Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

«Αφροσύνη»

Α’

…Καθελώ τας βιβιλιοθήκας μου και άλλας, μείζονας, κατασκευάσω…

…Άφρον, ταύτη τη νυκτί… τα βιβλία δε άτινα συνήξες, τίνι έσται;…

…Να μείνουν στη βιβλιοθήκη της πόλης μου θέλω, Κύριε. Αυτό πόθησα, αυτό ονειρεύτηκα. Για να ’χουν τα παιδιά κι οι έφηβοι και οι μελλούμενες γενιές και να διαβάζουν… Μήπως και φωτιστούν λίγο περισσότερο… μήπως και καταφέρουν ένα καλύτερο αύριο… Είναι αμαρτία, άραγε, αυτό, Θεέ μου;…


Β’

…Άφρον, ταύτη τη νυκτί… ά δε συνήξες… οι γνώσεις κι η σοφία που φόρτωσες στο μυαλό σου… τίνι έσται;…

…Τι ν’ απαντήσω, Θεέ μου, σ’ ετούτο το ερώτημα;… Πάλι καλά που πρόλαβα να γράψω δυο – τρία πράγματα, που ίσως ν’ αγγίξουν κάποιες ψυχές…


Γ’

…Άφρον, ταύτη τη νυκτί… Τι θα πει πως σύναξες φρόνηση, όπως λές; Τι είναι, άραγε, η φρόνηση, να την μαζεύεις; Θαρρείς… μήπως νομίζεις… ποιος σου είπε πως, τάχα, είναι καρποί, φρούτα ή πατάτες η, τάχα, φρόνηση, να την αποθηκεύσεις σ’ ένα ανήλιαγο υπόγειο;…

Σπόροι λουλουδιών είναι, φίλε μου, η φρόνηση… Κι ανθίζουν!... και ψηλώνουν… Και καρπίζουν…

Φρόνηση σημαίνει: Έργα… Δράση… Αποτελέσματα!...


Βλέπε και:

http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/11/blog-post_24.html