"Σπουργίτι" για τα μικρά και τα καθημερινά!...
Για τα άλλα, τα πιο σοβαρά, τα πιο σημαντικά, αν θέλετε ρίξτε μια ματιά στο άλλο ιστολόγιό μου, το "Seagull"
Τις προάλλες, στο κέντρο της μεγάλης μας πόλης: Παρατηρώ ανθρώπους να βαδίζουν βιαστικά ή να οδηγούν αυτοκίνητα και δίκυκλα με αντίστοιχη βιασύνη। Για να κερδίσουν λίγο χρόνο… Κι αναρωτιέμαι: Όταν φθάνουν στον προορισμό τους, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, πώς “εκμεταλλεύονται”, άραγε, όλον αυτόν τον χρόνο που έχουν κερδίσει;!...
Ποτέ μην εμπιστεύεσαι (και δή απόλυτα…), σκέφτομαι, τα “φώτα”, κάθε είδους, που “χειρίζονται” άλλοι και όχι εσύ ο ίδιος…
Ακόμα και αν πρόκειται για προβολείς! Που υποτίθεται πως “ρίχνουν άπλετο φως” στα υπό επισκόπηση και έρευνα.
Διότι ακόμα κι αυτοί, θαρρώ, δεν χρησιμοποιούνται πάντοτε, δα, για να δια-φωτίσουν. Αλλά, ίσως, και για να “στραβώσουν”. Ή και να συσκοτίσουν!...
Ψέματα;
Όταν όλα τα φώτα, όλοι οι προβολείς, πέφτουν συντονισμένα σε ένα σημείο, και όταν, το χειρότερο, όλα τα βλέμματα πέφτουν στο σημείο αυτό, όλα τα μάτια που βλέπουν το “προφανές”, μπορεί να χάνουν την ουσία, την αλήθεια, που βρίσκεται στο ημίφως ή στη σκιά…
Αυτή είναι μία ακόμα αλήθεια που αποδεικνύεται ιστορικά – διαχρονικά. Ιδίως μάλιστα στην εποχή μας, την εποχή των μεγάλων διαπλεκόμενων συμφερόντων: Τα Μ.Μ.Ε. “φωτίζουν” κάποια σημεία, κάποια θέματα, ακριβώς διότι θέλουν να αποσπάσουν την προσοχή των μαζών από κάποια άλλα σημεία, δηλαδή από κάποια άλλα θέματα, που είναι πραγματικά σημαντικά!...
Υ.Γ.: Στις φυλακές και στα στρατόπεδα, σκέφτομαι, οι εξελίξεις δεν συμβαίνουν, συνήθως, εκεί που φωτίζουν οι προβολείς: Οι δραπέτες κι οι σαμποτέρ δρουν στη σκιά!... Για να μην πω πως δρουν και υπογείως (κάτι που θα πήγαινε τη συζήτηση πολύ μακριά!...)
Στο να σχολιάζουμε – κριτικάρουμε, εμείς οι άνθρωποι, τους άλλους, είμαστε πρώτοι!...
Στο θέμα της αυτοκριτικής και της αυτογνωσίας πάσχουμε, “τα μάλα”!...
Ασχολούμαστε, στην κριτική μας, πολύ περισσότερο με τους άλλους, παρά με τον ίδιο μας τον εαυτό. Το πρώτο, βλέπετε, είναι εύκολο, το δεύτερο επώδυνο. Διότι, πλην των άλλων, σημαίνει και συνεπάγεται ανάληψη της προσωπικής μας ευθύνης. Που είναι, συχνά, πολύ βαριά!... Κριτικάρουμε, λοιπόν, πολύ εύκολα και για τα πάντα τους άλλους, ακόμα και για αυτά που δικαιολογούμαι, εξίσου εύκολα, και δίνουμε συγχωροχάρτι στους εαυτούς μας. “Των άλλων είναι καρύδια που βροντάνε, ενώ τα δικά μας είναι σύκα…”.Βλέπουμε το “κάρφος” στο μάτι του διπλανού μας και δεν αντιλαμβανόμαστε [ή: κάνουμε πως δεν αντιλαμβανόμαστε;…] το “δοκάρι” στο δικό μας μάτι, για να θυμηθούμε την εξαιρετική παρομοίωση που βρίσκουμε στο Ευαγγέλιο!...
