Το έχω ως κανόνα και στις προσωπικές μου σχέσεις: Προσπαθώ να… «μπαίνω στα παπούτσια του άλλου», για να καταλάβω την οπτική του και να εξηγήσω την όποια συμπεριφορά του.
Δεν ήταν δύσκολο να το επιχειρήσω και στο εθνικό μας ζήτημα:
Να σας θυμίσω κάτι, λοιπόν: Αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τίτο δημιούργησε «εκ του μη όντος» το «ομόσπονδο κρατίδιο της Μακεδονίας». Τι σημαίνει αυτό; Ότι υπάρχουν άνθρωποι και δη η πλειοψηφία των κατοίκων της ήδη FYROM, όλοι αυτοί που είναι μέχρι 60 περίπου ετών, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν γνωρίζοντας πως είναι «Μακεδόνες»… Έτσι εξηγείται που είναι, πλέον, δύσκολο, να πειστούν να δεχθούν να αλλάξουν όνομα [Εμείς θα δεχόμασταν, άραγε, κάτι αντίστοιχο;…]
Αυτή η θεώρηση, λοιπόν, δικαιολογεί την μεγάλη πλειοψηφία του απλού λαού (διότι δεν αναφέρομαι, βεβαίως, στα «μεγάλα μυαλά» τους, στους πολιτικούς τους και στους υποκρυπτόμενους…). Τους δικαιολογεί, αλλά δεν τους δικαιώνει!
Υ.Γ. Στο ζήτημα της Μακεδονίας και της FYROM θα επανέλθω σύντομα. Για να τα ψάλλω στους πολιτικούς μας, διαχρονικά… (…αλλά και σε εμάς τους ίδιους…) Με εξαίρεση, βεβαίως, τον Νίκο Μάρτη, που πριν από δεκαετίες μας έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου και εμείς κοιμόμασταν ύπνο μακάριο…
3 σχόλια:
Ετσι κι αλλιως το παιχνιδι ειναι χαμενο.Τωρα πια ειναι αργα να πετυχουμε κατι στο θεμα της μακεδονιας,γιατι πληρωνουμε τα λαθη της πολιτικης δεκαετιων.Ομως,για προβληματα οπως αυτο,νομιζω,οτι πρεπει να πολεμησουμε μεχρι το τελος και ας πεσουμε πολεμωντας.Οπως οι Σπαρτιατες στις θερμοπυλες.Πρεπει να το φτασουμε μεχρι το τερμα το πραγμα,δειχνοντας οτι δεν ειμαστε διατεθειμενοι να υποχωρησουμε και για να μην δημιουργησουμε ασχημα προηγουμενα,και για τ'αλλα θεματα που θα προκυψουν στα Βαλκανια. Δυσκολες μερες για την ελλαδα,πραγματικα το πιστευω...Γιατι παντα ειμαστε στο περιθωριο των πραγματων...Γιατι παντα ειμαστε στην απεναντι μερια...και ενω παντα παμε με τους νικητες,ειμαστε παντα χαμενοι... ΄΄cocorro``
@Cocorro:
Πόσες αλήθειες δεν γράφεις, μαζεμένες, μέσα σε λίγες μόλις γραμμές: "πληρώνουμε τα λάθη της πολιτικής δεκαετιών", "πρέπει να πολεμήσουμε μέχρι το τέλος και ας πέσουμε πολεμώντας" κ.λπ.
Η μόνη μου "διαφωνία", ίσως, στο ότι "τώρα πια είναι αργά". Ποτέ δεν είναι αργά, νομίζω...
Θα δείξει...
Σ' ευχαριστώ!
Από τη θέση της FYROM, υπάρχει ένα δίκιο.(το αναφέρω και στο δικό μου).
Από τη θέση τη δική μας υπάρχει ένα μεγαλύτερο.
Σε καμία περίπτωση αυτό δεν μας καθιστά εν δυνάμει εχθρούς, όπως πολλοί θέλουν να μας πείσουν.
Δεν μπορώ να το δεχθώ.
Καλησπέρα :-)
Δημοσίευση σχολίου