Ο “μπαμπούλας” της δραχμής και ο “μονόδρομος” του Ευρώ

            Πότε ακούσαμε για πρώτη φορά την άποψη ότι για να υπάρξει και πάλι ελπίδα να ορθοποδήσει η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να επανέλθουμε στη δραχμή; Πριν από 4 περίπου χρόνια, έτσι δεν είναι;

            Θυμάστε, αλήθεια, ποιο ήταν, τότε, προ τετραετίας, το αντεπιχείρημα; [αν μπορεί να θεωρηθεί “επιχείρημα” κάτι που ανάγεται κατά βάση στο θυμικό και όχι στη λογική] Ότι η επιστροφή στη δραχμή θα σήμαινε, αυτομάτως, πτώση του οικονομικού επιπέδου των Ελλήνων και της χώρας μας κατά 25 με 30%.

            Ήδη, στα χρόνια που πέρασαν, το οικονομικό επίπεδο έπεσε κατά πολύ περισσότερο, κι ας μην επιστρέψαμε στη δραχμή.

            Προ έτους, όταν πάλι είχε προκύψει ο “φόβος” ότι μπορεί να “γυρίσουμε” στη δραχμή, κάποιοι στρατευμένοι οικονομολόγοι δήλωναν ότι αυτό θα σήμαινε περαιτέρω πτώση του επιπέδου κατά 30 με 40% [Ως προς τα ποσοστά ο καθένας δήλωνε, κατά βούληση, “ότι του κάπνιζε” και “αναφορά δεν έδινε”!....]

            Αυτό που τώρα ακούω είναι ότι επιστροφή στη δραχμή θα σημάνει ότι η Ελλάδα θα καταλήξει να γίνει, λέει, Ουγκάντα [ή Ζιμπάμπουε ή... δεν θυμάμαι κι εγώ ποιες αφρικανικές χώρες έχουν αναφέρει!]

            [Αφήνω κατά μέρος, τουλάχιστον για την ώρα, μια φαινομενικά πιο υπεύθυνη (ως λιγότερο “χρωματισμένη” με οποιαδήποτε γκάμα χρωμάτων...) άποψη ότι “κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι ακριβώς θα συμβεί, αφού μπαίνουμε σε αχαρτογράφητη περιοχή” και....]

            ...Προσπαθώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να συνδυάζονται όλα αυτά;

            Σκέπτομαι πώς ένα από τα δύο μπορεί να συμβαίνει [και ειλικρινώς θα ήμουν ευγνώμων σε όποιον μου υποδείξει περισσότερες εκδοχές] και ο καθένας μπορεί να επιλέξει την κατά τη γνώμη του ορθότερη [αν και μπορεί να συνδυάζονται]:

           

            α) Όσο περνάει ο καιρός, οι πολέμιοι της επιστροφής στη δραχμή, αντιλαμβανόμενοι ότι οι “ισχυρισμοί” τους δεν έχουν αποτέλεσμα, αυξάνουν τη δόση φόβου, ελπίζοντας αυτός να επενεργήσει στην κοινωνία.

            β) Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, εξαιτίας ακριβώς των “μνημονίων” και της επί 5ετία εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής, να έχουν κάνει την κατάσταση τόσο δραματική.

            Για να γίνει αντιληπτό τι εννοώ, μ’ αρέσει να φέρω παραδείγματα σε προσωπικό επίπεδο που ο καθένας μας μπορεί να αντιληφθεί:

            Υποθέστε, λοιπόν, στο προσωπικό  ή οικογενειακό σας επίπεδο, ότι προ 5ετίας, που βρεθήκατε σε οικονομική ανάγκη, εξαιτίας μιας ιατρικής επέμβασης για παράδειγμα, αναγκαστήκατε να πουλήσετε το κτήμα που είχατε στο χωριό (ή οποιοδήποτε άλλο σημαντικό περιουσιακό στοιχείο). Αυτόματα χάνετε ένα σοβαρό “μαξιλάρι” ασφαλείας που είχατε.

            Το πρόβλημα υγείας σας δυστυχώς δεν αποκαταστάθηκε από την αρχική εγχείρηση και χρειάστηκε μία δεύτερη εγχείρηση [μπορείτε ήδη να την αποκαλείτε … “μνημόνιο”], που πληρώθηκε με την εκποίηση και του σπιτιού σας (ή όποιου άλλου σημαντικού περιουσιακού στοιχείου σας).

            Τι σας έχει απομείνει; Τελευταίο σας “μαξιλάρι”, για μια ώρα ανάγκης, κάποια κοσμήματα και τιμαλφή. Αν τα εκποιήσετε κι αυτά, τι θα κάνετε την ώρα της πραγματικής ανάγκης; Θα ανεχθείτε, ίσως, να εκπορνευτεί η κόρη σας;

            [Το παράδειγμά μου αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι το καλύτερο δυνατό, αλλά συνειδητά δεν το αλλάζω (να δούμε αν κάποιοι θα σταθούν στην αποτυχία μου να επιλέξω εξαρχής ένα καλύτερο παράδειγμα και δεν ασχοληθούν με την ουσία αυτού που αντιλαμβάνεστε ότι θέλω να πω...)]

            ...Τί θέλω να πω; Ότι στην Ελλάδα [μας] έχουν μείνει λίγα, πολύ λίγα, περιουσιακά στοιχεία που αξίζουν [Στις Αξίες με “Α” κεφαλαίο ας μην αναφερθώ επί του παρόντος, διότι θα αρρωστήσω!...]