“Ποια μύγα με τσίμπησε” πρωί – πρωί και γράφω τα παραπάνω; Είναι, ουσιαστικά, η κατάληξη σειράς σκέψεων που έκανα σε σχέση και με αφορμή αυτού που ακούμε συχνά τον τελευταίο καιρό από τους πολιτικά κρατούντες, και για το οποίο [δικαίως!] τους μεμφόμαστε.
Λένε, συγκεκριμένα, οι υπουργοί και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ: “Ναι μεν η πολιτική που ακολουθούμε δεν είναι αυτήπου θέλουμε, δεν είναι δηλαδή φιλο-κοινωνική και σοσιαλιστική, αυτό οφείλεται, όμως, στις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε κ.λπ. κ.λπ.” [Δεν αναφέρομαι και δεν ασχολούμαι, εν προκειμένω, γενικά και αόριστα για το εάν η ακολουθούμενη πολιτική είναι η όχι η ορθή, αλλά μόνο για τη συγκεκριμένη θέση – “δικαιολογία”]. Αλλά, απαντάνε οι επικριτές τους και ιδίως αυτοί που είναι ομοϊδεάτες, “τώρα είναι η ευκαιρία να αποδείξει κανείς ότι είναι σοσιαλιστής και ότι έχει κοινωνικές ευαισθησίες. Στην πράξη κρίνονται και εφαρμόζονται οι ιδέες και όχι στην θεωρία”. Και έχουν, πιστεύω, οι τελευταίοι, αυτή τουλάχιστον την εποχή, το δίκηο με το μέρος τους!...
Για να συνδεθώ, όμως, με αυτά που έγραψα στην αρχή και να επανέλθω σ’ εκείνα:
Ό,τι κάνουν οι τώρα πολιτικά κρατούντες…
…για τα οποία δικαίως, νομίζω, τους μεμφόμαστε…
…το ίδιο ή παρόμοια – αντίστοιχα συμπεριφερόμαστε κι εμείς, συνήθως, στην καθημερινότητά μας…
…κι όμως θεωρούμε τους εαυτούς μας “άμεμπτους”…
…ή τουλάχιστον έχουμε την (αντίστοιχη!...) δικαιολογία “στο τσεπάκι μας”…
Παραδείγματα μπορώ να αναφέρω, νομίζω, πάμπολλα. Και για όλους μας ανεξαιρέτως! Που ενώ γνωρίζουμε, κατά βάθος [εάν, βεβαίως, δεν έχουμε δια-φθαρεί ηθικά τόσο πολύ…] ποιο είναι το σωστό, συχνά ή συνήθως δεν το πράττουμε. Αλλ’ αντ’ αυτού… δικαιολογούμαστε! Σε κάθε τομέα:
…Μπορεί μεν να εξαπατώ, για παράδειγμα, ως έμπορος, τον πελάτη μου, για την ποιότητα και την αξία του προϊόντος, μπορεί να αισχροκερδώ εις βάρος του, “έχω όμως οικογένεια να θρέψω” και “οι δουλειές δεν πηγαίνουν καλά τελευταία”…
…Το γνωρίζω πως κάποιες φορές δεν φέρομαι όπως θα έπρεπε, ακόμα και προς τους ανθρώπους μου, αλλά “δεν μπορώ να συγκρατήσω τον θυμό ή την οργή μου”…
…Δεν μου είναι ευχάριστο να παριστάνω τον καραγκιόζη ή να φέρομαι ως καραγκιόζης, να ψεύδομαι ασύστολα και να συκοφαντώ, το επιβάλλει, όμως [τάχα!] το “ιερό καθήκον” της υπεράσπισης του συμφέροντος του πελάτη μου, που έχω, ως δικηγόρος…
Γενικότερα: Όταν βρίσκομαι υπό πίεση ή υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες δεν μπορώ να είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι!...
[Ναι! Αλλά υπό ομαλές και φυσιολογικές συνθήκες, ο καθένας μπορεί να είναι ή να εμφανίζεται πως είναι όχι απλώς καλός, αλλά τέλειος! Στις δύσκολες συνθήκες και καταστάσεις αποδεικνύεται κανείς ποιος ακριβώς είναι!...]
Ειδικότερα [ήδη από / επί εποχής Αδάμ]: “Η Εύα, Κύριε, με παρέσυρε”!...
