Το έχω ως κανόνα και στις προσωπικές μου σχέσεις: Προσπαθώ να… «μπαίνω στα παπούτσια του άλλου», για να καταλάβω την οπτική του και να εξηγήσω την όποια συμπεριφορά του.
Δεν ήταν δύσκολο να το επιχειρήσω και στο εθνικό μας ζήτημα:
Να σας θυμίσω κάτι, λοιπόν: Αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τίτο δημιούργησε «εκ του μη όντος» το «ομόσπονδο κρατίδιο της Μακεδονίας». Τι σημαίνει αυτό; Ότι υπάρχουν άνθρωποι και δη η πλειοψηφία των κατοίκων της ήδη FYROM, όλοι αυτοί που είναι μέχρι 60 περίπου ετών, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν γνωρίζοντας πως είναι «Μακεδόνες»… Έτσι εξηγείται που είναι, πλέον, δύσκολο, να πειστούν να δεχθούν να αλλάξουν όνομα [Εμείς θα δεχόμασταν, άραγε, κάτι αντίστοιχο;…]
Αυτή η θεώρηση, λοιπόν, δικαιολογεί την μεγάλη πλειοψηφία του απλού λαού (διότι δεν αναφέρομαι, βεβαίως, στα «μεγάλα μυαλά» τους, στους πολιτικούς τους και στους υποκρυπτόμενους…). Τους δικαιολογεί, αλλά δεν τους δικαιώνει!
Υ.Γ. Στο ζήτημα της Μακεδονίας και της FYROM θα επανέλθω σύντομα. Για να τα ψάλλω στους πολιτικούς μας, διαχρονικά… (…αλλά και σε εμάς τους ίδιους…) Με εξαίρεση, βεβαίως, τον Νίκο Μάρτη, που πριν από δεκαετίες μας έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου και εμείς κοιμόμασταν ύπνο μακάριο…