            Λίγη Αγροτική παραγωγή, παραγωγικές Φαρμακοβιομηχανίες (και όχι μόνον) πολλά υποσχόμενες, Τουρισμός, Ενέργεια, Ορυκτός Πλούτος (συμπεριλαμβανομένων των Υδρογονανθράκων).

            Πόσο κοστολογούνται όλα αυτά; [Υποτιμημένα, φυσικά, λόγω οικονομικής κρίσης;] Δεν το ξέρω. Υποθέτω, όμως, ότι οι συστηματικοί τεχνοκράτες το έχουν κάνει ήδη προ πολλού: Πολύ λιγότερο από τα 50 δις. Του ποσού, ξέρετε, που θα μεταφερθεί στο Ταμείο έμπνευσης Σόιμπλε, που μας επετράπη τελικώς να έχει έδρα στην Αθήνα και όχι στο Λουξεμβούργο…

            Σας φαίνεται λογικό [ή/και “σας κάνει καρδιά”] να τα ρίξουμε κι αυτά στον Καιάδα ενός τρίτου Μνημονίου;

            Κι ύστερα τι;

            Εάν [ΕΑΝ, λέμε (που εγώ και πολλοί άλλοι το θεωρούμε σίγουρο!...)] αποτύχει και αυτό το μνημόνιο, τότε θα υπάρχει η δυνατότητα οποιουδήποτε άλλου “plan-B”;

            Υπάρχει μια κινέζικη παροιμία:

“H καλύτερη στιγμή για να φυτέψεις ένα δένδρο [σύμβολο ανάπτυξης κατ’ εμέ, εν προκειμένω] είναι πριν από 20 χρόνια. Η αμέσως καλύτερη στιγμή είναι ΤΩΡΑ!”

            H καλύτερη στιγμή να είχαμε βγει από τον “μονόδρομο” του Ευρώ και να επιλέξουμε την εναλλακτική λύση του εθνικού νομίσματος ήταν πριν από πέντε χρόνια.

            Η αμέσως καλύτερη στιγμή να το κάνουμε είναι ΤΩΡΑ !

            Διαφορετικά, αν περιμένουμε να το κάνουμε (υποχρεωτικά, κάποια στιγμή) μετά από κάποιους μήνες ή κάποια χρόνια, τότε θα μπορώ να σας πω ότι ίσως να γίνουμε, τότε, σαν τη Δημοκρατία του Κονγκό, την φτωχότερη χώρα της Αφρικής. Γιατί δεν θα έχουμε τίποτα, πια, να εκμεταλλευτούμε. Και συνεπώς δεν θα έχουμε καμία πια ελπίδα ανάκαμψης...

Σχόλιο για μια “ελάχιστη” διαφορά

      Διαβάζω κάποια επιτιμητικά –καταδικαστικά για την κυβέρνηση σχόλια, για το ότι αυτή πρότεινε ή (κατ’ ακρίβεια) αποδέχθηκε μέτρα 8 δισεκατομμυρίων και τελικά διέκοψε την διαπραγμάτευση για ΜΟΛΙΣ 500 εκατομμύρια παραπάνω.
Δεν νομίζω πως είναι της παρούσης να καταγράψω την άποψή μου περί του εάν ορθώς η κυβέρνηση πρότεινε – αποδέχθηκε τα συγκεκριμένα μέτρα που κοστολογούνται στο προαναφερθέν ποσό.

      Θα ήθελα, όμως, να σχολιάσω αυτή την ασήμαντη, τάχα, διαφορά των 500 ΜΟΛΙΣ εκατομμυρίων, με μια παρομοίωση:

      Ο Πύρρος Δήμας είναι, σύμφωνα με την Βικιπαίδεια, “κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στην κίνηση του αρασέ στην κατηγορία των 85 κιλών, με 180 κιλά επίδοση την οποία πέτυχε το 1999 στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Αθήνας”. To ρεκόρ αυτό το πέτυχε στις καλύτερες ημέρες του.

      Σκεφτείτε, λοιπόν, την εικόνα: Σήμερα να τον προκαλεί κάποιος να κάνει μια επίδειξη στο κοινό, ζητώντας του να σηκώσει 200 κιλά. Ο Πύρρος προφανώς δεν αποδέχεται την πρό(σ)κληση, αλλά μετά από πολλές πιέσεις συμφωνεί - προτείνει να επιχειρήσει, πράγματι, να σηκώσει 170 κιλά, θεωρώντας ότι δίνοντας τον καλύτερο εαυτό του, σήμερα, την ψυχή του ολόκληρη, τελικά θα τα καταφέρει (ΙΣΩΣ!...). Και στην πρότασή του αυτή, να έρχεται η αντιπρόταση (...των “θεσμών’ – δανειστών): “Εντάξει, ας τα κάνουμε 185. Η διαφορά είναι ασήμαντη”. Μπορεί ποτέ ο (όποιος) αρσιβαρίστας να αποδεχθεί μια τέτοια αντιπροσφορά;

      Όχι 15 κιλά παραπάνω, αλλά μόλις μερικά γραμμάρια παραπάνω είναι ικανά να κάνουν ένα αρσιβαρίστα να καταρρεύσει, να αποτύχει!...

      Ας σταματήσει, λοιπόν, αυτό το [κατά τη γνώμη μου] παραμύθι!....

Ενόψει δημοψηφίσματος: Πρώτες σκέψεις, προς συζήτηση

      Να καταγράψω μερικές σκέψεις, για να μου πούν, όσοι μου κάνουν την τιμή και τις διαβάσουν, πού συμφωνούν ή (κυρίως) πού νομίζουν ότι σφάλλω

      [Διότι, κατά βάθος, μου αρέσουν οι παρατηρήσεις, με κάνουν να διορθώνομαι!...]