…Και γνωρίζετε ποιο είναι το εξωφρενικό; Ότι ο Αδάμ μέμφεται και κατηγορεί την Εύα, ενώ δεν επικρίνει / κατακρίνει καθόλου τον εαυτό του, η Εύα, με τη σειρά της, μέμφεται και κατηγορεί το φίδι, αλλά δεν κάνει την αυτοκριτική της για να εντοπίσει τις δικές της ευθύνες… και πάει λέγοντας… μέχρι σήμερα… και έως της συντελείας του αιώνος!...
“…έχει ήδη βρωμήσει” θα έλεγε, ίσως, ο… αστυνόμος Μπέκας (της χιουμοριστικής ταινίας).
Απόδειξη;
(Άλλη μία, από τις πολλές!...)
Ιδού:
Σύμφωνα με απάντηση του προέδρου της Βουλής κ. Φιλ. Πετσάλνικου προς επερωτώντα βουλευτή, το κόστος της διαδικτυακής πύλης της Βουλής (που αποφασίστηκε επί προεδρίας κας Μπενάκη – Ψαρούδα και ολοκληρώθηκε επί προεδρίας κ. Σιούφα, τον Ιούνιο του 2009) ανέρχεται σε 1.011.318,89 € για την ανάπτυξη και 48.197,38 € για την κατάρτιση χειριστών και διαχειριστών, ήτοι, συνολικώς, 1.059.516,27€ !
Εκτιμώ ότι αν κάποιος απευθυνθεί στην ελεύθερη αγορά, οι περισσότερες προσφορές δεν θα ξεπερνούν τα 50.000€… άντε, ας τα κάνουμε 60.000€ για να μην διαφωνήσουμε [Άκουσα, μάλιστα, ότι ήδη κάποιοι ζήτησαν και έλαβαν τέτοιες προσφορές από σχετικές επιχειρήσεις!...]
Και ερωτώ:Πρόκειται περί σκαστού σκανδάλου ή όχι;
Και ερωτώ, περαιτέρω: Είναι δύσκολο, άραγε, να διερευνηθεί η υπόθεση και μάλιστα τάχιστα; Είναι δύσκολο να αναζητηθούν τα κερδοσκοπικώς εισπραχθέντα; Είναι δύσκολο να εντοπισθούν τα λαμόγια;
Εισαγγελέας μπορεί να πλησιάσει και να ασχοληθεί, ή… τον κρατάει μακριά η “μπόχα” της βρώμας;…
Χθες, κάνοντας μια εκκαθάριση στο γραφείο μου, διαπίστωσα ότι σε κάποιο ράφι είχε ξεχαστεί μισό πακέτο με φέτες για τοστ. Ο δακτύλιος ασφαλείας (που είχα επαναχρησιμοποιήσει, μετά το άνοιγμα του πακέτου) έφερε ημερομηνίακατανάλωσης “17.3.09”.
Η μεγάλη “φρίκη”, όμως, ήρθε, όταν εξέτασα το περιεχόμενο: Οι τέσσερεις φέτες που υπήρχαν μέσα, ναι μεν είχαν ξεραθεί, πλέον, από την πολυκαιρία, αλλά δεν υπήρχε ίχνος μούχλας! Αμέσως θυμήθηκα αντίστοιχο γεγονός που είχε συμβεί στην κουμπάρα μου.
Να επισημάνω ότι στο πακέτο υπάρχει η ένδειξη “χωρίς συντηρητικά”.
Χωρίς συντηρητικά και χωρίς ίχνος μούχλας;… Κάτι δεν μου ταιριάζει!...
Επιλέγω δύο ιδιαίτερα ενδιαφέροντα γνωμικά από τα προαναφερθέντα, περί Ειρήνης:
· Σε μια ευνομούμενη χώρα εγκαθίστανται οι ομογάλακτοι αδελφές Δικαιοσύνη και Ειρήνη [Πίνδαρος]
·Ειρήνη αν είναι δυνατόν, αλλά Δικαιοσύνη με κάθε τρόπο [Αριστείδης]
Ειρήνη και Δικαιοσύνη στην ίδια μοίρα, αν όχι η Δικαιοσύνη κατά τι υψηλότερα!...
