Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

«Ο θάνατος. Και η Ζωή!»

Ο θάνατος εκεί! Σταθερός! Αμετακίνητος! Δεν έρχεται αυτός προς το μέρος σου. Εσύ πηγαίνεις συνεχώς προς αυτόν. Μια αδήριτη πραγματικότητα που δεν μπορείς ποτέ να ξεπεράσεις, να την αποφύγεις. Το θέμα είναι η στάση μας απέναντί του. Τι κάνεις; Τον σκέφτεσαι συνεχώς και παραλύεις, ή κοιτάς να ζήσεις τη ζωή σου μέρα – μέρα, στιγμή – στιγμή;… Όσο τον σκέφτεσαι, στο είπα, παραλύεις… Εκτός κι αν, πάλι, τον αψηφήσεις, πάψεις να τον φοβάσαι, και συνεχίσεις να πορεύεσαι με βήμα σταθερό, κατευθείαν επάνω του. Έτοιμος ν’ αναμετρηθείς μαζί του. Στα μαρμαρένια αλώνια. Ακόμα και ξέροντας πως στο τέλος θα νικηθείς. Το ζήτημα είναι, όμως, πως έτσι που τον έχεις αψηφήσει, έτσι που τον έχεις αγνοήσει, τον έχεις ήδη νικήσει!... Όχι τον θάνατο. Τον φόβο σου!...

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Δωσε στην αγαπη ολο σου το ειναι. Κι οταν φθασεις στα ορια,δωσε λιγο ακομα,χωρις να σκεφτεσαι τον πονο. Οταν παραμονευει ο θανατος μονο η αγαπη που εχεις δωσει κι εχεις παρει θα εχει αξια,και ολα ταλλα:επιτευγματα,αγωνες,καυγαδες δεν θα υπαρχουν πια στη σκεψη σου.Αν εχεις αγαπησει αληθινα τοτε η ζωη σου ειχε αξια και οι χαρες της θα σε συντροφευουν ως το τελος. Αν δεν εχεις αγαπησει,ο θανατος θα σου φανει προωρος και πολυ οδυνηρος για να τον αντιμετωπισεις. Γι΄αυτο,η ανευ ορων αγαπη ειναι αυτη που μας απελευθερωνει απο το φοβο του θανατου... Η σ.... της σιωπης