      Συμφωνούμε ότι η Δημοκρατία, παρά τα όποια ελαττώματά της [που κατ’ εμέ έχουν να κάνουν με τον ίδιο τον “δήμο”…] είναι το καλύτερο πολίτευμα;

      Συμφωνούμε ότι ιδανική μορφή Δημοκρατίας είναι η Άμεση Δημοκρατία;

      Συμφωνούμε ότι μορφή και έκφανση της Άμεσης αυτής Δημοκρατίας       είναι το Δημοψήφισμα;

      Συμφωνούμε ότι δεν είναι στα “υπέρ” της μεταδικτατορικής δημοκρατίας το γεγονός ότι επί 41 χρόνια δεν έχει γίνει ούτε ένα δημοψήφισμα;

      Υποθέτω ότι δεν θα συμφωνήσουμε στους λόγους που επί τόσα χρόνια δεν έχει γίνει ένα δημοψήφισμα, αλλά επειδή αυτό σηκώνει πολλή συζήτηση προτείνω να το αφήσουμε κατά μέρος για σήμερα.

      Υποθέτω, επίσης, ότι δεν θα συμφωνήσουμε ως προς το εάν τα δημοψηφίσματα γενικώς και δη το επικείμενο προκαλούν / προκαλεί διχασμό. Άκουσα ήδη να γίνεται λόγος, από πολιτικούς και δημοσιογράφους, για νέο “εθνικό διχασμό” [Αυτός, άραγε, είναι ένας λόγος για τον οποίο δεν γίνονται δημοψηφίσματα; Για να μην διχαστεί ο λαός;] Πείτε μου, όμως: Το ότι προκηρύχθηκε το περί πολιτεύματος δημοψήφισμα του 1974, μπορούσε να προκαλέσει εθνικό διχασμό; Ερωτώ!

      Το επικείμενο δημοψήφισμα δεν περιέχει ερώτημα περί παραμονής ή περί εξόδου από το Ευρώ.

      Βεβαίως κάποιοι εκτιμούν ότι το ερώτημα περί Ευρώ υποκρύπτεται. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι διαφορετική. Αλλά για να προχωρήσουμε τη συζήτηση, ας θεωρήσω την δική μου εκτίμηση εσφαλμένη και ας δεχθώ την αντίθετη εκτίμηση ως ορθή.

      Σας ερωτώ: Το Ευρώ, αυτό καθεαυτό, είναι κάτι “ιερό”; [Μια “ιερή αγελάδα” που δεν πρέπει να αγγίξουμε;!...] Μπορεί να υποστηρίζεται σοβαρά ότι “εκτός Ευρώ δεν υπάρχει οικονομική ανάπτυξη και ευημερία”;  Πολύ δε περισσότερο αναφέρομαι στο Ευρώ έτσι που έχει δομηθεί και έχει λειτουργήσει.

      Επ’ αυτού θα επανέλθω σε λίγο. Επιτρέψτε μου, όμως, στο σημείο αυτό, να κάνω μια παρατήρηση:

      Κάποιοι, σκοπίμως και δολίως κατ’ εμέ, έχουν καταφέρει, εσχάτως, να παραπλανήσουν μεγάλο μέρος του κόσμου ότι, τάχα, “έξοδος από τη ζώνη του Ευρώ σημαίνει και έξοδο από την Ευρώπη” (εννοούν, προφανώς, από την Ευρωπαϊκή Ένωση).

      Γιατί, παρακαλώ, να ισχύει κάτι τέτοιο; Μήπως δεν υπάρχουν άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν ανήκουν στη ζώνη του Ευρώ;

      Εκτός εάν εννοείται [και εννοείτε, κύριοι!...] ότι οι “εντός ευρωζώνης”, εάν βρεθούμε (με δική μας ή με δική τους θέληση) εκτός ευρωζώνης, θα μας τιμωρήσουν διώχνοντάς μας και από την Ευρωπαϊκή Ένωση [“Ωραίος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος”!....] Και αυτός είναι, κατά τη γνώμη σας, σοβαρός λόγος για να [κάνουμε ξανά τις κότες… και να] παραμείνουμε στην Ευρωζώνη.

     

      Κι εγώ προσωπικά είμαι υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης. Για πάμπολλους κοινωνικο-πολιτικούς, γεω-πολιτικούς και πολιτιστικούς λόγους. Η σημερινή Ευρώπη, όμως, δεν είναι η Ενωμένη Ευρώπη που όλοι μας ονειρευτήκαμε! Αυτό αποδεικνύεται σε ένα σωρό περιπτώσεις. Για παράδειγμα: Στο μεταναστευτικό και στην υπάρχουσα συμφωνία “Δουβλίνο 2”. Μόλις προχθές, σας θυμίζω, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας τα “έχωσε” χοντρά στους ηγέτες της υπόλοιπης Ευρώπης: “Αν αυτή είναι η Ευρώπη που θέλετε, να τη χαίρεστε!” [Ναι, έτσι ακριβώς το διάβασα!...].

      Λίγο – πολύ το ίδιο  συμβαίνει και στα οικονομικά. Για σκεφτείτε το αντίστοιχο εντός Ελλάδος: Σκεφτείτε δηλαδή, μια περιοχή της Ελλάδας, π.χ. σε ένα απομονωμένο νησί της Ελλάδας να μην υπάρχει νοσοκομείο και σχολείο και το κράτος να μην φροντίζει ώστε να υπάρχει τακτική ακτοπλοϊκή ή/και αεροπορική συγκοινωνία. Οι κάτοικοι αυτού του νησιού γιατί θα πρέπει να νιώθουν ότι τους συνδέει κάτι με το “κράτος των Αθηνών”; Ή, πάλι, σκεφτείτε μια παραμεθόρια περιοχή, με υπερβολικά αυξημένη ανεργία, στην οποία και πάλι το κεντρικό κράτος να μην φροντίζει να εφαρμόζει τουλάχιστον κοινωνική πολιτική. Δεν θα γινόταν εύκολα βορά σε αποσχιστικές τάσεις; Τι νομίζετε, λοιπόν; Το ίδιο μεγάλο λάθος δεν έγινε και με την εφαρμογή του Ευρώ; Δεν συνδυάστηκε με κοινωνική πολιτική, με προγράμματα διασποράς των χρημάτων και, συνεπώς, είναι θνησιγενές. Κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον…

      Ξεστράτισα. Αλλού είναι το θέμα μας:

      Αν καταλαβαίνω καλά, το μόνο “επιχείρημα” αυτών που τάσσονται υπέρ του “ναι” στο επικείμενο δημοψήφισμα, είναι ο ΦΟΒΟΣ!...  Ο φόβος για το άγνωστο, που το παρουσιάζουν με τα πιο μελανά χρώματα. Θυμάμαι που όταν άρχισε η κρίση και για πρώτη φορά τέθηκε το ζήτημα της εξόδου από το Ευρώ, διέσπειραν τον φόβο ότι τυχόν έξοδος από το ευρώ θα έχει ως αποτέλεσμα “το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο των Ελλήνων να πέσει κατά 30%” [ή 40% ή 50%, αναλόγως πόσο “φοβερή” ήθελε να παρουσιάσει την κατάσταση]. Σήμερα, που ο Έλληνας έχει ήδη νοιώσει την μείωση αυτή χωρίς να βγούμε από τη ζώνη του Ευρώ, επανέρχονται με το ίδιο φόβητρο! Και ήδη, αφότου αναγγέλθηκε το δημοψήφισμα, έχει αρχίσει η εκστρατεία κατατρομοκράτησης του κόσμου! Μπράβο σας, λοιπόν, σπουδαίο λογικό επιχείρημα!...

      Αλήθεια, έχετε σκεφτεί, συμπολίτες που τάσσεστε υπέρ του “ναι” και υπέρ της ‘πάση θυσία συμφωνίας με τους… εταίρους” [να τους χαιρόμαστε!...] και υπέρ της “πάση θυσία παραμονής στο ευρώ”, πού οδηγεί μεσομακροπρόθεσμα η όλη κατάσταση; Ένα χρέος που είναι μη βιώσιμο [πανθομολογείται, πλέον!...] έχει ανάγκη να “ανατροφοδοτείται” με νέα δάνεια, υπό όλο και βαρύτερους όρους ή, ορθότερα, υπό όρους που θα επιβάλλουν “με το έτσι θέλω” οι εταίροι μας [λέγε – λέγε, το πίστεψα κι εγώ!...]. Και έχοντας δώσει “γη και ύδωρ”, μη έχοντας πλέον καμία πλουτοπαραγωγική πηγή, κανένα παραγωγικό στοιχείο [διότι όλα αυτά (θα) έχουν ξεπουληθεί, στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης], θα ικετεύουμε, κάθε φορά, για ψίχουλα! Πείτε μου, σας φαίνεται λογικό και ηθικό;

      Υποθέτω ότι θα μου πείτε πως η λογική λέει πως αύριο – την άλλη εβδομάδα – τον άλλο μήνα, θα πρέπει να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, ώστε να έχει ο μισθωτός και συνταξιούχος να πληρώσει τα φάρμακά του κ.λπ. κ.λπ.

      Αυτή ΔΕΝ είναι λογική! Αυτά είναι σοφίσματα, φίλοι μου. Είναι η “λογική του ξεπουλήματος” των πάντων, που την αποδέχεστε γιατί ακόμα είστε [και είμαστε (γιατί περιλαμβάνω και τον εαυτό μου)] σε αυτούς που “την βολεύουμε” και ελπίζετε/-ουμε πως θα μπορούμε να εξακολουθούμε να “την βολεύουμε” ή ελπίζετε πως θα είστε στην αυλή ή στον περίγυρο των κρατούντων, και “δεν θα σας πάρει από κάτω” η κατάσταση.  Είναι η λογική του πουλάμε τώρα, άμεσα, στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης, φορείς όπως ο ΟΠΑΠ, αντί τιμήματος που αντιστοιχεί στα κέρδη ενός χρόνου (ή δύο;), ώστε τα χρήματα που θα εισπραχθούν να χρησιμεύσουν για το κοινό καλό [:το “τυράκι”], αλλά μετά δεν θα υπάρχει καν αυτή η πηγή εσόδων για το κοινό καλό [:η “φάκα”...].

      Να εξηγούμαστε! Γνωρίζω πολύ καλά ότι η μικρή και οικονομικά ανίσχυρη Ελλάδα είναι εύκολη λεία στα οικονομικά σχέδια των… “εταίρων” μας. Ιδίως αν έχεις διαβάσει το “Δόγμα του σοκ”, το “Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου” κ.λπ., γνωρίζεις ότι μπορούν να μας λιώσουν οποτεδήποτε. Ή μπορεί να προτιμήσουν έναν αργό και βασανιστικό θάνατο, όπως είχαν προτιμήσει να κάνουν μέχρι τώρα, κρατώντας τα προσχήματα και “καλλωπίζοντας” το έργο τους ώστε να μην γίνει αντιληπτό από το παγκόσμιο κοινό και αντιδράσει εκείνο… […όσο μπορεί να τους απασχολεί κι αυτό!]

      Έχετε την εντύπωση ότι αν είστε [και είμαστε κι εμείς, μαζί σας, όπως κάνατε / κάναμε μέχρι τώρα] “ανεκτικοί και υποχωρητικοί” απέναντί τους, αν είμαστε “καλά παιδιά”, θα μας λυπηθούν;…

      …Όμως με μια τέτοια οπτική, υποθέτω ότι και το 1940 θα έπρεπε να μην αντισταθούμε καν, αφού έτσι κι αλλιώς ήταν δεδομένο ότι θα υποκύψουμε στον ιταλογερμανικό άξονα. Με μια τέτοια οπτική, θα ήταν “λογικά” προτιμότερο να έχουμε πει ένα “ναι” και θα είχαμε καλύτερη τύχη.

      Ευτυχώς, όμως, που είπαμε τότε το “όχι” κι έχουμε κάτι για το οποίο να νοιώθουμε περήφανοι στη σύγχρονη ιστορία μας!

      Ένα τέτοιο “όχι”, λοιπόν, σκέφτομαι να πω και τώρα. Για την Ελλάδα! Και για την Αξιοπρέπειά μας και την Ιστορία μας!

«Κάποιες λογικές (ή μήπως όχι;) σκέψεις για το ελληνικό χρέος και τους δανειστές μας»

“Τράπεζες είναι οι οργανισμοί εκείνοι που σου δανείζουν μια ομπρέλα όταν έχει καλοκαιρία και σου την παίρνουν πίσω όταν αρχίζει να βρέχει” [Μπ. Μπρεχτ]

      [Ο γράφων διευκρινίζει ότι ανήκει στην ολιγάριθμη εκείνη κατηγορία Ελλήνων που δεν έχει λάβει δάνεια, εκ πεποιθήσεως και ως στάση ζωής.

      Επίσης ανήκει στην κατηγορία των Ελλήνων που αναμφίβολα έχει θιγεί από την κρίση (και ποιος, άραγε, δεν το έχει πάθει, εκτός από μια μικρή μειοψηφία;) αλλά δεν έχει πρόβλημα επιβίωσης και εξακολουθεί να ζει μια αξιοπρεπή ζωή.

      Απαραίτητες διευκρινίσεις, νομίζω, για να αξιολογηθούν αναλόγως οι παρακάτω μου σκέψεις. Που, παρά την αρχική επιθυμία μου, δεν θα αναφερθούν γενικώς στο θέμα του δανεισμού και του χρέους, αλλά θα το θεωρήσουν ως “αναγκαίο κακό”…]

      Πολλοί συνάνθρωποί μας, ιδιώτες ή επιχειρηματίες, έχουν αναγκαστεί συχνά να καταφύγουν όχι απλώς και μόνο στον δανεισμό, αλλά και στη χειρότερη μορφή του, αυτόν από τους τοκογλύφους. Και λίγο – πολύ γνωρίζουμε όλοι μας πώς “λειτουργεί” και εξελίσσεται συχνά αυτή η συνεργασία – λυκοφιλία: Όσο ο οφειλέτης μπορεί και είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, ο τοκογλύφος είναι απέναντί του “κύριος” και δη ευγενέστατος. Με τις πρώτες δυσκολίες, όμως, η μάσκα πέφτει και ο τοκογλύφος χυμάει!... Και ο δύστυχος οφειλέτης αναγκάζεται τότε, κάποιες φορές, να καταγγείλει την τοκογλυφική συμπεριφορά του εκμεταλλευτή του.

      Αλήθεια, πείτε μου: Θεωρείτε ανήθικη αυτή την καταγγελία – καταμήνυση του τοκογλύφου εκ μέρους του οφειλέτη; Υπό άλλη οπτική: Τι οφείλει να κάνει ο δικαστής ενώπιον του οποίου θα αχθεί η υπόθεση;

      Δεν σας ρωτώ για το τι ορίζει ο (ελληνικός) νόμος. Αυτό το γνωρίζω. Την ηθική σας θεώρηση θα ήθελα να ξέρω. Άλλωστε η φράση “ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό”, ισχύει και προς τις δύο κατευθύνσεις, έτσι δεν είναι;…

      Μια που αναφέρθηκα σε νόμους, επιτρέψτε μου μια παρέκβαση: Υποθέτω ότι όλοι σας γνωρίζετε τον λεγόμενο “νόμο Κατσέλη” για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά της χώρας μας. Θα ήταν ενδιαφέρον και χρήσιμο εάν γνώριζα πώς τοποθετείστε απέναντί του. Προσωπικώς, πάντως, συμφωνώ με τη φιλοσοφία που εμπεριέχει και εκφράζει [σας θυμίζω, βεβαίως, ότι ουδόλως με αφορούσε, ώστε να αντλώ οφέλη απ’ αυτόν!...] και ήταν χρήσιμος και αναγκαίος [ακόμα κι αν χάρη σ’ αυτόν  προστατεύτηκαν και κάποιοι που ίσως να μην έπρεπε… (…αλλά πάντα δεν συμβαίνει αυτό;…)]

      Ας έρθουμε τώρα στο φλέγον (τα τελευταία χρόνια) θέμα, αυτό του ελληνικού χρέους.