* * *
Ακούω πως κάποιοι, μέσα από την τράπεζα που καιγόταν, φώναζαν “καιγόμαστε!” και κάποιοι άλλοι, από έξω, τους απαντούσαν “να καείτε!”…
Οι συγκεκριμένοι “απ’ έξω” προφανώς δεν άκουγαν την έσω φωνή τους, τη φωνή της λογικής και της ανθρωπιάς…
Θα ήθελα, όμως, ν’ ακούσω τα δικά τους επιχειρήματα και τη “λογική” τους ή τα κίνητρά τους, να προσπαθήσω να κατανοήσω τι τους οδήγησε στις συγκεκριμένες συμπεριφορές και αντιδράσεις.
[Μέχρι τότε μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω…]
Ίσως να (μου) απαντούσαν πως όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι “υπηρετούν το Σύστημα” που εκείνοι πολεμούν κι επιχειρούν να καταλύσουν.
Ίσως όμως (λέω: ίσως!) να νιώθουν αδικημένοι γενικότερα απ’ την κοινωνία όλη και από όλους μας, που έχουμε μια κάποια εργασία και ένα κάποιο εισόδημα, ενώ εκείνους η ζωή τους καταδίκασε σε ανεργία και σε φτώχεια…
* * *
Ακούω πολλά και πιστεύω τα μισά…
Ακούω πολλά και υποψιάζομαι τα διπλάσια…
Ακούω πολλά και ξέρω πως (ίσως) μας κρύβουν τα περισσότερα. Σαν το παγόβουνο (της ενημέρωσης)…
Ακούω πολλά και ξέρω πως αναμειγνύουν αλήθειες με ψευτιές. Είτε εκ προθέσεως είτε εξ αμελείας.
Ακούω πολλά και δεν ξέρω τι να πιστέψω!...
Ακούω πολλά και δεν ξέρω εάν θα πρέπει ν’ ακούω τόσα πολλά…
…Τα λίγα μου αρκούν “και με το παραπάνω” ίσως, για να σκέπτομαι.
…τόσο πολύ, που απέκτησε και διπλωματικές διαστάσεις…
Η χθεσινοβραδινή είδηση δεν πρόκειται να γίνει ούτε μονόστηλο…
Μια – δυό αράδες, μόνο, σε κάποιες αθλητικές ιστοσελίδες.
“Μία κοπέλα που εκτελούσε χρέη security έχασε δύο δάχτυλα καθότι έσκασε στα χέρια της μία κροτίδα την ώρα που προσπαθούσε να το πετάξει από εκεί που έπεσε” [http://www.inews.gr/17/echase-dyo-dachtyla-apo-krotida.htm]
[Ανεξάρτητα από την ευθύνη που ενδεχομένως να έχει και η ίδια…]
Αμφιβάλλω αν αυτά τα δυό δάχτυλα που χάθηκαν, θα μας απασχολήσουν άλλο!
Δεν ανήκαν δα σε καμιά Αφροδίτη!
Σε μια εργαζόμενη ανήκαν…
Σιγά μην ασχοληθούμε να σταματήσει η ρίψη κροτίδων στα γήπεδα!...
[(Μας) παίζει μερικές φορές η ζωή και η ιστορία κάποια παιχνίδια…
…λες και θέλει να μας σαρκάσει…
…και κάθεται παράμερα και γελάει μαζί μας…]
Τις τελευταίες ημέρες οι Γερμανοί “έβαλαν πωλητήριο” στην Ακρόπολη…
Για την ακρίβεια: κάποιοι Γερμανοί είχαν την πανέξυπνη (!) ιδέα και μας πρότειναν να πουλήσουμε την Ακρόπολη, ώστε να εξασφαλίσουμε αρκετά χρήματα (κάπου 100 δις ευρώ την κοστολόγησαν κάποιοι!...) και να μειώσουμε κατά πολύ το οικονομικό μας έλλειμμα!...
[Πρέπει, νομίζω, να είμαστε ακριβείς και να κάνουμε διάκριση μεταξύ “των Γερμανών”, γενικά, και “κάποιων Γερμανών”, πολιτικών ή δημοσιογράφων, διότι διαφορετικά “χάνουμε τη μπάλα” και το μέτρο…
…όπως τις προάλλες, για παράδειγμα, που για το εξώφυλλο του περιοδικού Focus, κλήθηκε, λέει, ο γερμανός πρέσβης στην Αθήνα και του έγιναν παρατηρήσεις – διαμαρτυρίες, από πολιτικούς παράγοντες…
Σκεφθείτε το αντίστοιχο: Ο Ομπάμα ή η Κλίντον ή κάποιοι παράγοντες του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, να καλούν τον Έλληνα πρέσβη στην Ουάσινγκτον και να διαμαρτύρονται διότι ο Ριζοσπάστης, για παράδειγμα, κάθε τρεις και τόσο, κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο “Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι”!...]
Η Ακρόπολη κατ’ επανάληψη έχει γίνει αντικείμενο marketingκαι προβολής που… “δεν την χρειάζεται”…
Από φωτογραφήσεις επωνύμων μπροστά στον Παρθενώνα “για να προβληθεί η Ελλάδα διεθνώς” [Αν θέλουμε και περιμένουμε να κερδίσει σε λάμψη η Ακρόπολη κι ο Παρθενώνας, επειδή φωτογραφήθηκε ο τάδε ή ο δείνα εμπρός τους, αλλοίμονό μας!...] μέχρι διαφημιστικές καμπάνιες προϊόντων [όπως για παράδειγμα μια παλαιότερη της CocaCola, στην οποία οι κίονες του Παρθενώνα είχαν αντικατασταθεί με μπουκάλια του αναψυκτικού…]
Αλλά για να λέμε “τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη” [διότι “των άλλων είναι καρύδια και βροντάνε, ενώ τα δικά μας είναι σύκα…” κ.λπ.], φταίμε κι εμείς: Όταν, για παράδειγμα, προσπαθούμε να προωθήσουμε συντεχνιακά ή πολιτικά – κομματικά αιτήματα με “φόντο”, κυριολεκτικά και μεταφορικά, την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα [Ξεχάσαμε, άραγε, το τεράστιο πανό που είχε αναρτηθεί, για επικοινωνιακούς λόγους, στον βράχο της Ακροπόλεως, ώστε να μεταδοθεί η εικόνα στα πέρατα του κόσμου;…]
Έλεγα, λοιπόν, για το “πωλητήριο” στην Ακρόπολη.
Με αφορμή το οποίο, στο σημερινό (7.3.2010) “Έθνος της Κυριακής” δημοσιεύεται μια γελοιογραφία του Μαραγκού, αυτή:
Έξυπνη και τραγική, συνάμα, δεδομένης και της τρέχουσας πραγματικότητας…
…διότι μόλις προχθές, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Μανώλης Γλέζος, ο άνθρωπος – σύμβολο της Εθνικής Αντίστασης (ανεξαρτήτως πολιτικής και κομματικής τοποθέτησης), ψεκάστηκε στο πρόσωπο με χημικά από κάποιον άνδρα της αστυνομίας.
Θα διαμαρτυρόμουν για τον “ψεκασμό” οποιουδήποτε ανθρώπου, πολύ δε περισσότερο ενός ηλικιωμένου! Όταν μάλιστα αυτός ο ηλικιωμένος είναι ο Μανώλης Γλέζος!...
Ήδη σε διάφορα ιστολόγια διαβάζω… ακούω κραυγές και “αναθέματα” κατά του συγκεκριμένου αστυνομικού (και της αστυνομίας γενικότερα, βεβαίως…). “Την κεφαλή του επί πίνακι”. Ή και άλλων, ανωτέρων του…
Οι κραυγές, κατά τη γνώμη μου, δεν οδηγούν πουθενά. Ούτε και οι εν θερμώ αντιδράσεις (π.χ. Ε.Δ.Ε., πειθαρχικά κ.λπ.). Αντιμετωπίζουν, υποτίθεται, το σύμπτωμα, αλλά όχι την αιτία…
Θα ήθελα κάποιος να μπορούσε όχι να του πάρει συνέντευξη, αλλά να συζητήσει μαζί του. Θα ήθελα να τον ρωτούσα το γιατί, το πώς ένιωσε και νιώθει, αν θα το έκανε στον πατέρα του ή στον παππού του, αν γνώριζε και αναγνώρισε ποιόν είχε απέναντί του (και αν όχι, πώς είναι δυνατόν να μην τον γνωρίζει!...), τι άλλο θα ήταν διατεθειμένος να κάνει, δηλαδή πού θεωρεί ότι είναι το όριο του “υπηρεσιακού του καθήκοντος” κ.λπ. κ.λπ.
Υ.Γ. (8.3.2010): Διάβασα ότι ο Μανώλης Γλέζος βγήκε από το νοσοκομείο και ότι κατά την έξοδό του δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι θέλει να συναντήσει τον αστυνομικό, για να τον ρωτήσει “γιατί;”…