Έγιναν προ καιρού, εκείνες οι συγκεντρώσεις για τις φωτιές και για το περιβάλλον. Στις οποίες πήγαν, από αυτούς που συμφωνούν με τέτοιου είδους κινήσεις και ενέργειες μόνον αυτοί που βρίσκονταν στην Αθήνα και είχαν αυτή τη δυνατότητα. Όμως:
Κάποιοι βρίσκονταν εκτός Αθηνών.
Κάποιοι μπορεί να μην είχαν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν εκείνη τη συγκεκριμένη ώρα.
Κάποιοι μπορεί να μην συμφωνούν ή να μην εκφράζονται μέσα από τέτοιου είδους κινήσεις εκδηλώσεις.
Ή να θεωρούν πως δεν έχουν αποτέλεσμα.
Ή πως αυτά και μόνο δεν αρκούν.
Και πως θα πρέπει να «βομβαρδίσουμε» τους ιθύνοντες, τους αρμόδιους, τα «κέντρα εξουσίας» και «λήψης αποφάσεων» με κάθε δυνατό τρόπο.
Σκεφτόμουν ακόμη, περαιτέρω, πως σε κάθε είδους νομικό πρόσωπο, συλλόγους, σωματεία αλλά και εταιρείες, οι μικρές και μεγάλες μειοψηφίες, έχουν δικαιώματα. Μπορούν, για παράδειγμα, να προκαλέσουν ακόμα και τη σύγκληση γενικών συνελεύσεων για συγκεκριμένα ζητήματα που οι διοικούντες δεν θέλουν (ή δεν τους συμφέρει…) να συζητούνται.
Οι πολίτες αυτής της χώρας, όμως, πρακτικά δεν έχουν μια τέτοια δυνατότητα. Διότι ναι μεν θεωρητικά προβλέπεται ο θεσμός των δημοψηφισμάτων, αλλά όπως όλοι μας γνωρίζουμε δεν εφαρμόζονται! Μονίμως τα δημοψηφίσματα τα επικαλούνται και τα επαγγέλλονται οι αντιπολιτεύσεις, που… τα ξεχνούν μόλις γίνουν κυβερνήσεις…
Και ξέρετε για μένα ποιο είναι το χειρότερο: Ότι νομίζουν (ή τους συμφέρει να νομίζουν…) πως η «λαϊκή εντολή» που έχουν πάρει [που οι πολίτες τους την έχουν δώσει προφανώς για κάποια από τα όσα επαγγέλλονται στο πρόγραμμά τους και όχι για όλα(!)] περιλαμβάνει και αυτά για τα οποία κανείς δεν συμφώνησε (π.χ. το να παίρνουν κάποιοι τις μίζες τους, το να πλουτίζουν εις βάρος μας, το να βλάπτουν το περιβάλλον μας, το να υποθηκεύουν το μέλλον μας κ.λπ. κ.λπ.)
Σας ρωτώ λοιπόν, ιδίως εσάς τους ειδικούς στα τεχνολογικά και στις δυνατότητες που παρέχει το διαδίκτυο:
Υπάρχει τρόπος, αφού γραφεί ένα κείμενο, μια επιστολή διαμαρτυρίας για ένα οποιοδήποτε θέμα ενδιαφέρει τους πολίτες, στη συνέχεια, να την υπογράψουν (ψηφιακά ίσως;) όλοι οι bloggers που συμφωνούν με το περιεχόμενό της και στο τέλος να την στέλνουμε όπου πρέπει, κατά περίπτωση: στον πρωθυπουργό, στους υπουργούς, στα κόμματα, στους βουλευτές, στους υπευθύνους των τηλεοπτικών καναλιών, στους δημοσιογράφους ή όπου αλλού;
Ο τρόπος αυτός θα πρέπει φυσικά να διασφαλίζει (όσο είναι δυνατόν) ότι στις χίλιες, για παράδειγμα, υπογραφές που θα συνοδεύουν ένα συγκεκριμένο κείμενο, δεν θα υπάρχουν… «διπλο-υπογράφοντες». Διότι ναι μεν το πιθανότερο είναι πως κανείς αποδέκτης δεν θα ελέγξει μία προς μία τις υπογραφές αυτές, αλλά ούτε θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να επικαλεστεί την πιθανότητα τέτοιων διπλο- υπογραφών.
Τέτοιου είδους προσπάθειες προφανώς δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τα συνταγματικώς προβλεπόμενα δημοψηφίσματα. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Όμως θεωρώ πως είναι ένας τρόπος να «ταρακουνήσει» κάποιους πολιτικούς που (κάνουν πως) δεν ακούν τον λαό και την οργή του. Και θα φοβηθούν, ίσως, το πολιτικό κόστος.
Ή μήπως τρέφω «φρούδες ελπίδες»;…