      Σε συζητήσεις που κάνω [όπως όλοι μας άλλωστε…] κάποιοι γνωστοί και φίλοι που τάσσονται υπέρ των μνημονίων και της ανάγκης να πληρωθεί κατά προτεραιότητα το χρέος, μου θέτουν και αυτό το “ηθικό” πρόβλημα:

      “Μα δεν είναι σωστό, από τη στιγμή που δανειστήκαμε, να αποπληρώσουμε το χρέος μας; Δεν είναι ντροπή για την Ελλάδα και για τους Έλληνες να πούμε ότι αρνούμαστε να εξοφλήσουμε; Όταν δανειζόμασταν ήταν καλά; Δεν έχουν το δικαίωμα αυτοί που μας δάνεισαν, να απαιτούν πίσω τα χρήματά τους;”

      Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω;!... Ας προσπαθήσω να είμαι σύντομος:

      Κατ’ αρχάς συμφωνώ ότι οι υποχρεώσεις που αναλαμβάνουμε πρέπει να τηρούνται και τα χρήματα που δανειζόμαστε πρέπει να εξοφλούνται…

      …Υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι δεν ανακύπτει θέμα τοκογλυφίας [Επισημαίνω, βεβαίως, ότι ακόμα και το πού βρίσκονται τα όρια της “τοκογλυφίας” είναι θέμα οπτικής του (εκάστοτε) νόμου και ότι για κάποιους ακόμα και τα δάνεια των τραπεζών είναι τοκογλυφικά – αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα για να το αναλύσουμε…]

      Δεύτερη μεγάλη προϋπόθεση για μένα, είναι να κριθεί εάν τα δάνεια δεν είναι παράνομα και απεχθή [Μην “κλωτσάτε”!... Αντιλαμβάνομαι, βεβαίως, την αυθόρμητη αντίδρασή σας, καθώς η σχετική ορολογία έχει συνδεθεί εσχάτως με τα όσα σχετικώς υποστηρίζει η πρόεδρος της Βουλής, η Κωνσταντοπούλου, με ό,τι αρνητικό συνεπάγεται αυτό για πολλούς. Σας επισημαίνω, πάντως, ότι οι σχετικοί όροι γίνονται δεκτοί από το διεθνές δίκαιο, έχει γίνει επίκλησή τους στο παρελθόν όταν οι διεθνώς κρατούντες θέλησαν να διαγράψουν χρέη φίλα προσκείμενων κρατών ή καθεστώτων. Για περαιτέρω ενημέρωσή σας δε, σας παραπέμπω στο ντοκιμαντέρ  (που έχει εκδοθεί και ως βιβλίο) με τίτλο “Debrocracy”, που μπορείτε να το βρείτε και στο Internet (http://infowarproductions.com/debtocracy_doc)]

      Τρίτη βασική προϋπόθεση, κατ’ εμέ, η εξόφληση του χρέους να γίνει με όρους “λογικούς” ή / και ηθικούς. Είναι ανεπίτρεπτο, κατ’ εμέ, να μην γίνεται σεβαστή η αξιοπρέπεια του οφειλέτη.

      Εξηγούμαι: Ας υποθέσουμε, στο διαπροσωπικό – καθημερινό επίπεδο (ώστε να γίνει άμεσα αντιληπτό από τον καθένα) ότι κάποιος (ας τον ονομάσουμε “Ο”) οφείλει 10.000 ευρώ σε κάποιον τρίτο (ονόματι “Δ”). Ας υποθέσουμε μάλιστα (για να σας “ιντριγκάρω”…) ότι η οφειλή αυτή δεν προέρχεται από δανεισμό του Δ προς τον Ο, αλλά από παράνομη ενέργεια (κλοπή, υπεξαίρεση κ.λπ.) του Ο εις βάρος του Δ. Και ας υποθέσουμε, τέλος, ότι ο Ο εισπράττει κάθε μήνα, αποδεδειγμένα, 1000 ευρώ. Τι σας λέει το ηθικό σας κριτήριο;  Θα ήταν ορθό, δίκαιο και ηθικό, ο Δ να απαιτεί από τον Ο να του αποδίδεται κάθε μήνα το σύνολο (ή το μεγαλύτερο μέρος) των χρημάτων που εισπράττει ο Ο, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι πρέπει να καλυφθούν οι τρέχουσες βιοτικές ανάγκες (για σίτιση  και όχι μόνον) του οφειλέτη και της οικογένειάς του; Ή, πάλι, η ηθική σας συνείδηση θα μπορούσε να αποδεχθεί να “πεταχτούν στον δρόμο” [μου αρέσει αυτή η δημοσιογραφική έκφραση!...], μετά από διαδικασία εκτέλεσης, όχι μόνο ο οφειλέτης, αλλά και τα ανήλικα παιδιά του; Προσωπικώς τα βρίσκω, όλα τα παραπάνω, απεχθή και ανήθικα. Ανήθικο και υπερβολικό, επίσης, θα θεωρούσα την απαίτηση εκ μέρους του δανειστή να πωλήσει ο οφειλέτης κάποιο οικογενειακό κειμήλιο, προκειμένου να εξοφληθεί μέρος του χρέους [Είναι άλλο ζήτημα εάν ο οφειλέτης, με δική του απόφαση, έπαιρνε μια τέτοια πρωτοβουλία]. Πολύ δε περισσότερο θα θεωρούσα ανήθικο και ανεπίτρεπτο εάν ο οφειλέτης προσφέρεται να πωλήσει κάποιο περιουσιακό του στοιχείο, η αξία του οποίου υπερκαλύπτει την οφειλή – χρέος του, προκειμένου να το εξοφλήσει πλήρως, αλλά ο δανειστής απαιτεί [ναι, απαιτεί!] αντ’ αυτού του περιουσιακού στοιχείου να πωληθεί ένα άλλο, δικής του επιλογής [Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, ίσως ρωτήσετε; Κι όμως, αν είναι ακριβή τα όσα μόλις χθες πληροφορηθήκαμε, συνέβη! Οι “δανειστές”, λέει, δεν θέλουν να φορολογηθεί ο ηλεκτρονικός τζόγος, όπως πρότεινε η ελληνική κυβέρνηση, αλλά απαιτούν να φορολογηθούν οι ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες. Υπάρχει καμία λογική ή ηθική δικαιολογία σε κάτι τέτοιο;]

