώλης Γλέζος!...
Ήδη σε διάφορα ιστολόγια διαβάζω… ακούω κραυγές και “αναθέματα” κατά του συγκεκριμένου αστυνομικού (και της αστυνομίας γενικότερα, βεβαίως…). “Την κεφαλή του επί πίνακι”. Ή και άλλων, ανωτέρων του…
Οι κραυγές, κατά τη γνώμη μου, δεν οδηγούν πουθενά. Ούτε και οι εν θερμώ αντιδράσεις (π.χ. Ε.Δ.Ε., πειθαρχικά κ.λπ.). Αντιμετωπίζουν, υποτίθεται, το σύμπτωμα, αλλά όχι την αιτία…
Θα ήθελα κάποιος να μπορούσε όχι να του πάρει συνέντευξη, αλλά να συζητήσει μαζί του. Θα ήθελα να τον ρωτούσα το γιατί, το πώς ένιωσε και νιώθει, αν θα το έκανε στον πατέρα του ή στον παππού του, αν γνώριζε και αναγνώρισε ποιόν είχε απέναντί του (και αν όχι, πώς είναι δυνατόν να μην τον γνωρίζει!...), τι άλλο θα ήταν διατεθειμένος να κάνει, δηλαδή πού θεωρεί ότι είναι το όριο του “υπηρεσιακού του καθήκοντος” κ.λπ. κ.λπ.
Υ.Γ. (8.3.2010): Διάβασα ότι ο Μανώλης Γλέζος βγήκε από το νοσοκομείο και ότι κατά την έξοδό του δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι θέλει να συναντήσει τον αστυνομικό, για να τον ρωτήσει “γιατί;”…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου