...Αν κοντύνει ο άλλος, δεν σημαίνει, βέβαια, πως αυτόματα ψηλώνω εγώ, έτσι δεν είναι;… [Εντάξει… αν κοντύνουν όλοι, ίσως ν’ αρχίσω να περνιέμαι για ψηλός…] Θα με ρωτήσεις, βέβαια, και με το δίκιο σου ίσως, «ποιο είναι το ζητούμενο;»… Αν μειωθεί η διαφορά του ύψους μας ή, ακόμα περισσότερο, αν τελικά καταφέρω να ’μαι πιο ψηλός από αυτόν, μόνο και μόνο επειδή θα ’χει κοντύνει ο άλλος [χμ… πώς άραγε;… με μια καμπούρα; με μια καθίζηση σπονδύλων; ή πώς αλλιώς;…], θα μου είναι πιο εύκολο, το δίχως άλλο, να τον «ταπώσω» ή να του βάλω καλάθι, για παράδειγμα, όταν θα παίζουμε μπάσκετ… Αν, σε τελική ανάλυση, αυτό είναι το ζητούμενο, να τον νικήσω δηλαδή, να υπερισχύσω, να τον μειώσω… τότε «εντάξει» και «μπράβο μου»… Μα… το καλάθι θα εξακολουθήσει να είναι το ίδιο ψηλά, σε σχέση με μένα, όσο και πριν… (…και… το βαζάκι με το γλυκό, στο πάνω – πάνω ράφι, θα εξακολουθήσω να μην το φτάνω…) Και η διαφαινόμενη νίκη μου, προφανώς δεν θα έχει την ίδια αξία που θα είχε υπό άλλες συνθήκες, καθώς θα έχει επιτευχθεί απέναντι σε έναν… «καμπούρη», κυρτωμένο ή με πρόβλημα (καθίζησης) στην σπονδυλική του στήλη… «Σιγά το κατόρθωμά μου» δηλαδή…
… «Να ’ναι καλά» εκεί που είναι ο μακαρίτης ο πατέρας μου, να ’ναι καλά κι εδώ που είναι η μάνα μου, που μου διδάξαν, μαζί με τόσα άλλα, πως το σημαντικό και το σπουδαίο δεν είναι να μειώνεις την αξία του άλλου ή να εύχεσαι το κακό του ενδεχόμενου ανταγωνιστή σου, μα να το να αυξάνω την δική μου την προσπάθεια, τις δικές μου ικανότητες, κι έτσι, θεμιτά αγωνιζόμενος, ν’ αποδειχθώ, ίσως, καλύτερος…
[Κάνω εδώ μία παρένθεση… Θαρρώ πως δεν είναι ανούσια και άσχετη, μα (αντίθετα!) πως έχει σχέση: Ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, πριν από χρόνια, είχε κάνει ιδιαίτερα δημοφιλές εκείνο το ανέκδοτο που, αν θυμάστε, κατέληγε πως κάποιοι συμπολίτες μας, αντί να εύχονται να αποκτήσουνε κι αυτοί ένα χρήσιμο κατοικίδιο, μια κατσίκα για παράδειγμα, όπως ο γείτονάς τους, μάλλον εύχονται «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα»…]
Πώς και γιατί μου γεννηθήκανε ετούτες οι σκέψεις, αυτός ο όλος προβληματισμός; Ακούγοντας προ ολίγου κάποιους δημοσιογράφους, ενόψει της επικείμενης εκλογής νέου αρχιεπισκόπου, να συζητούν ποιος είναι ο καλύτερος απ’ όλους, μειώνοντας «μία τον ένα και μία τον άλλον»… Και μάλιστα, αν κατάλαβα καλά, απέδιδαν ετούτη την ανίερη προσπάθεια σε κύκλους ιερωμένων… [Να σας εξομολογηθώ: Δεν τους πιστεύω τόσο πολύ τους δημοσιογράφους… Θαρρώ πως είτε «εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια», είτε πως κάνουν, μεθοδολογικά, το λάθος να ερμηνεύουν τα όσα γίνονται στο εσωτερικό της εκκλησίας, αποκλειστικά και μόνον με ταπεινά και κοσμικά κριτήρια… (όχι πως δεν πιστεύω πως, δυστυχώς, έχουν κι εκεί εισχωρήσει ή/και υπάρχουν εκεί από καιρό, τέτοιες αξίες και τέτοια κριτήρια) Ας είναι!... ίσως να επανέλθω (αργότερα ή κάποια άλλη φορά)]
Μου φαίνεται αυτό, όπως κι αν έχει, από όποιον κι αν εκπορεύεται , τόσο μικρόψυχο, τόσο κοντόφθαλμο, τόσο ανίερο (όπως είπα ήδη), τόσο αστείο (αν όχι και γελοίο…) και τόσο άσοφο…
…Ξέρετε ποιόν θα παραδεχόμουνα στ’ αλήθεια; Και, αναμφίβολα, κι εσείς μαζί μου! Εκείνον που από όλους τους εν δυνάμει υποψήφιους, θα «υπερίσχυε» έχοντας «αντιμετωπίσει» ανθ-υποψήφιους σημαντικούς και αξιόλογους… Τότε, το δίχως άλλο, όλοι θα κάναμε λόγο (και θα χαιρόμαστε και θα καυχιόμαστε…) για μια «Προσωπικότητα με Ανάστημα»!...
…Κι επειδή, αντίθετα με ό,τι πιστεύουνε πολλοί, εγώ ειλικρινά πιστεύω πως υπάρχουν τέτοιοι άνδρες, τέτοιοι επίσκοποι, με ήθος, μόρφωση κι εν γένει με προσωπικότητα ιδιαίτερα αξιόλογη, εύχομαι κι ελπίζω πως δεν θα δούμε (διότι, άλλωστε, κανείς τους δεν το χρειάζεται κι ούτε κανέναν μας συμφέρει…) φαινόμενα ανάλογα με όσα συμβαίνουν στην πολιτική ζωή και τον κοινωνικό μας βίο…