      Ξέρετε, όμως, τι με εξοργίζει περισσότερο; Ότι αυτοί που (μας) φέρονται με αυτόν τον τρόπο, έχουν το θράσος να αυτοαποκαλούνται “εταίροι” μας και έχουν την απαίτηση να τους αποκαλούμαι κι εμείς έτσι! Το δε τραγικό είναι ότι δεν χρειάζεται καν να εκφράσουν μια τέτοια απαίτηση. Έχουμε καταντήσει τόσο δουλικοί, που το κάνουμε μόνοι μας!...

      Βρε… ούστ!...

           

«Οι “εταίροι” μας θέλουν για “εταίρες”. Και η “κοινή λογική” είναι πολύ “κοινή” και καθόλου “λογική”»

      [Γράφω εν θερμώ! Κάτι που συνήθως δεν μου συμβαίνει… δηλαδή το αποφεύγω, συνειδητά, προσπαθώντας να είμαι “ψύχραιμος”. Αλλά τώρα επέλεξα διαφορετικά].

      Να δούμε πότε επιτέλους θα το καταλάβουμε [Ελπίζω πριν να είναι πολύ αργά…]: Ότι αυτοί που τους λέμε ‘εταίρους” μας θέλουν, στην πραγματικότητα, για “εταίρες” τους.

      Να δούμε πότε επιτέλους θα γίνει αντιληπτό: Ότι συχνά αυτό που κάποιοι εμφανίζουν και “πλασάρουν” ως “κοινή λογική” είναι πολύ “κοινή” και καθόλου “λογική”.

      Αλήθεια, θυμάστε πού αλλού υπήρχε αυτό το “κοινή”; Στο “Κοινή Αγορά”. Που έριξε το βάρος όλο στο “αγορά”, μέχρι που… μπατάρισε. Και κάπου εκεί οι image makers σκέφτηκαν να της ρίξουν μια μπέρτα για να καλυφθεί η γύμνια: “Ένωση” την είπαν, “Ευρωπαϊκή Ένωση”!...

      “Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις…” λέει ένα τραγούδι, που κρύβει τη μεγάλη σύγχρονη τραγωδία…

      Με τόσα ψέματα, λοιπόν, κάποιοι, συνειδητά ή ασυνείδητα, μιλούν για Ευρώπη, για Ενωμένη Ευρώπη, και δεν αντιλαμβάνονται [ή το αντιλαμβάνονται και το κάνουν “επί σκοπώ”, οι ασυνείδητοι!...] ότι “πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες”.

      Ευρώπη. Αυτή είναι, άραγε, η Ευρώπη που ονειρευτήκατε και ονειρευτήκαμε; Η Ευρώπη “των αγορών” αλλά χωρίς τους λαούς της;…

      [Μου θυμίζει κάποιους ψυχολόγους που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη της ψυχής, αλλ’ αυτή είναι μια άλλη ιστορία, που δεν είναι του παρόντος…]

      Σιγά μην νοιάζονται για την Ευρώπη, όλοι αυτοί που την επικαλούνται ως “καραμέλα”. Για να κοροϊδεύουν το πόπολο. Για τα Ευρώ νοιάζονται και μόνον. Κατάφεραν, όμως, να το πλασάρουν ως συνώνυμο, τάχα: ότι “Ευρώ” σημαίνει “Ευρώπη” και τούμπαλιν. Ξέρεις ποιοι; Αυτοί οι ξεδιάντροποι που γράφουν τη λέξη Ευτυχία όχι με Ε κεφαλαίο, αλλά με €. Αυτοί που έχουν το χρήμα όχι ως “χρήμα” αλλά ως αξία και δη υπέρτατη αξία.

      Ξέρετε κάτι; Δεν είμαι απ’ αυτούς που νιώθουν περισσότερο Έλληνες [“Ελληναράδες”…] και λιγότερο Ευρωπαίοι. Νιώθω Έλληνας, αλλά και Ευρωπαίος και Οικουμενιστής, έτσι όπως θαρρώ πως είναι ο γνήσιος Ελληνισμός. Αλλά μήπως κι αυτή την τελευταία λέξη (“οικουμενιστής”) δεν έχουν καταφέρει να τη θολώσουν; Και τη συναφή “παγκοσμιότητα” δεν κατάφεραν να την αντικαταστήσουν, στη γλώσσα και στην καθημερινότητά μας, με τη λέξη “παγκοσμιοποίηση”;…

      Παραμένω, λοιπόν, κι επιμένω να δηλώνω: Έλληνας, Ευρωπαίος, Οικουμενιστής, Ουμανιστής και, εν τέλει, Άνθρωπος. Κάποιοι, όμως, φαίνεται πως ξεχνάνε ιδίως αυτό το τελευταίο!

