"Σπουργίτι" για τα μικρά και τα καθημερινά!...
Για τα άλλα, τα πιο σοβαρά, τα πιο σημαντικά, αν θέλετε ρίξτε μια ματιά στο άλλο ιστολόγιό μου, το "Seagull"
-Σπρώξ’ τα όλα στο 32 κόκκινο, λοιπόν!... Κι ό,τι έρθει!... Ό,τι καταφέρουμε!
…Όχι, δεν θα συμφωνήσω, ίσως, με την επιλογή σου!... Αλλά θα σε παραδεχθώ… Που ακολουθείς μέχρι τέλους αυτή τη φιλοσοφία, αυτόν τον απόλυτο τρόπο ζωής. Τις απόλυτες επιλογές σου… Δεν θα σε χειροκροτήσω, δεν θα σου στήσω και αδριάντα, αλλά, πάντως, το χέρι θα σου το σφίξω εγκάρδια, τίμια, ειλικρινά… Όπως θα έκανα σε κάθε άξιο αντίπαλο πολεμιστή, παρότι “εχθρό” μου…
Αλλά, όμως, είπαμε: Μόνο τότε, έτσι; Μην μου βγεις κανένας “γιαλατζί” που παριστάνει τον “καμπόσο”, σύμφωνοι; Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι, βέβαια, δεν συμφωνείς; “Το παίζουν παλληκαράδες”, μα στην πραγματικότητα “δεν φοράνε παντελόνια”… Δηλώνουν έτοιμοι να πηδήξουν στο κενό, “χωρίς δίχτυ” καθώς κομπάζουν… και παροτρύνουν τους άλλους να κάνουν το ίδιο, ή τους οικτίρουν πως είναι “φοβισμένα ανθρωπάκια” και που “δεν έχουν τα κότσια” να κάνουν ό,τι οι ίδιοι… Κι όμως, αυτοί οι διάπυροι κήρυκες των υψιπετών αυτών μηνυμάτων, στην πραγματικότητα έχουν την ασφάλεια του αλεξίπτωτου…
…Όχι, φίλε! Όχι έτσι!... Δεν είναι “μαγκιά” αυτή… Ψευτομαγκιά είναι, που σε κάνει καταγέλαστο!... Μια γελοία καρικατούρα είσαι… Κρίμα!...
Ο θάνατος εκεί! Σταθερός! Αμετακίνητος! Δεν έρχεται αυτός προς το μέρος σου. Εσύ πηγαίνεις συνεχώς προς αυτόν. Μια αδήριτη πραγματικότητα που δεν μπορείς ποτέ να ξεπεράσεις, να την αποφύγεις. Το θέμα είναι η στάση μας απέναντί του. Τι κάνεις; Τον σκέφτεσαι συνεχώς και παραλύεις, ή κοιτάς να ζήσεις τη ζωή σου μέρα – μέρα, στιγμή – στιγμή;… Όσο τον σκέφτεσαι, στο είπα, παραλύεις… Εκτός κι αν, πάλι, τον αψηφήσεις, πάψεις να τον φοβάσαι, και συνεχίσεις να πορεύεσαι με βήμα σταθερό, κατευθείαν επάνω του. Έτοιμος ν’ αναμετρηθείς μαζί του. Στα μαρμαρένια αλώνια. Ακόμα και ξέροντας πως στο τέλος θα νικηθείς. Το ζήτημα είναι, όμως, πως έτσι που τον έχεις αψηφήσει, έτσι που τον έχεις αγνοήσει, τον έχεις ήδη νικήσει!... Όχι τον θάνατο. Τον φόβο σου!...
Αχ, εμείς οι γνώστες… οι παντογνώστες… οι“φωτεινοί παντογνώστες”… Που ενοχλούμαστε με όλους τους άλλους, που “παριστάνουν πως τα γνωρίζουν όλα”!...
Αχ, εμείς οι ψυχολόγοι!... Που το ’χουμε εύκολο να κοιτάμε, να μιλάμε, και να σχολιάζουμε την ψυχή και την συμπεριφορά των άλλων… Μα όχι τις δικές μας…
Αχ, εμείς οι συμβουλάτορες!... Που έχουμε τη λύση, έτοιμη, μές στο τσεπάκι μας, σε κάθε πρόβλημα του άλλου: “Κάνε ετούτο… Πρόσεχε το άλλο!... Άκου εμένα!... Ξέρω!...”
Αχ, εμείς οι ηθικολόγοι!... Που κατακεραυνώνουμε τα κακώς κείμενα. Ατόμων μεμονωμένων, μα και ολόκληρης της κοινωνίας!... Και τους ρίχνουμε, όλους ανεξαιρέτως, στην πυρά, στο “ανάθεμα”… ει δυνατόν και στην αιώνια κόλαση!...
Αχ, εμείς οι μορφωμένοι!... Οι παρα-μορφωμένοι!...
Αχ, εμείς οι άνθρωποι!... Εμείς που θέλουμε ν’ αποκαλούμαστε άνθρωποι, μα, με όλα ετούτα, δεν θα γίνουμε άνθρωποι ποτέ!....
Η αφορμή για το σημερινό σχόλιο – ανάρτηση, μου δόθηκε πριν από δύο περίπου εβδομάδες. Ούτε πολύ παλιά, ούτε πολύ πρόσφατα. Το σχόλιο, πάντως, νομίζω πως είναι… διαχρονικό, σε σχέση με τους νεοέλληνες:
Ρεπορτάζ στην τηλεόραση: Με φόντο τις τεράστιες ουρές για την υποβολή των δηλώσεων κτηματογράφησης, ο δημοσιογράφος παίρνει συνέντευξη – δηλώσεις από κάποιον νεοέλληνα, ο οποίος, λαλίστατος, στρέφεται και ξιφουλκεί κατά του “κράτους”:
“Πολίτης”: -Κοίταξε χάλι! Δές πώς ταλαιπωρούμαστε! Απ’ αυτό το κράτος που δεν ενδιαφέρεται για την ταλαιπωρία μας και δεν δίνει μια παράταση, ώστε να αποφευχθούν αυτές οι ουρές και η πολύωρη ταλαιπωρία… (κ.λπ. κ.λπ.)
Δημοσιογράφος: -Ποιος ήταν ο λόγος που σας ανάγκασε να καθυστερήσετε και να έρθετε τώρα, στο τέλος της προθεσμίας που είχε δοθεί;
“Πολίτης”: -Ε, ξέρετε τώρα!.. Έλληνες είμαστε! Της τελευταίας στιγμής!...
Έβαλα σε εισαγωγικά τις λέξεις “κράτος” και “πολίτης”. Διότι, πράγματι, το ελληνικό κράτος συχνά “παριστάνει” απλώς το κράτος, είναι μια καρικατούρα, ας μου επιτραπεί, σε σύγκριση με αυτό που ορίζουμε ως σύγχρονο κράτος… Και διότι τέτοιου είδους “πολίτες”,που δεν αναλαμβάνουν τις δικές τους ευθύνες, αλλά τα φορτώνουν όλα στο κράτος ή σε όποιον άλλον εκτός από τον εαυτό τους, δεν τους θεωρώ πολίτες, με υπευθυνότητα!...
Το παραπάνω ρεπορτάζ μου θύμισε ρεπορτάζ που κατά καιρούς προβάλλονται στην τηλεόραση, για τους σωρούς σκουπιδιών και εύφλεκτων υλικών που υπάρχουν μέσα σε δάση και πάρκα, και στα οποία διάφοροι “δημοσιογράφοι” και “πολίτες” καταγγέλλουν, πάλι, το “κράτος” και τους “τοπικούς άρχοντες”, που δεν φροντίζουν να καθαρίσουν, ώστε να αποφευχθεί το ξέσπασμα κάποιας πυρκαγιάς. Και πάλι κανείς δεν… υποψιάζεται καν ότι όλα αυτά τα σκουπίδια και τα υλικά κάποιοι “πολίτες” σαν κι εμάς τα πέταξαν!...
Μόλις σήμερα το πρωί, που έβγαλα την σακουλίτσα με τα σκουπίδια μου, διαπίστωσα ότι ο κάδος απορριμμάτων του δήμου ήταν (τι πρωτότυπο!...) ασφυκτικά γεμάτος, μεταξύ άλλων λόγων και διότι κάποιος γείτονας είχε ρίξει (μες στη νύχτα και στο σκοτάδι…) την κεντρική μονάδα και την οθόνη του παλιού του υπολογιστή! Ούτε καν διανοήθηκε, προφανώς, όχι να τα πάει στην ανακύκλωση ηλεκτρονικών ειδών, αλλά έστω να τα αφήσει εκτός κάδου, ώστε να γίνουν εύκολα αντιληπτά από τα συνεργεία αποκομιδής,που δεν θα τα ρίξουν απρόσεκτα μέσα στο όχημα σύνθλιψης. Υποψιάζομαι ότι ο συγκεκριμένος γείτονας θα “τα χώνει στους… αρμόδιους”, με κάθε ευκαιρία, για τη μόλυνση του περιβάλλοντος με τοξικά υλικά… που προέρχονται, όμως, και από την οθόνη που ο ίδιος πέταξε, αδιαφορώντας, στα σκουπίδια!...
…Μόλις επέστρεψα από τις διακοπές, αλλά… δεν είμαι ακόμα έτοιμος να “αναρτήσω” κάτι στο ιστολόγιό μου. Παρακαλώ περάστε από βδομάδα… Να προλάβω να οργανωθώ!...
Ο άπειρος, ο απληροφόρητος ή/και ο αμόρφωτος στέκουν και βλέπουν προς την δύση, εκεί που έδυσε ο ήλιος… Ο πεπειραμένος, ο πληροφορημένος ή/και ο μορφωμένος στρέφουν το βλέμμα προς την ανατολή…
[ή/παραλλαγή]
Ο συναισθηματικός κάθεται και κλαίει κοιτάζοντας προς το μέρος που έδυσε ο ήλιος. Ο λογικός στρέφεται και περιμένει την ανατολή του. Ο σοφός ζει και τις δύο στιγμές, δύση και ανατολή, ρουφάει την εμπειρία, την μετουσιώνει σε γνώση και, στο ενδιάμεσο μεταξύ δύσης και ανατολής, ονειρεύεται, και μεταξύ ανατολής και δύσης, προσπαθεί να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα…
Οι νεκροί πεθαίνουν, στην πραγματικότητα, όταν πάψει να τους σκέφτεται έστω κι ένας ζωντανός… Κι οι ζωντανοί πεθαίνουν, στην πραγματικότητα [μεταξύ πολλών άλλων λόγων και…] όταν πάψουν να θυμούνται αυτούς στους οποίους οφείλουν ευγνωμοσύνη….