      Θα επανέλθω…

«[Τρία χρόνια μετά…] Επανέρχομαι!»

      Τρία χρόνια είναι πολύ, είναι αλήθεια.

      Αλλά το “Σπουργίτι” δεν έχει πεθάνει.

      Ξαναφτερουγίζει…

      …Όπως θα γίνει, ελπίζω, και με τα άλλα πουλιά της παρέας: Τον “Γλάρο” [http://seagullstefanos.blogspot.gr] και τον “Αετό” [http://eaglestefanos.blogspot.gr]! Ίσως και την “Κλέφτρα Κίσσα” [http://kleftrakissa.blogspot.gr]...

«Αισθήματα και Σκέψεις (μέσω videos)»

Η ζωή χωρίς νόημα, από το “Νόημα της ζωής” των θρυλικών Monty Python και δη από το “Ενυδρείο” [Ponty Python’s, Meaning of life, 1983 / Fish Tank]

http://www.youtube.com/watch?NR=1&feature=endscreen&v=IolyxXGuyAU

Γι’ αυτό… αρνούμαι να “βγάλω τον σκασμό”.

http://www.youtube.com/watch?feature=endscreen&NR=1&v=WLtqBt8Ax5A

«Αρνιέμαι, Αρνιέμαι, Αρνιέμαι!...»

http://www.youtube.com/watch?v=6VnQkRelgOg

Αρνιέμαι κι αγωνίζομαι!

Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!

Ακόμα και τώρα που…

… “μπήκαν στην πόλη οι οχτροί”…

http://www.youtube.com/watch?v=y_jx_SgTreE&feature=related

“Νενέκοι” πολιτικοί

Αντιγράφω από τον 24ο τόμο της εγκυκλοπαίδειας “Νέα Δομή” (έκδ. 1996):

«Νενέκος Δημήτριος. Αγωνιστής του 1821. Καταγόταν από τα Ζουμπάτα Αχαΐας. Αρχικά ήταν οπλαρχηγός του πρόκριτου της Πάτρας Βενιζέλου Ρούφου, αφού προηγούμενα είχε δολοφονήσει τους αντίζηλούς του οπλαρχηγούς Σπανοκυριάκο και Σαγιά. Πήρε μέρος και διακρίθηκε στις πολιορκίες της Πάτρας και του Μεσολογγιού. Μετά την άλωση του Μεσολογγιού άρχισε τις επαφές με τον Ιμπραήμ, ο οποίος του παραχώρησε ορισμένα προνόμια και τελικά “προσκύνησε” από το 1826. Το 1827 πήρε μέρος με τον Ντελή Αχμέτ στη μάχη του Τσετσεβά εναντίον των Ελλήνων και νίκησε, επικεφαλής του σώματος των “προσκυνημένων”. Από τότε έγινε ο φόβος και ο τρόμος των χριστιανών. Πήρε μέρος στις εκστρατείες του Μεγάλου Σπηλαίου, στη Δίβρη, στην Ηλεία κ.α. Με τη μεσολάβηση του Ιμπραήμ, πήρε τον τίτλο του μπέη, για τις υπηρεσίες του. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αρχηγός των δυνάμεων της Πελοποννήσου τότε, τον επικήρυξε και ανάθεσε στον Σαγιά, αδελφό του δολοφονημένου, την εκτέλεσή του, η οποία έγινε το 1828»

…Για να θυμηθούνε, πολίτες και επαγγελματίες πολιτικοί, από πού προέκυψε η έκφραση “νενέκοι πολιτικοί”!....

Απογραφές -Καταγραφές

Απογράφουμε τους κατοίκους της χώρας, τον πληθυσμό της, από δεκαετίες…

http://www.apografi2011.gr/apografi_info.html

Απογράφουμε, επιτέλους, τους μισθοδοτούμενους από το Ελληνικό Δημόσιο!

http://apografi.gov.gr/?cat=3

Ελπίζουμε πως θα καταγράψουμε και την Δημόσια Περιουσία, ώστε να μπορούμε να την προστατεύσουμε…

http://press-gr.blogspot.com/2011/05/blog-post_5146.html

Και ενώ θα ήταν προς όφελός μας να το έχουμε κάνει εμείς, εδώ και χρόνια….

…το κάνουμε μόλις τώρα, επειδή μας το επέβαλαν οι ξένοι…

http://www.skai.gr/news/finance/article/162808/tomsen-stin-ktk-katagrafi-dimosias-periousias-mehri-ta-mesa-tou-2011-/

…για να ξεπληρώσουμε το χρέος μας….

Αφού μας / τους αρέσουν οι “νοικοκυρεμένες δουλειές”, ποιος έχει αντίρρηση να κάνουμε κι έναν Λογιστικό Έλεγχο στο Δημόσιο Χρέος μας;

http://www.elegr.gr/

Ήμουν κι εγώ εκεί…

Ήμουν κι εγώ εκεί…

Ήθελα να πάω…

Έπρεπε να πάω…

Είχα καθήκον να πάω…

Χάρηκα που συνάντησα τόσον κόσμο!

“H πλατεία ήταν γεμάτη…”

Σήμερα θα είμαστε περισσότεροι…

Κι αύριο ακόμα περισσότεροι…

“Ξυπνήσαμε! Τι ώρα είναι; Είναι ώρα να φύγουν…”

Αρκεί να μην ξανακοιμηθούμε, συν-Ελληνες.
Αρκεί να προσέξουμε μην μας ξανακοιμήσουν!...